De blauwe glijbaan #Wattys2016

20

A/N
Hii! Bij dit deel raad ik je aan om 'Not Today' van Imagine Dragons te luisteren.

Dit is trouwens een soort van epiloog, maar misschien komt er nog een deel/epiloog hierna xD
Veel leesplezier!
---

Ik loop langzaam het trapje op. Het voelt alsof er in plaats van mijn voeten een brok lood van maatje 40 in mijn schoenen zit. En dat moet gedragen worden door mijn benen, die uiteraard als gekookte spaghettisliertjes aan moeten voelen. Mijn armen en benen imiteren een chihuahua, zo erg tril ik. Het zijn maar vijf traptreden en ik moet achter een spreektafeltje staan. Het klinkt simpel, maar het is alles behalve dat op de begrafenis van drie goede vrienden en alle andere slachtoffers. De zaal zit dan ook propvol met mensen, en het is al een enorme zaal. En toch wil ik dit voor geen goud missen, ik moet en zal een en de laatste eerbetoon aan mijn vrienden en andere lotgenoten bijwonen. En ik ga er een speech houden. Ik ben het mezelf verplicht, ik heb Kayleigh hierin betrokken om het lijk van Autumn te verkrijgen. Ik heb Dominique verloren. De slachtoffers die tussen Dominique en Kayleigh waren staan op mijn geweten, omdat ik het niet snel op heb gelost.
En toch was ik de laatste hoop om te voorkomen dat er nog meer doden zouden vallen.
"Hallo, allemaal, allereerst wil ik jullie bedanken dat jullie allemaal hierheen zijn gekomen." Ik schraap mijn keel. "Zoals jullie weten, zijn wij bijeen gekomen ter nagedachtenis van acht kinderen die hetzelfde lot zijn ondergaan. De namen van deze kinderen zijn, in volgorde: Anne-Fleur, Dominique, Inge, Annelotte, Sofia, Kayleigh, Loreen en Autumn. Alleen Dominique, Kayleigh en Autumn heb ik gekend, maar dat maakt de anderen niet minder belangrijk voor mij. Dominique en Autumn waren mijn beste vriendinnen en Kayleigh hielp mij bij het oplossen van het raadsel en daarmee de moorden. Ik kan haar niet genoeg bedanken voor de hulp en de optimisme, dankzij haar heb ik ook doorgezet." Ik slik eventjes. "Ze waren stuk voor stuk strijders en ze zullen voor altijd in mijn, in onze, herinneringen voortbestaan. Ik zal ze missen, ze waren stuk voor stuk prachtmensen." De tranen stromen over mijn wangen en ik kijk verdrietig rond in de zaal. Het is verdomde lastig. "Het spijt me dat ik ze niet op tijd heb kunnen helpen", fluister ik nog net in het microfoontje voor ik met betraande ogen en wangen het podium weer afloop. Terwijl ik van het podium loop, begint het liedje 'Not today' van Imagine Dragons te spelen. Ik loop zachtjes naar de voorste rij, waar de gezinnen van de slachtoffers zitten met mij. Ik ga zitten op een van de stoelen en staar doelloos vooruit. Ik zing zachtjes mee met het nummer en mijn tranen blijven in mijn ogen branden. Opeens voel ik armen om me heen geslagen worden.
"Zonder jou waren er nog veel meer doden gevallen", fluistert de persoon dat mij knuffelt in mijn oor. Ik heb geen flauw idee wie het is, maar ik gok op Savannah. Mijn hoofd wilt de stem niet herkennen, dus daar ook ik nu ook geen moeite meer voor. Het kan net zo goed iemand anders zijn, maar Savannah is de enige die ik echt ken. Ik heb met alle gezinnen - min de kinderen - deze begrafenis voorbereid en alsnog ken ik vrijwel niemand.

Er waren nog acht speeches, een per slachtoffer. Ik heb er weinig van gehoord, enkel flarden. Ik heb doelloos naar de grote, gekleurde doodskisten op het podium gekeken. Elke kist heeft de lievelingskleur van de dode en in grote, sierlijke letters staan hun namen erop. Mensen mochten er een tekstje op schrijven, met mijne die het meest opviel. Voor de rest staat er een fotolijstje, van het meisje die er in ligt, op. Achter de kisten staan acht prachtige bloemenkransen met de mooiste kleuren en bloemen. Er staan vier kisten aan de linkerkant van de spreektafel en vier aan de rechterkant.
Iedereen is weg, naast de gezinnen. De kisten staan nog steeds op het podium en ik zit op mijn stoel. De voorste rij, middelste stoel. Recht voor de spreektafel.
Ik sta op.
"Jullie zullen nooit vergeten worden", fluister ik voor ik me omdraai en wegloop.