Een Jongens Internaat?

Hoofdstuk 31

Pov. Cameron

Flashback

"Jij nutteloos kind!" Roept dee man die ik mijn vader noem. "Je gaat naar een internaat! Dan hebben we geen last meer van jou." Roept hij. Mijn ogen vergroten. Een internaat?
"Mam..." Zeg ik zacht en kijk in mijn moeders ogen die emotieloos staan. Mijn vader heeft haar helemaal gemanipuleerd. "Goed! Dat is beter dan hier verdomme te zijn!" Roep ik terug. "Geweldig! Ik wil je nooit meer zien.Verwacht ook niet dat je ooit terug mag komen." Zegt mijn moeder. Ik kijk haar geschrokken aan. Nooit gedacht dat Zij, mijn moeder, die woorden zou uitspreken.

Met een traan die over mijn wang loopt, loop ik als 13-jarige naar mijn kamer. Ik pak mijn koffer en begin in te pakken. Mijn bloedeigen vader en moeder haten me. Waarom? Dat weet ik zelf niet eens.

"Ben je klaar? Duivelskind." Vraagt mijn vader die mijn kamer binnenkomt. Ik kijk nog snel rond of ik alles heb en knik. Hij loopt mijn kamer uit. Ik neem mijn zware koffer en til hem de trap af. Halfverwege de trap valt hij. "Godverdomme! Ben je nu zo slap?" Vraagt/roept mijn vader. Een seconde later voel ik een klap tegen mijn wang. Tranen verlaten mijn ogen en mijn wang brand. "Kun jij niets anders dan slagen en roepen?!" Roep ik terug. Hij heft weer zijn hand en ik bescherm mijn gezicht. "Stop. Het is genoeg zo. Breng hem weg en klaar." Zegt mijn moeder. Mijn vader loopt met mijn koffer het huis uit richting zijn auto.

"Het spijt me." Zegt mijn moeder en knuffelt me. Ik knuffel haar stevig terug. "Hier." Fluistert ze en steekt een geldbedrag in mijn zak. Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Ik hou van je."  Fluistert ze. "Kom je nog?" Vraagt mijn vader nors. "Daag." Zeg ik zacht.

Einde Flashback

"Ik snap het zelf ook niet." Zeg ik zacht tegen Mike en Collin. Ze weten hoe ik hier terecht ben gekomen en reageren daarom ook zo verbaasd. Het eerste jaar dat ik hier was, was ik altijd alleen. Tot Mike kwam. Dan kwam Collin. En uiteindelijk ook Jace. We werden een hecht groepje. Het was zwaar om op 13-jarig leeftijd zonder moeder op te groeien.

"Mijn moeder belde. Ze zei dat hij weg was. Mijn vader. Ze wou dat ik terug kwam. Ik zei, dat als ze echt om me gaf, ze me nooit wegstuurde. Ookal manipuleerde mijn vader haar. Ze is ook nooit langsgeweest sindsdien." Vervolg ik. Mike en Collin komen beiden aan een kant van mij zitten. Ik snap dat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Ze geven me een knuffel en ik sla mijn armen ook om hun heen. "We weten hoe je je voelt. Wat je keuze ook word. We staan volledig achter je." Zegt Collin. "Jup." Stemt Mike erin mee. "Bedankt jongens." Zeg ik.

Opeens voel ik extra armen om me heen. Ik maak me los en kijk op, ik zie Jace en Lydia. Als Lydia ziet dat ik naar haar kijk neemt ze me in een knuffel. Ik sla mijn armen stevig om haar heen. "Ik en Jace staan ook achter je beslissing. Of je nu weg gaat of niet. Je blijft altijd dichtbij." Fluistert ze. Een traan rolt over mijn wang. "Bedankt." Zeg ik. Ze laat me los en veegt liefdevol de traan weg. "Groepsknuffel!" Roept Jace en ik beland weer in een groepsknuffel. Ik lach. Wat heb ik toch goede vrienden.

-------------

"Dag mam." Zeg ik zacht. "Dag jongen." zegt ze en kijkt me aan. Ik zie na 5jaar mijn moeder terug. "Ik weet dat je verward bent. Maar ik wil mijn zoon terug zien." Zegt ze. Ik loop langzaam naar haar toe. Ik sla mijn armen om haar heen. Ze slaat haar armen geruststellend om me heen. Na jaren voel ik me weer een kind. Tranen verlaten bij ons allebei onze ogen. Ik kijk haar aan. "Je bent zo groot geworden. En ook nog eens knap. Jongen, ik ben zo trots op je. En ik miste je zo erg." Zegt ze. Een kleine glimlach verschijnt op mijn lippen. Ik ben een kop groter dan haar, wat er eigenlijk wel grappig uitziet.

"Nou. Leid me eens rond. Ik wil weten of dit beter was dan bij je vader te wonen." Zegt ze. Ik lach zachtjes en begin haar het internaat te laten zien. Bij de kamers aangekomen. Maakt ze kennis met de jongens die haar vriendelijk begroetten.
"Jongens! Weten jullie waar Camero-." Lydia komt de kamer binnegestormd en stopt midden in haar zin als ze mij ziet. "O sorry! Dag mevrouw Hall. Ik ben Lydia." Zegt ze snel. Ik lach. "Hallo lieverd. Noem me maar Carolien. Wat doe jij hier in een jongens internaat?" Vraagt mijn moeder lachend. "Tja. Mijn ouders zijn niet zo slim zegmaar." Zegt Lydia en krabt in haar nek.

"Nou. Cameron. Is zij niet iets voor jou?" Zegt mijn moeder en stoot me aan met haar elleboog. Lydia word meteen rood en ik ook. Ze gaat snel achter Jace staan wat iedereen aan het lachen maakt. "Mam!" Zeg ik. "We hebben het hier wel later over." Knipoogt ze. Ik heb mijn moeder echt gemist.

===========================

HELLO MI LADIES EN GENTLEMAN👅

Alles goed?

IK HAAT SCHOOL ECHT HEEL HARD😭 iemand kom mij kidnappen!

EN OMGGGGG
TEENWOLF WAS EERGISTEREN UITGEKOMEN! AAAAH! SEIZOEN 6😍

IK HEB HET GISTEREN GEZIEN EN IK HEB GEHUILD. ECHT WAAR! STILES MY BABY😭😭😭😭😍😍😍
Ik ga niks spoilen voor degene die het niet hebben gezien. En voor degenen die het wel hebben gezien, we all have a broken hart bc of Stiles💔😭

Vote and comment!💗

Ps. Ik heb nagedacht over een insta-account voor dit boek/ook mijn andere boeken. En die komt waarschijnlijk!
Ik hou jullie wel op de hoogte💙😊

Teenwolf_Sciles_
Cxxxxxx