The Wall

The Wall [15]

Dit hoofdstuk is het zelfde deel in tijd als het vorige hoofdstuk maar dan vanuit Daniel geschreven! Hoop dar jullie het leuk vinden

Pov. Daniel

Zodra Niels de vuurwerkbom heeft aangestoken rennen we er een stuk van weg en stoppen onze vingers in onze oren. Ik kijk gespannen toe hoe het brandende koortje steeds korter word en knijp mijn ogen dicht als het koortje bijna op is. Ik hoor een harde knal en struikel een paar stappen naar achter. Ik maak langzaam mijn ogen open en ren naar de muur waar nu een paar stenen uit gevallen zijn. Ik begin de losse stenen er omheen en uit te trekken en zie dat iemand aan de andere kant van de muur dat ook doet.
Rose
Zodra ik aan haar naam denk begin ik de stenen er ruwer en sneller uit de muur te trekken. Ik smijt ze op de grond waar ze kappot vallen. Als de stenen voor mijn hoofd weg zijn zie ik een meisje staan met lang goudblond haar. Prachtig.
Ze is echt prachtig. "Rose?" Verlaat een beetje onzeker mijn lippen. Als ze niet antwoord klim ik door de muur en stap ik dichter naar haar toe.
Het voelt alsof iets in mij het over wil nemen en haar meteen wil vasthouden, dicht tegen me aan trekken en alles waarbij ze in mijn buurt blijft. Ze kijkt me met open mond aan en begint voorzichtig te knikken als ik haar naam nog eens herhaal. "Daniël?" Hoor ik haar zachte schorre stem zeggen. Mijn hele lichaam begint te tintelen van haar mooie stem.
Het gevoel dat mijn lichaam het wilt overnemen wordt nog sterker en ik bal mijn vuisten om me te beheersen. Ik probeer het te negeren en stap langzaam nog dichter naar haar toe en sla voorzichtig mijn armen om haar heen. Ik voel dat zij haar armen ook om mijn middel slaat. Alle plekken die ze aanraakt branden en mijn spieren spannen aan om me te beheersen. Is dit wat de burgemeester bedoelt met: 'De muur beschermd ons tegen onszelf.'?
Ik duw die gedachten weg als ik voel dat ze haar hoofd begraaft ik mijn shirt. Ik zie haar pas voor de eerste keer en ze geeft me nu al het fijnste gevoel dat ik ooit gehad heb. Ik laat mijn handen rustig door haar haar gaan en duw haar een stukje van me af om haar aan te kunnen kijken. Ik laat mijn handen zakken tot haar heupen en laat ze daar rusten. Ik stop een pluk haar achter haar oor en leg mijn hand daarna weer op haar heup terwijl ik haar blijf aankijken. Ik zie dat haar wangen een beetje rood kleuren en ze wend haar blik af. Ik voel een glimlach aan mijn mond hoeken trekken en buk een beetje om haar blik weer op te vangen. Zodra ze me weer aankijkt voelt het alsof er miljoenen vlinders door mijn buik vliegen. Ik zet mijn voorhoofd tegen die van haar en kijk haar recht aan. Ik voel dat ik mijn controle begin te verliezen. Ik span mijn spieren nog meer aan en trek haar nog dichter tegen me aan.
"Daniël, gaat het wel?" Zegt haar mooie zuiveren stem terwijl ze blikt naar mijn gespannen spieren. Ik antwoord niet omdat mijn lichaam me dwingt mijn gezicht nog dichter naar dat van haar te bewegen. Maar ik heb nog net genoeg beheersing om net, als er nog een paar millimeter tussen onze lippen zitten, mijn hoofd af te buigen naar haar oor. Ik wil haar echt wel kussen, heel graag zelfs, maar niet nu. Niet hier. Ik haal sidderend adem en sluit mijn ogen even om rustig te worden. "Je weet niet hoe lang ik heb gedroomd om je vast te kunnen houden." Begin ik in haar oor te fluisteren als ik weer een beetje rustig ben. Ik hoor dat ze haar adem inhoud voor ik verder ga. "En je weet niet hoe lang ik heb gewacht om je te troosten, bij je te zijn en je gelukkig te maken. Je bent nog mooier dan ik had kunnen dromen. En ik voel iets, als ik je nu zo vast houd, wat ik nog nooit gevoelt heb. Ik wil je nooit meer loslaten, ik wil dat je bij mij blijft." Ik trek me weer een stukje terug om haar weer aan te kijken en volg haar ogen als ze me aan het bekijken is. Ze laat het blik over mijn gezicht, armen en borst glijden waarna ze weer stopt bij mijn nek. Ze laat haar hand zacht over mijn tattoo gaan waarna die plek helemaal warm word en begint te tintelen als een gek. Ze trek mijn shirt een beetje opzei, weg van de tattoo en kijk er onderzoekend naar. Wat er trouwens heel schattig uit zien. Ze laat mijn shirt weer langzaam los en kijkt weer omhoog. Als ze ziet dat ik haar de hele tijd heb aangekeken zie ik dat ze bloost, waarna ze haar blik van me afwend en haar handen op haar wangen legt om het te verbergen. Wat jammer is want ze is heel schattig als ze bloost. Ik leg twee vingers onder haar kin en wip haar hoofd zachtjes omhoog en haal voorzichtig haar handen van haar wangen waarna ik mijn vinger door de hare vlecht. "Je hoeft je niet te schamen, Rose. Je bent schattig als je bloost." Fluister ik, terwijl ik haar intens blijf aankijken. Ik zie haar wangen nog een tint donkerder worden, wat heel schattig is. Door haar hand in de mijne krijg ik een plezierig gevoel dat door mijn hele lichaam raast. Het voelt alsof er allemaal elektrische schokjes van mijn hand door mijn arm gaan. "Waarom heb je die tattoo genomen?" Vraagt ze zacht en ze kijkt me nieuwsgierig aan. Ik laat mijn ogen even over haar gezicht glijden waarna ik even weg kijkt en weer terug kijk met een gepijnigde blik. "Het is nu nog niet het moment om je dat te vertellen." Zeg ik zacht terug. Allemaal beelden van vroeger komen naar boven. Mijn broer die mij uitscholt, mijn vader die me zag als een mislukkeling en me mishandelde en mijn moeder die toekeek en er alleen maar om moest lachen. Rose knik zachtjes en legt haar hand voorzichtig op mijn wang. "Gaat het wel?" Ik kijkt haar een beetje moeilijk aan na die vraag waarna ik mijn handen op haar wangen leg en haar onderzoekend aan kijk. Ik zet mijn voorhoofd weer tegen die van haar en sluit mijn ogen om de herrineringen weer terug weg de drukken en ordenen. waarna een diepe zucht volgt. Ze laat haar handen langzaam over mijn borst glijden en laat ze op mijn schouderbladen liggen en me in een knuffel trekt. Ik sluit mijn ogen en geniet van haar aanraking.
"Ey tortelduifjes!" Hoor ik Niels roep waardoor Rose schrikt en achter uit springt. Ik bal mijn vuisten en grom omdat hij het moment heeft verpest. "Moest dat nou, Niels?" Roep ik geïrriteerd terug. "Ik denk niet dat je liever gepakt wordt door de burgemeester, of wel soms?" Vraagt Niels terwijl hij ook door de muur klimt. "Wat!? Maar de rest zou ze toch tegenhouden!?" Roep ik verontwaardigt en gestrest terug.
Wat als ze Rose pakken?
Dat mag absoluut niet gebeuren. "Gast, ren nou gewoon!" Roept Niels als er nog geen beweging in mij is gekomen.