Beni Bırakma

6. ⚡️Çarpışma ⭐️💕

Medya; Melike & Mavi gözlü adam...

İyi okumalar...

" En karanlık gece bile sona erer ve güneş tekrar doğar."

Pencereden süzülen güneş ışığı yüzüme çarpıyordu. Güneşin sıcaklığını hissediyordum. Gün yeni yeni aydınlanıyordu. Yatağımın yanında bulunan komidinden telefonumu alıp saate baktım. Saat 6'ydı.
Günün en sevdiğim saatleri sabah saatleriydi. Bir kaç günden beri uyumaktan başka bir şey yapmadığım için uykum yoktu. Geri uyumak yerine yatağımdan kalktım. Bana iyi gelecek olan şeyi biliyordum.
Banyoya gittim ve yüzümü yıkadım. Karşıma baktığımda dün aynayı kırdığımı hatırladım.
Ve gördüklerimi...
Kalbim parçalanır gibi oldu. Sanki bir el boğazımı sıkıyor gibiydi. Evden çıkmazsam boğulacakmışım gibi hissediyordum. Hızla odama geçtim ve kıyafet dolabımı açtım.
Çıkıp yürüyecektim.
Hem annem uyanmadan önce çıkıp gitmem-çünkü başka türlü asla izin vermez-hem de bu saatte etrafta çok insan bulunmazdı.
Siyah taytımı ve pembe yarım sporcu atletimi çıkardım ve çarçabucak giyindim. Saçlarımı olduğu gibi bıraktım. Ardından masadan kağıt ve kalem aldım. Anneme not bırakmalıydım. Beni görmezse kıyameti koparırdı yoksa.

"Anne ben iyiyim. Yürümeye çıkıyorum biraz. Geç kalmam,telefonum yanımda merak edersen ara."

Diye yazıp kağıdı yastığımın üzerine bıraktım görmesi için. Telefonumu ve kulaklığımı alıp merdivenlerden aşağı indim sessizce. Ayakkabı dolabından spor ayakkabılarımı aldım ve gürültü çıkarmamaya özen göstererek kapıyı arkamdan kapattım.
Kulaklığımı taktım ve Nükleer Başlıklı Kız'dan "Yorgunum" adlı şarkıyı açtım. Sözleri şuan için benim ruh halime hitap ediyordu. Adımlarımı hızlandırıp yürümeye başladım. Tahmin ettiğim gibi bu saatte pek kimseler yoktu. Hava pırıl pırıldı.
Benim asık olan suratımın aksine güneş tüm neşesiyle etrafı aydınlatıyordu. İzmir limanına doğru yürüyordum. Denizin maviliğini görmeye ihtiyacım vardı.
Deniz, güneş,ağaçlar... Bana huzur veriyordu. Bir çok insanın aksine kapalı alanlara tıkılmayı seven bir kız değilim. Çoğu kişi cafede oturup zaman geçirmeyi severken, ben doğayla iç içe olmayı seviyordum.

Sağ tarafımda masmavi deniz,sol tarafımda ağaçlarla kaplı olan bir park. (park derken çocuk parkı değil sevgili okuyucular...)
Uzun yolda hızlı hızlı yürüyordum. Denizin kenarına geldim ve aşağısı kayalıklarla kaplı olan bölgede durdum. Gözlerimi kapattım ve yıllardır nefes alamıyormuşum gibi temiz havayı içime çektim. Telefonumdaki müziği kapatıp, kulaklıklarımı çıkardım.
Dalgaların kayalıklara çarpma sesini dinlemeye başladım. Her zerresinden huzur akıyordu.
Kayalıklardan birine oturdum. Gözlerim hala kapalıydı. Kendimi biraz daha iyi hissediyordum. Boyunluğum beni artık rahatsız etmiyordu. Alışmıştım galiba. Sağ ayağım hafif sızlıyordu ama yürümek iyi gelmişti. Bir süre daha oturup kafa dinledikten sonra ayağa kalktım. Biraz daha yürüyüp eve dönmem gerekiyordu. Annem beni kontrol etmek için uyanabilirdi. Dümdüz yürümeye devam ettim. Bu sefer ağaçların olduğu taraftan yürüyordum. Sağ tarafımdan iki orta yaşlı kadın geliyordu. Eşofman giymişlerdi. Anlaşılan onlarda yürüyüş yapmak için buradalardı. Tam yanımdan geçtikleri sırada yüzüme baktıklarını gördüm. Yanımdan geçtikten sonra,

"Vah yavrum! Ne olmuş bu kıza böyle. Çok korkunç görünüyor." dedi biri.

Diğeri,

"Evet. Pekte güzelmiş, yazık olmuş." diye fısıldadığını sandı ama duymuştum ikisinide.

Olduğum yerde durdum. Balım dönüyordu. Kendimi çok berbat hissediyordum. Her ne kadar canımın acıyacağını bilsemde koşmaya başladım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı. Git gide hızımı arttırıyordum. Çok hızlı koşmam nedeniyle kalbim kulaklarımda atıyordu sanki. Boğazım susuzluktan yanıyor,başım daha fazla dönüyordu.
Koşuyordum, koşuyordum... Hiç durmadan. Taki dev gibi ve sert bir şeye çarpana kadar. Çarpmanın şiddetiyle yere popomun üstüne düştüm. Neye,kime çarptığıma bakmadan ellerimle yüzümü kapatıp ağlamaya başladım. Hem canım yanıyor hem içim acıyordu. Hiç tanımadığım insanlar bile bana böyle bakıp acıdıysa, okuldaki arkadaşlarım nasıl davranır kim bilir.