Sadece Sen

25.Bölüm:Sen Benim Kahramanımsın...

Sabahın 4'ünde sanki canına kast edermiş gibi çalan telefonunun sesiyle uyandı Yelda...Arayan ablasıydı.Yelda koca bir yürek çarpıntısıyla açtı telefonunu...
''Alooo!''
!!Yelda!''
''Ablacım...ne oldu?''
Canan ağlarken zor konuşuyordu...''Yelda...babam..''
''Babam mı?Ne oldu babama?''
''Yelda babam kaza geçirdi...'' diye bağırdı canan telefonda...
Yelda elindeki telefonu yere düşürürken.."Ne?Ne?Babam..."sesi titriyordu..Yere çöktü...
'Bişey odlumu?nerde?'' diye bağırmaya başladı.
''Hastanede Yelda...Durumu çok kötü.Hemen gel ablacım...''
Yelda'nın sesini duyan Su yatağından sıçrayarak kalktı Yelda'nın yanına koştu.
"Yelda!!'' diye sarstı Yelda'yı...Yelda çığlık çığlığa ağlıyordu.
''Yelda ne oldu?''
''Babam...Babam kaza geçirmiş.Hastaneye kaldırmışlar...''
Su Yelda'nın sözlerini ağlamalarının arasında çıkan boğuk seslerden zor çıkartıyordu.Sıkıca sarıldı Yelda'ya...
Yelda Su'yun kollarından sıyrılıp koşarak ''Babam,babama gidicem...''diye hızla koşmaya başladı.Su Yelda'yı tutmaya çalışsada zaptedemiyordu.
''Yeldacım tamam güzelim ben seni götürücem babana...Şimdi Ege'yi arıyorum...''
Su Ege'yi aradı.Ege uykulu bir şekilde açtı telefonunu...
''Su?Aşkım hayırdır bu saatte.Yoksa kötü bişeymi oldu?''
''Ya dur sakin ol...Yelda...''
''Ne oldu Yelda'ya?''
Ege'nin telefonuna uyanan Selim ''Yelda '' adını duyunca yerinden fırlayıp Ege'nin yanına gitti.
''Yelda'ya bir şey olmadı.Ama babası kaza geçirmiş.Durumu baya kötüymüş.Yelda'yı çağırıyorlar.Bizim oraya gitmemiz lazım.Tamam ben hemen geliyorum.''
Ege telefonu kapatınca Selim Ege'ye korku dolu gözlerle bakıp ''Yelda'ya birşeymi olmuş yoksa?''
''Yok değil.''
''Ege bak doğru söyle!''
''Oğlum yok dedim ya!Babası kaza geçirmiş.Durumu baya ağırmış.Yelda İzmir'e gitmek istiyormuş acilen.Ben de onları götürcem.''
Selim o an her şeyi unuttu.Yelda'nın ona yaptıklarını,yaşattığı acıları.Hiçbirşey umrunda değildi Selim'in.O an tek isteği vardı Yelda'nın yanında olmak.Ona destek olmak.Çünkü oda aynı şeyi isterdi.Sadece Yelda yanında olsun.Bir an bile düşünmedi ve Ege'ye ''Bende geliyorum.'' dedi.
Ege şaşırmıştı.Ama bunun üzerinde durmaya vakitleri yoktu hemen üzerlerine bir şey alıp arabaya atlayıp yola çıktılar.Evlerinin önüne geldiklerinde arabadan telaşla indiler.Yelda kapıdan çıktığında hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Selim Yelda'yı o halde görünce kalbine bir şey saplandı sanki,boğazı düğümlendi.Bu dünyada isteyeceği en son şeydi onu o halde görmek...Bu ne yaman bir çelişkiydi.Eline batan cam kırığında olduğu gibiydi gene duyguları...Onun canını acıtmaya çalışıyordu yaptıkları için.Ama başka bir şey onun canını acıtınca kendi ondan binkat daha acı çekiyormuş gibi hissediyordu kendini...Ona gidip sarılsam mı diye düşünürken..Yelda'nın ona doğru baktığını gördü.Çünkü Yelda'nında o an ihtiyacı olduğu tek insan Selim'di.Sanki Selim'e sarılınca tüm acıları yok olucak gibi hissediyordu Yelda.Buna çok ihtiyacı vardı Yelda'nın.
''Selim'' diye fısıldadı.gözünden sıra sıra akan yaşlarla Selim'e bakıyordu.Ve kollarını açıp Selim'in boynuna doladı.Sıkı sıkı sarıldı Selim'e.Unutmuştu Selim her şeyi.Bu durumdayken,Yelda'nın ona bu kadar çok ihtiyacı varken ve içinden onun tüm acılarını hafifletmekten başka isteği yoktu Selim'in.Oda sarıldı Yelda'ya...Hemde sımsıkı...Vargücüyle sıktı.(yanındayım,buradayım.senin üzülmene izin vermiycem...korkma!) der gibiydi Selim!
''Merak etme Yelda.Baban iyi olacak'' dedi en sade şekilde.
