Sevgili kendim;
Her zamanki sıradan günlerin sevimsiz sabahında, ağabeyimi yatağımın üzerinde düşünceler halinde buldum bugün.
Vücudundaki uyuşukluğa rağmen ellerinin soğukluğunu kapı eşiğinden bile hissedebilmiştim.
Ne zaman titrese yüreğim sıkışır, içim buz keserdi çünkü.
Vakit geçerken tek kelime etmedi.
Ben de suskunluğuna ayak uydurmayı seçtim ve düşüncelerine lal kesildim.
Gözlerim, geriye doğru akmasını dilediğim saatte takılı kalırken kulaklarım, onun hüzün dolu sesine karışmıştı.
Bana bakmıyordu.
Sanki dertleştiği kişi, her zamanki tuhaf çocukla konuşan kendisiydi.
Tek fark, her cümlesi ben içeren sitemli sesti.
Yorgundu.
"Öyle çok uykum var ki Büşra," demişti sesi kısılırken.
"gözlerimi açamıyorum."
Yutkunamadım.
Sustum.
Anlamak istemedim.
Belki de ağlamak...
Gözlerinde, umutsuzluğun ardına gizlenmiş umudu yakaladığımda, o devam etti.
Tanrı şahidim olsun.
Nefes alamamıştım.
"Bir gün senin omzunda uykumu alacağım."
Ve ben bencil bir kardeş olarak, asla uyumamasını diledim.
Onsuz yaşamaya katlanamazdım.
Sevgiler, Büşra.
