The Wall

The Wall [21]

Daniël pov.

De dagen gaan langzaam voorbij. Rose raakt soms in paniek, ik weet niet wat ze heeft gezien, maar het moet vast erg geweest zijn. Alles buiten is erg, het is al dag vier en de chaos stopt niet. Er word soms op de deur gebonkt, maar ze gaan nooit zo ver om binnen te vallen, nog niet. We kunnen hier ook niet te lang blijven. Ze zullen waarschijnlijk de stad doorzoeken naar mij en Niels. Ook heb ik nog niks gehoord van de rest van de groep, de groep die geholpen heeft de muur kapot te maken. De muur die nu helemaal gevallen is, er staan nog maar enkele delen recht op. Wanneer deze oorlog voorbij is, zullen we er jaren over moeten doen om de steden weer te herbouwen. We gaan vandaag naar buiten om te kijken of er veranderingen zijn. We hebben besloten uit te zoeken waarom de muur ooit gebouwd is. Wat het doel was, wat het verhaal er achter was.

Rose ligt met haar hoofd op mijn schoot te slapen op de bank. Ik streel haar haar zachtjes en kijk neer op het mooie meisje wat hier ligt. Haar mooie goud-blonde haren liggen als een waaier over de bank. Haar lange wimpers die tegen haar wangen aan komen met gesloten ogen. Haar volle roze lippen die een beetje van elkaar af staan. Ze is gewoon perfect, voor mij. Ik snap niet waar ik haar aan verdiend heb. "We kunnen maar beter gaan nu, voordat het te laat wordt." Zeg ik zacht tegen Niels. Hij knikt en staat op en om zijn jas en schoenen aan te doen. "Rose, wakker worden." Fluister ik in haar oor en geeft haar een zacht kusje op haar wang. Ze opent langzaam haar ogen en wrijft er doorheen. "Wat is er?" Vraagt ze een beetje slaperig en gaat recht op zitten. "We gaan naar buiten." Zeg ik nog steeds op een zachte rustige toon, terwijl ik een paar plukjes haar bij haar goed doe. Ze grinnikt zachtjes door mijn handeling en staat op. Ik volg haar als ze naar de hal loopt en we trekken onze schoenen en jassen aan. Ik pak Rose hand en geef er een kneepje in als ik zie dat ze een bange uitdrukking op haar gezicht heeft staan. "Het komt goed." Fluister ik tegen haar en kijk haar geruststellend aan. Ze knikt zachtjes en geeft mij een kneepje terug. Niels geeft me ook een knikje dat hij klaar is en ik open de deur. We gaan inbreken in het gebouw van de burgemeester. Hij zal de enige zijn met de antwoorden...