Hepsi arabaya binip hemen yola koyuldular.Yelda'nın yol boyunca göz yaşları dinmedi.İzmir'e gelene kadar ağladı.Hastaneye geldiklerinde babasını ameliyata almışlardı.Yelda annesiyle,ablasıyla sarılıp ağladılar...Herkes korku dolu gözlerle ameliyattan çıkmasını bekliyordu babasının...Haberi öğrenen Kaan 'da orda almıştı soluğu.Hemen gidip Yelda'ya sarıldı.
''Canım ,çok üzüldüm.Korkma babana bişey olmayacak.!''
Yelda o an Kaan'a sarılmış mı sarılmamış mı farkında bile değildi.Selim Kaan'ın Yelda'ya sarılışını görmüştü.Kaan'a sinir olsada o an önemsemedi.Çünkü o anda Yelda'nın babası her şeyden önce gelirdi.Yelda Kaan'ın yanından ayrılıp annesinin yanına gitti.
Kaan'da hemen Selim'in yanına gitti.
''Bu durumu hemen fırsat bildin değil mi?''diye sinirli bir şekilde sordu Kaan.
''Ne diyorsun sen be?''
''Yelda'ya yakın olmak için.''
''Sana inanamıyorum.Böyle bir durumda bile düşündğün şeye bak.''
''Yalan mı?Senin kadar yüzsüz birini görmedim ben...''
Selim kimseye bu gerginliği yanıtmamak için Kaan'ın kolundan sertçe tuttu.''Bana bak!'' dedi dişlerini sıkarak ''Senin ağzını burnunu dağıtmayı çok iyi bilirim burada.Ama burası ne yeri ne de zamanı!Yelda böyle bir durumdayken,senin gibi aşağılık biriyle uğraşamıycam.'' dedi ve aynı sertlikte kolundan elini çekti ve Su ile Ege'nin yanına gitti.
''Hayatım sen Melis'e haber verdin mi?''
''Yok şimdi balayındalar.Rahatsız etmeyelim dedik.Daha doğrusu Yelda istemedi aramamı.''
Yelda babasının ameliyattan biran önce sağlıklı bir şekilde çıkmasını bekliyordu.Çok korkuyordu onu kaybetmekten...Su-Ege ve Selim'in yanına geldi gözyaşları hiç dinmiyordu Yelda'nın.Selim Yelda'nın çektiği tüm acıları gözlerinden akan her damla yaşı silerek yok etmek istiyordu.Yelda ağlamaktan,stresten ve yorgunluktan öyle bitkin düşmüştü ki..Bir an ayakta sendeledi...Selim son anda düşmeden tuttu Yelda'yı.
''Yelda bence sende uzan bir yere,iyi değilsin.''
''Babam bu durumdayken asla uzanamam.''
''O zaman gel dışarıda hava alalım biraz.''
Selim Yelda'yı kolundan tutarak dışarıya çıktılar.Kaan onlar yanlarından geçerken Selim'e haset dolu gözlerle bakıyordu.
Dışarı çıktıklarında Yelda mırıldanarak...''Selim eğer babama bir şey olursa ben o zaman ne yaparım?''
dedi hiç dinmeyen göz yaşları devam etti akmaya...
''Şiiii...Gel buraya!'' dedi Selim.Yelda'ya sarılarak.Saçlarını okşadı yavaşça."Babana bir şey olmayacak Yelda...o iyi olacak.''
(yaşadığın acının hepsini silmek isterim Yelda.Seni böyle görmeye dayanamıyorum.Senin üzüntülerinin hepsi benim olsun,ben acı çekeyim...Yeter ki sen üzülme.Yeter ki sen ağlama...)
Yavaşça ayrıldıklarında Yelda merdivenlere oturdu,Selim'de onun yanına oturdu.Yelda dolu dolu gözlerle anlatmaya çalıştı babasını Selim'e...
''Biliyormusun? Küçükken birisiyle tartıştığımda yada kavga ettiğimde hiç korkmazdım.Çünkü bilirdim ki benim babam var.Güçlü,kuvvetli ,beni koruyabilen,beni koşulsuz şartsız seven ve ne olursa olsun bana asla zarar gelmesine izin vermeyen... Çünkü o benim kahramanımdı.Zaten bu dünyada iki tane kahramanım var benim.Birini kaybettim diğerinide kaybedersem...''
Selim Yelda'nın söylediklerinden çok etkilenmişti.O Yelda'nın kahramanı olmayı öyle çok isterdiki.Bunu ona sormalıydı ama ya Kaan derse Yelda!O zaman Selim bunu duymayı asla istemezdi.Ama bu merağın içini kemirmesine izin veremezdi.Ne olursa olsun soracaktı o soruyu...Ve Yelda'ya baktı.
''Diğeri kimdi?''
Yelda kafasını Selim'e doğru çevirdi ve tam söyleyeceği sırada... Su yanlarına geldi."Yelda!Annen seni soruyordu.''
Yelda bu soruyu cevaplayamadan içeri girdi ve ameliyathanenin kapısı açıldı.İçeriden doktor çıktı.Herkes doktora doğru yaklaştı.Onun ağzından çıkacak sözlere bağlıydı herkesin durumu...Ve doktor konuştu.