Hurricane Venus

CHAPTER THREE

Shienna's POV

Kumakain ako ng dinner with Yaya pero nakatatak pa rin sa utak ko ang sinabi ni Jewel, malapit sa akin noon? Sino? "Earth to Shienna, Earth to Shienna" sabi ni Yaya sakin. "di mo pa kinakain yang dinner mo, ano bang meron? Diba problem solved na?" sabi ni Yaya sakin. I gave out a deep sigh "kasi Yaya may sinabi syang di maaalis sa isipan ko" sabi ko habang nakatingin sa malayo. "Ano?"

"Dangsin-eun naleul algo . Try to remember me. Ulineun 6 nyeon jeon-e mannassda. Di ako nag-iisa Shienna Rian Park, may kasama ako. Isang taong malapit sayo noon Yan! Oh diba Yaya memorize ko? Di kasi nawawala sa utak ko eh" tumayo lang si Yaya sabay sabing "Una sa lahat Shienna, bakit alam niya paano mag Korean? Pangawala, hindi ko maintindihan pinagsasabi niya. At pangatlo, nagpadala ka naman?" Yaya looked at me straight in the eye. Minsan talaga Yaya is kinda weird. "At isa pa" She added while pointing a fork to me, kakainin niya ba ako? "Hindi ba sabi ni Yoon Shin Jae almighty na hindi magpapadala sa mga sinasabi ng mga tao? She's messing with your mind." I scoffed. Sorry na, alam ko na seryoso si Yaya pero English eh. "Well, yeah. How can you be so accurate Yaya? Kahit English mo on point" I teased. She flipped her hair and laughed, "para saan pa ang pagpapanuod ko ng Walking Dead kung hindi ako magaling mag-english"

"Ew!" "Anong ew? Hoy Shenang, ang OA mo alam mo yun?"

*beep beep beep*

"Ay kalabaw ka!" yaya suddenly said as my secret room once again surprised us. Tumingin siya sa akin at sinabi, "oh ayan na si almight Shin Jae, kausapin mo na. Kapag may bonus ka libre mo ko ah" "Nae nae (yes yes)" I replied and stood up. "watch me whip whip watch me nae nae" Yaya weirdly replied while dancing kaya binato ko nalang table napkin ko sa kanya, "Ian doesn't like weird people!" I shouted habang papunta sa secret room.

Ayan na naman si Sir Yoon, may bago na naman akong misyon? Kaloka! Pumasok na ako ng secret room at tinanggap ang video call ni Ninong "Agent Park? Prepare yourself, you are going back to Seoul, South Korea" Napanganga lang ako sa narinig kong balita ni Ninong. "Mwo?? Jangnan hae?? (What? Are you kidding me??) Ninong, more than anyone else you know how troublesome it is for me to go back in Seoul"

"Igos-eun dangsin-ui jasin-uiiig-eul wihan geos-ibnida (This is for your own good) I don't want you to keep on running away from the pain, Shienna. Face it, face your fears. How long will you still hide in darkness? Seoul needs you, the headquarters need you. I know you will do well in this mission, your Mom would like you to do this too" Ninong explained. Tumulo luha ko nung naring ko ang pangalan ni Mama "Ani. Naneun geugeos-eul hal su eobs-seubnida. Joesong haeyo (No. I am not ready. I'm sorry)" at binababa ko na ang video call. Ako? Pupunta ng Korea? No, I can't do it. Heck, I'm not even ready to live in a place where my Mom died. Ano pa ba babalikan ko? Get a revenge sa Kwon family? Di naman tama yun, kung saan man sila ngayon I know they felt bad about what they did. Mababait naman din sila eh, I guess.

One new message: Ian

Rian! Sinabihan ako ni Sajangnim (CEO), tanggapin na natin. BMB.

Isa pa tong partner ko, porke't namimiss na nya family nya dun kaya gustong bumalik sa Korea. Edi sya gumawa ng mission -_-

Rian > Ian

Eh di ikaw pumunta dun, total gusto mo namin bumalik dun diba? Gora ka na!

Ang OA ko na ba? I think not. Marami namang agents sa Seoul eh, hindi lang ako. But why? Why should it be me? In what way can it help me? Para mawala na galit ko sa memories ko sa Seoul? I miss my Mom, she was such a happy pill to us despite the struggles she's facing. My Dad? Ha! He's just somebody. He was a killer and a drug addict, muntik na nga niyang pinatay si Mom without a reason; siguro dahil bored lang siya. Bored mukha niya, eh hindi niya alam ilang beses ko na siyang pinatay sa isipan ko. I just kept it to myself because if I'd do that, I'm no better than my Dad. Many times na nilang gustong ipakulong si Papa but knowing na Agent si Mama, pinapa stay nalang sya sa isang room kung saan wala syang magagawang masama. May isang araw na di ko makakalimutan

FLASHBACK

Naghahatid si Shienna ng pagkain para sa Dad nya. "Appa, I dangsin-eul wihae eumsig (Dad, here's food for you) Naneun ol geos-ida (I will come in)"

Pumasok si Shienna. Nakita nyang nakatitig sa kanya ang Papa nya, nilapitan nya ito at kinausap. "eottohge jinae? (how are you?)" sabi ni Shienna na maluhaluha na "Dangsin-eun dangsin-I jug-eul oechul haji anh-eulyeomyeon (If you do not want to go out, you will die)" her Dad replied. Hindi natatakot si Shienna dahil alam nyang di kayang gawin ng Papa nya sa kanya yun dahil anak sya nito. "I told you get out!" nabigla si Shienna nang biglang nilagyan ng cellophane ang ulo nya "Pa, don't do this to me! Papa no! Pa!" Shienna screamed whle trying to take the cellophane out. Iyak ng iyak si Shienna ngunit di pa rin sya pinapakawalan ng Papa nya "I told you to go out! You will die now!" sabi ng Papa nya while suffocating Shienna in the cellophane. Good thing umuwi ng maaga ang Mama ni Shienna "Robert stop! Mwohago iiss-eoyo?! (What are you doing?!)" sabay tulak sa asawa nya "sarili mong anak papatayin mo? Di ka na tao! Kasi ang tao may pag-iisip, kahit nga hayop may nararamdaman! Eh ikaw? Wala! Wala kang kwenta! You're a shame in this family? Kami nalang ba parati dito? Ha?! Di ka man lang tutulong samin? Di mo man lang tutulungan sarili mo to become a good father to your daughter? A good person to this society? Huh?" umiiyak si Shienna that time, ayaw na nyang balikan pa ang mga memories tulad nito. It was a nightmare to her. Pinadala sa rehabilitation centre and Dad nya and after 2yrs ay nakalabas na ito, di na sya umuwi kina Shienna instead naghanap ito ng bagong pamilya

END OF FLASHBACK

Nakatulog nalang ako na may luha sa mga mata ko. I don't know what to do, gusto ko ring ma conquer yung fear ko but I'm not ready yet. Or that's what I think. But sometimes naiisip ko, siguro I have been hiding for so long now. Siguro the only way to move on is to face the reality; the reality that life still continues even though the people who are precious to you are gone.

��A�{-H.