The Lie (Camren)

23. Dare or Dare?

"Σουυςς.." ακούστηκε η χαμηλή βραχιασμένη φωνή της και τα δάχτυλά της άρχισαν να μου χαιδεύουν το μάγουλο "Ηρέμισε.." τα μάτια μου, όπως και το σώμα μου, όπως και η καρδιά μου υπέφεραν. Τι κάνει; Με χαιδεύει; Όλο το πρόσωπό μου μούδιασε από το απαλό της άγγιγμα. Έβαλε την τούφα από τα μαλλιά μου που έπεφτε μπροστά στα μάτια μου πίσω από το αυτί μου και τα δάχτυλά της άρχισαν να μου χαιδεύουν αργά και προσεκτικά το μάγουλο. Τόσο απαλά λες και φοβάται μην με σπάσει. Τα πράσινα μάτια της επεξεργάζονταν κάθε σπιθαμή του προσώπου μου και τα χείλη της είχαν χωριστεί. Λες και με χάζευε. Το χέρι της από το μάγουλό μου μεταφέρθηκε στα μάτια μου, στην μύτη μου και τέλος στα χείλη μου. Πέρασε τον αντιχειρά της απαλά πάνω από το στόμα μου και θα ορκιζόμουν ότι τα πράσινα μάτια της εκείνη την στιγμή είχαν απομονώσει τα χείλη μου και τα κοιτούσαν σαν να κρέμονται από αυτά. Η κοιλιά μου άρχισε να σιγοτρέμει. Στα κρυφά. Γιατί κρατούσα κρυφές τις πεταλούδες μου εκεί μέσα που για ακόμη μία φορά ξύπνησαν δίπλα της ενώ δεν έπρεπε.

"Πόσο όμορφη είσαι.." βγήκε από το στόμα της τόσο σιγανά λες και μιλάει στον εαυτό της. Τα δάχτυλά της μεταφέρθηκαν στα μαλλιά μου και εκείνη την στιγμή το καταραμένο το μυαλό μου ήθελε να πιστέψει τόσο πολύ ότι υπάρχει κάτι παραπάνω μέσα της από απλή επιθυμία. Τα χείλη μου χωρίστηκαν γιατί το βλέμμα της Λόρεν πάνω μου με ταρακουνούσε. Γιατί το πρόσωπό της ήταν τόσο κοντά στο δικό μου χωρίς να με φιλάει και γιατί κάποιες κρυφές ακτίνες του ηλίου έπεφταν πάνω στα μάτια της και τα έκανε να φαίνονται όχι απλά πράσινα αλλά λαχανί. Η «πρωινή» Λόρεν χωρίς κανένα ίχνος μακιγιαζ πάνω της ήταν η προσωποποίηση αυτού που λέμε «φυσική ομορφιά». Δεν χρειαζόταν να ακουμπήσω την επιδερμίδα της για να καταλάβω ότι είναι σαν μωρού, αυτό φαινόταν και από απόσταση. Αλλα ειχα ανάγκη να ακουμπήσω τα χείλη της καθώς το στόμα μου πλέον είχε στεγνώσει τόσο κοντά στο δικό της.

Το κορμί μου γύρισε στα πλάγια χωρίς να της απαντήσω και πλέον την είχα αντικριστά μου. Δεν ξέρω πότε είδα τελευταία φορά τόσο όμορφο θέαμα το πρωί. Ίσως πριν από 3 χρόνια. Τότε που ήταν και η τελευταία φορά που ξύπνησα διπλα της. Το πρόσωπό μου την πλησιάσε και ενώ ήξερα ότι δεν επιτρέπεται να την φιλήσω το έβρισκα σχεδόν αδύνατο να αντισταθώ. Τα χείλη μου ακούμπησαν απαλά τα δικά της και είδα τα μάτια της Λόρεν να κλείνουν. Το δεχόταν; Δεχόταν την κίνησή μου; Ναι..γιατί το χέρι της βρέθηκε στην μέση μου και το δικό μου πίσω από τον λαιμό της. Το πρόσωπό της λύγισε και βάθυνε το φιλί μας προκαλώντας τις γνωστές ανατριχίλες σε όλο μου το κορμί. Τα χείλη της ανοιγόκλειναν ευγενικά αλλά με ένταση πανω στα δικά μου και όσο και αν δεν ήθελα να το πιστέψω ένιωθα κάτι διαφορετικό στον τρόπο που με φιλάει σε σχέση με τις άλλες φορές. Σαν εκείνη την στιγμή να μπορώ να νιώσω κάποιο είδος.. συναισθήματος που ακόμη δεν μπορούσα να διακρίνω καθαρά. Τα χέρια μου την τράβηξαν πιο κοντά μου και το σώμα της βρέθηκε κολλητά πάνω μου. Η γλώσσα μου άρχισε να παλεύει πιο έντονα με την δική της και το κορμί μου ξεκινησε να λικνίζεται πάνω της κάνοντας την να ανταποδίδει με το ίδιο πάθος και αυτή.