De blauwe glijbaan #Wattys2016

13

"Meghan? Je moet wakker worden." Mijn vader schudt me wakker.
"Hoe laat is het?" vraag ik slaapdronken.
"Elf uur, maar je moet eventjes wat eten. Zal ik een tosti maken?" Ik knik als antwoord en hij loopt weg.

Doe normaal. Val niet op. Doe niks vreemds. Blijf onopvallend.
Mislukt.
Een lijkbleek meisje met wallen van hier tot Tokyo, die valt op. En niet op de goede manier. Ik krijg een duwtje.
"Je bent nog lelijker dan normaal", zegt Tynner grijnzend.
"Dankje", zeg ik geïrriteerd.
"Met je verkeerde been uit bed gestapt? Of ben je er gewoon uit gevallen?" vraagt hij lachend.
"Ik heb niet eens geslapen, dus uit mijn bed vallen, gaat verdomd lastig", zeg ik, naar alle waarheid.
"Je bent niet bang voor die onzin die ze op de radio vertelden? Ze willen gewoon het dorp bang maken", zegt hij hoofdschuddend. Ik weet wat hij bedoelde. Nadat de politie Kayleigh vond, vonden ze et toch wel een beetje erg worden. Nu pas. Dus hebben ze op de publieke omroep verteld dat we moeten uitkijken, en ze hebben gezegd dat het tot nu toe alleen meiden lijken te zijn in een bepaalde leeftijdscategorie.
Maar Tynner heeft geen gelijk. Ik ben niet bang voor die 'onzin', wat wel degelijk de waarheid is, ik zit gewoon met alles. Met het raadsel, de dood van mijn drie beste en eigenlijk enige vrienden en de constante angst om te falen en mijn belofte daarmee niet na te komen.
"Nee", zeg ik uiteindelijk. Veel te laat.
"Wat jij wilt. Doei, zombie", zegt hij triomfantelijk en hij duwt me aan de kant. Nadat hij is weggelopen, komt Savannah aan.
"Hey", begroet ze me.
"Hey."
"Gaat het?" vraagt ze bezorgd.
"Ja, hoor", zeg ik. De tranen die in mijn ogen prikken, denken daar anders over.
"Weet je het zeker?"
"Ja." Ik loop snel naar de toiletten, ze hoeft me niet zo te zien. Daar dep ik op mijn ogen met een doekje. Wanneer ik geen rode ogen meer heb, loop ik de toiletten uit en ga ik door naar het lokaal.
"Ga gauw zitten", zegt de docent wanneer ik binnen kom. Ik loop naar achter en ik plof naast Savannah neer. Ze tekent een prachtig oog.
"Het is mooi", fluister ik. Ze fluistert een bedankje terug en ik glimlach.
"Wil je straks bij mij thuis een kopje thee drinken, of iets anders?" vraagt ze in het midden van de les. Ik twijfel, maar een beetje afleiding en communicatie doet me vast goed. Dan kan ik haar ook meteen een beetje uithoren over de moorden, naar haar mening vragen en wat zij weet.
"Is goed", fluister ik. Ze glimlacht breed. Weinig mensen gaan met haar om, maar ze lijkt mij best leuk gezelschap.

Ik loop het huisje in en een sterke geur van wierrook en geurkaarsen stroomt mijn neusgaten binnen.
"Welkom in mijn nederige stulpje", zegt ze vrolijk. Ik volg haar naar de woonkamer en daar is het vol met souvenirs uit Azië.
"Leuk huis", zeg ik naar alle eerlijkheid. Ik vind het geweldig, het is knus, gezellig en overal staan beeldjes en andere tierenlantijntjes.
"Wil je thee?" vraagt Savannah. Ik knik. Ze loopt naar de waterkoker en zet hem aan. "Welke smaak?"
Ik loop naar haar toe en kijk in de bak met enorm veel smaken. "Die", zeg ik en ik wijs naar een bakje met kamille thee. Ze schept zorgvuldig wat van het spul in een knijpertje die speciaal voor thee is. Dat dingetje hangt ze in mijn glas en zelf kiest ze muntthee. Daarna schenkt ze heet water in de glazen en rijkt mij er eentje aan.
"Ik vind het erg tof dat je mee wilde", zegt Savannah.
"Geen probleem." We lopen naar de woonkamer en gaan op de bank zitten. "Zeg, weet jij eigenlijk iets van die moorden, die op de publieke omroep kwamen?"
Ze slikt duidelijk en zegt snel van nee.
"Eerlijk?" vraag ik argwanend. Ze zucht.
"Nee, ik weet er wel iets van." Haar ogen worden waterig en ze kijkt bedroeft. "Annelotte was mijn zus."
Verschrikt kijk ik haar aan.
"Gecondoleerd", zeg ik.
"Ik wil gewoon dat hij stopt", fluistert ze. Een traan stroomt over haar gezicht. Ik geef haar een knuffel en fluister dat het goed komt.
"Het komt goed, ik beloof het", beloof ik haar. Oh shoot. Weer een belofte. Weer een belofte waarvan ik niet weet of ik het wel waar kan maken.
"Maar even terug naar gezellig", probeert ze opgewekt te zeggen. Met een papieren zakdoekje droogt ze haar tranen af en ze glimlacht. "Zullen we een spelletje spelen?" Ze duikt al in de kast en ze haalt een grote doos eruit.
"Is dat Stratego?" vraag ik. Ze knikt en ik grijns enthousiast.
"Ken je het?"
"Ja, natuurlijk!"
"Spelen?" Ik knik hard en ze zet lachend het spel op tafel. "Meer thee?"
"Graag", antwoord ik beleefd. Savannah loopt naar de keuken en ik begin vast het spel klaar te zetten. Wanneer ze terugkomt, staat mijn gedeelte al overeind. Zij zet ook de hare overeind en we beginnen met spelen.

We hebben twee uurtjes spelletjes gespeeld en ik fiets weer naar huis. In die twee uur was het heel gezellig en heb ik eventjes niet meer aan alle waanzin gedacht, waar ik Savannah dan ook heel dankbaar voor ben.
"Ik heb zin in Chinees", zeg ik tegen mezelf. Een voorbijganger met een hond kijkt me vreemd aan. Ik negeer de voorbijganger en pak mijn mobiel.
"Eeeeeeeey mammert, ik ga Chinees halen, oké?" roep ik in de telefoon. Dezelfde voorbijganger als zojuist, kijkt achterom naar me, omdat ik zo hard schreeuw.
"Oké. Neem maar niet voor ons mee, we hebben al eten gekookt. Je moet voor negen uur thuis zijn. Pas op." Ik schreeuw dat ik dat zal gaan doen en ik hang op. Ze is bang voor die moordenaar, maar ik weet dat ik niet gepakt zal worden. Hij kan dat niet doen, want dan gaat he oplossen van het raadsel ook lastig.
"Chinees Chinees, ik eet Chinees!" roep ik vrolijk door de straten. Ik nader het straatje met het Chineesje afhaalrestaurant en ik word alsmaar vrolijker. Ik stap naar binnen en bestel een wokgerecht met mini loempia's en cassave kroepoek.
Met het plastic tasje in mijn handen, loop ik het gebouw uit. Voordat ik iit het gebouw liep, pakte ik snel nog wat stokjes mee om mee te eten. Vrolijk probeer ik te fluiten, wat mislukt. Ik fiets door naar het water en ik plof neer op een bankje. Daar kijk ik naar het water en de natuur terwijl ik mijn eten oppeuzel.