Listy do A.

Maj

Drogi Panie A.

Mamie w końcu się udało. Dopięła swego i zabrała mnie do psychologa. I chociaż się tak bardzo zapierałam, nie udało mi się. W poczekalni siedziałyśmy dobre dwie godziny. Zaczynałam już tracić cierpliwość i chciałam stamtąd jak najszybciej wyjść. Nie pozwoliła mi. Wręcz prosiła, bym dała jej jedną jedyną szansę. Westchnęłam ciężko i weszłam do środka z mocno bijącym sercem. W fotelu siedziała młoda kobieta, niewiele starsza ode mnie. Ale dałabym sobie rękę uciąć, że wyglądałam na znacznie więcej niż miałam. Pani psycholog przywitała mnie ciepłym uśmiechem, pytając, jak się mam. Odpowiedziałam jej, że dobrze i nie wiem, co tu robię. Zaprosiła mnie na drugi fotel, proponując kubek herbaty. Przytaknęłam entuzjastycznie. Kochałam herbatę.

Wiedziałam, że będzie zadawać pytania i czułam się przez to spięta. Bałam się tego, o co mogłaby zapytać. Nie chciałam się jej zwierzać, w ogóle jej nie znałam.

Po krótkiej chwili milczenia, zaproponowała zabawę. Zabawę w pytania. Raz miałam ja pytać, a potem ona. I tak w kółko. Przytaknęłam niepewnie, spodziewając się najgorszego. Tymczasem ona zaczęła wypytywać o moje relacje z bliskimi, o karierę zawodową, o edukację... Oraz o wszystkie inne przyziemne sprawy. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw i to mnie nieco wytrąciło z równowagi, ale w miarę postępu rozmowy, coraz bardziej się rozluźniałam. Aż w końcu poczułam się, jakbym znała tę kobietę od dawna, jakby była moją przyjaciółką. Wiele się o niej dowiedziałam. Ona o mnie także, przez co czułam się trochę naga i obnażona. Bezbronna. Jednak pod koniec nie czułam się z tym aż tak źle, jak przypuszczałam.

Na pożegnanie uśmiechnęła się szeroko i powiedziała, że nie może się już doczekać naszego następnego spotkania. Skinęłam krótko głową i wyszłam, oddychając głęboko. Poczułam się, jakbym wynurzyła się z głębin oceanu. Poczułam, że jest jeszcze szansa na to, by coś zmienić.

Panie A., życz mi szczęścia.

Twoja na zawsze,

Emmeline