Sevgili kendim;
İçimde yuva kurmaya başlayan tuhaf hislere bir türlü anlam veremez oldum.
Önceleri acı ve utanç ile kıpırdayan kalbim, bazı saatler tarifi imkânsız hislere gebe kalıyor.
Yüreğimdeki pencereler ardına kadar açık sanki.
Yara bere içinde kalmış puslu duvarlara, tok bir gürültü eşliğinde çarpıyor.
Uğultuyu andıran o korkunç seste donuyorum.
Sonra ruhuma dokunuyor yabancı birisi.
Tanınmadık bir erkeğin utanç ile boyanmış eli, usulca gezdiriyor yüreğimde parmaklarını.
Ne üzmek ne de sevmek ister gibi.
Bu kişinin o olduğunu bilmek ise canımdan can alıyor.
Hayaleti bol bir fırtınaya kapılıp gitmek istiyorum.
Kaybolmak,
Silinmek,
Cesareti kırık yıldızlara asılı olarak ölmek...
Son zamanlarda rüyalarımı süsleyen o siyah saçlı çocuğun aklımdan çıkmama sebebini de ağabeyime yoruyorum.
Çünkü sen,
en çok acıyı seversin.
Ancak acı, çoktan acının yasağını seçmiş.
Sevgiler, Büşra.
