Een Jongens Internaat?

Proloog

Pov. Lydia

School was net uit en ik loop samen met mijn tweelingbroer Luke naar huis.
We praten onderweg over van alles.
Ik hou echt zielsveel van hem. Ik kan altijd bij hem terecht en hij begrijpt mij als geen ander. "Je hebt toch vandaag training?" Vraagt Luke. "Eigenlijk wel, maar het is afgelast. We kunnen vandaag niet trainen." Zeg ik terug. Vandaag moest ik gaan trainen voor voetbal maar dat gaat niet door. "Kun je dan misschien meegaan naar mijn training?" Vraagt hij. Ik knik. "Dan kan ik is trots worden op mijn broer." Zeg ik. Hij rolt lachend zijn ogen. Hij is eerder als mij geboren dus kan ik geen broerje zeggen.
"Mijn vrienden zullen jaloers zijn. MIJN tweelingzus is gewoon een kampioen in voetbal." Zegt hij trots. Ik lach, ik vind het echt leuk als hij zo trots over me praat.

Eenmaal thuis aangekomen lopen we naar de woonkamer. Mijn moeder en vader zitten er zenuwachtig bij.
Ze zijn normaal nooit zo vroeg thuis.
"Wat is er?" Vragen ik en mijn broer tegelijk, waardoor we beginnen te lachen.
"Ga even zitten." Zegt mijn moeder serieus. Ik en mijn broer kijken elkaar vragend aan en gaan zitten.
"Ik moet wel straks met Lyd, naar mijn training hé.." Zegt Luke. Ze knikken.

Mijn moeder neemt een diepe zucht en begint dan te praten. "Omdat ik en je vader niet vaak thuis zijn hebben we iets besloten." Zegt ze. Ik kijk haar nieuwschierig aan.
"We willen ook dat Lydia stopt met voetballen, maar dansen mag ze blijven doen." Zegt ze verder. "En waarom dan?!" Vraag ik. "Schat. Mijn vriendinnen vinden het al raar. Mijn dochter die voetbal doet. Een jongens sport." Zegt ze met een zucht.
"Het kan me niks schelen van wat je vriendinnen denken! Ik blijf voetbal doen. Ik ben wereld kampioen aan het worden. WERELD." Zeg ik boos.
Mijn moeder en vader zijn als al die chique mensen. Wat ik en mijn broer echt niet zijn.

Mijn moeder zucht. "Dat weten we liefje." Zegt mijn vader. "Lydia, we gaan je op een internaat zetten." Zegt mijn moeder dan.

Ik en mijn broer springen overeind.
"WAT?!!" Roepen we tegelijk.
"Je gaat op het internaat zitten waar ik vroeger zat." Zegt mijn vader.
Er beginnen tranen op te komen.
"W-waarom?" Zeg ik met een brok in mijn keel. "Het is beter zo. Geloof me." Zegt mijn moeder.
"Nee dat is het niet!" Roep ik kwaad.
"Jullie zijn al jaren niet thuis en dan nu wanneer alles goed gaat besluiten jullie mij op een internaat te zetten?!?!" Roep ik kwaad. Ze slikken even.
"Je-je kunt me niet zomaar wegsturen van alles. Wat dan met Luke? Hij is verdomme mijn tweelingbroer!" Roep ik. Luke trekt me naar beneden zodat ik zit. Hij heeft nog steeds niks gezegd. Als ik hem aankijk zie ik dat hij tranen probeert tegen te houden. Ik kan het niet meer en laat de tranen los.

"Je broer gaat naar een gemixte internaat." Zegt mijn vader. Wacht wat? "Ben ik dan niet in een gemixte?" Vraag ik. Ze slikken even. "Ik zat op een jongens internaat.." Zegt mijn vader.
Ik kijk ze aan en veroer me niet.
"EN WAAROM MOET IK DAN
DAAR NAARTOE? WAAROM MAG IK GEWOON NIET MET LUKE VERDOMME HIER BLIJVEN? Moeten jullie ons perse uit elkaar halen?!" Zeg ik kwaad en gebroken.

"Omdat er geen plaats meer was op de gemixte. En het leek ons beter als jij naar de jongens internaat gaat. En zo kunnen jullie ook jullie eigen wegen op gaan." Zegt mijn moeder.

"We gaan Verdomme al onze eigen wegen op! We blijven bij elkaar omdat we elkaar nodig hebben. We zijn een tweeling! We hebben onze eigen vrienden en alles. Maar tweelingen gaan niet zomaar weg uit elkaar." Zeg ik. Ze zuchten opnieuw.
"Het spijt me maar het is nu eenmaal zo." Zegt mijn moeder.

Mijn broer zich dehele tijd stil hield staat op. Hij kijkt mijn ouders emotieloos aan.
"Wat voor ouders zijn jullie eigenlijk? Jullie zijn er nooit. We hebben ons eigen moeten opvoeden. We zijn nu volwassen en nú pas denken jullie van we moeten hun 'helpen'. Jullie zijn gewoon verdomme zo dom! Ik kan niet zonder Lydia oke?! Zij was degene die er was toen ik voor het eerst van de fiets was gevallen, toen ik mijn eerste relatie had, toen ik verdomme in het ziekenhuis lag!!
Jullie kwamen nooit kijken hoe het met me ging. Nooit. Terwijl Lydia nooit weg is gegaan uit het ziekenhuis.
Nú pas denken jullie, ahja we hebben nog kinderen. We hebben geen tijd voor hun dus laten we ze is uit de weg ruimen. IK HAAT JULLIE GEWOON VERDOMME!" Schreeuwt hij naar onze ouders.
Alles wat hij zei is waar.
Elk. Woord.

"Hij heeft verdomme gelijk. En weten jullie hoe erg het wel niet is!?" Zeg ik.

Luke pakt mijn hand vast en trekt me mee weg van onze ouders. Naar zijn kamer.

----
De voetbal training zit er net op. Hij was nog steeds zo boos op mijn ouders dat hij wild aan het spelen was.

Onze ouders hebben nog niks van hun laten horen behalve dat ze zeiden dat we binnen 3dagen weggingen.

"Hey Lydia!" Zegt Parker. De beste vriend van Luke. Ik glimlach zwakjes naar hem. "Wat is er met de tweeling? Jullie zijn zo verdrietig en boos." Vraagt hij. Ik kijk naar beneden en probeer de tranen binnen te houden.

"Dat kom je wel te weten." Zeg ik.
"Oke dan.." Zegt hij en loopt naar de kleedkamer toe.

Ik spring over het hek van het voetbalveld en loop richting de bal op het veld. Ik begin een paar dingen te doen terwijl ik terug denk aan wat er was gebeurd. Ik ben zo kwaad dat ik de bal zo een harde schop geef dat het een gat maakt in het net.
Ik schreeuw en zak door mijn knieën.
Ik laat de tranen stromen. Ik moet gewoon naar een JONGENS internaat.
Ik ben daar dan de enigste freaking meisje!

Ik voel dat iemand voor me neerzakt en mij in zijn armen neemt. Door de spieren en de knuffel weet ik dat het Luke is.
Hij maakt sussende bewegingen en fluistert: "ik laat je niet zomaar alleen, je bent mijn tweelingzus en die laat ik niet zomaar weggaan!"
Ik kijk op en ik zie dat er tranen over zijn wang lopen.

Ik kan niet zonder hem. Nog niet en nooit niet...