|Bölüm 2| Neden onlar? Neden ben değil?
Dean anahtarını kapının kilidine sokup çevirdi.
Hiçbir şey olmadı, yine.
Kapılar bugün Dean'e düşman falan mıydı?
İç geçirdi. Bugün babasıyla en son av için kaldıkları yere gitmek için yaptığı gibi Sam'in evine de kapıyı kırarak girecekti.
Onu hiç beklemediği bir şey karşıladı içeride, yine.
Karanlığa doğru seslendi.
"Sammy? Jessica? " Sesi neredeyse yankı yaparak onu cevapsız bıraktığında iyice şaşırdı. Çünkü Sam'in evi eşyalarla doluydu, eko yapması imkansızdı.
Ama odaların hepsine tek tek bakarken aslında hiç de öyle olmadığını gördü.
Ev yıllardır kimsenin ayak basmadığı bir kara parçası kadar ıssızdı. Boştu, ve tozluydu.
"Dean. " O Meleğin sesini duydu, yine. Babasıyla kaldıkları yere zorla girdiğinde de gelmişti yanına. Melek Dean'e sürekli bir şeyler anlatmaya çalışıyordu ama Dean ısrarla dinlemiyordu.
"Dean. " Dean bu kez yüzünü menteşeleri gıcırdayan kapının önündeki Meleğe çevirdi.
"Nerede onlar? " Meleğe doğru birkaç adım attı.
"Eğer onlara bir şey yaptıysan.." Dean mavi gözlerde yine o günkü gibi acıyı gördü.
"Gerçekten onlara zarar verebileceğimi düşündün mü? "
Doğrusu, düşünmemişti, ama bunu bu yabancıya söylemek değildi.
"Beni yanlarına götür o zaman. "
Melek olduğunu iddia eden adam mavilerini yere indirdi.
"Dean.. "
"Ne var!? " Ellerini saçlarından geçirdi sinirle. Son birkaç gündür başına gelenleri hiç anlamıyordu, babası ve kardeşi -hatta kardeşinin nişanlısı da- kayıptı, tanıdığı kimseye ulaşamıyordu, bir de bu Melekle uğraşıyordu.
Melek çaresizce onun yeşillerine baktı. Dean'i üzmek istemiyordu, bu yapmak istediği son şey olurdu, ama başka şansı var mıydı ki?
Elini ona doğru uzattı. Fakat Dean cebinden çıkardığı Impala'sının anahtarlarını sallayarak,
"Teleportlanmak yok, arabayla gideceğiz. " dedi. Sonra da ona değmemeye dikkat ederek kapıdan geçip evin önüne park ettiği arabasına bindi.
☆☆☆
Yaklaşık bir-iki saattir yoldaydılar.
Dean ne zaman camın önündeki dikiz aynasına baksa, mavilerin rahatsız edici bir şekilde sürekli onu izlediğini görüyordu. Sonunda aynadan Meleği kontrol etmeyi bırakıp yola odaklanmaya çalıştı.
Bu yol ona bir yerlerden tanıdık geliyordu. Sanki geçmişte birkaç kez gelmiş gibiydi buraya. Hafızasını yoklamayı denedi. Ama bunu yaptığında başına hafif bir ağrı girdi. Kafasını iki yana sallayarak bundan kurtulmaya çalıştı.
YOU ARE READING
Memory Loss // Destiel
FanfictionAvcı Dean ve Melek Castiel. Sahip oldukları tek şey birbirleriydi ve onlar birlikte o kadar güçlüydü ki durdurulamazlardı, çünkü aralarında yıkılması imkansız bir bağ vardı. Ya da en azından öyle deniyordu, kısa bir süre önce.
