The Wall

The Wall [18]

Pov. Rose

"We moeten hier weg." Zegt Daniël zonder zijn blik af te wenden van het raam. Angst betrekt me een beetje als ik de blik in zijn ogen zie. Alle emotie in zijn ogen zijn verdwenen, het enige wat ik nog een beetje er uit kan halen is verwarring. Ik hou mijn hoofd een beetje scheef van zijn reactie en buig wat dichter naar hem toe om ook langs het gordijn te kunnen kijken. Mijn mond valt open, wat is dit? Hoe kan dit gebeuren!? Ik hoor een harde gil en draai mijn hoofd meteen die kant op. Ik zie Daniël de zelfde kant op kijken maar we zien beide niks. Ik laat mijn hand langzaam in die van Daniël glijden en knijp er zacht in, ik voel een zacht kneepje terug en ik kijk hem angstig aan. Zodra hij mijn blik ziet verandert de blik in zijn ogen direct en legt hij zijn hand op mijn wang om mijn tranen weg te vegen, waarvan ik niet eens wist dat ze liepen. Ik kan nog steeds niet begrijpen wat er buiten is omdat het gewoon ook niet echt kan zijn, het kan gewoon niet! Al die grote vleugels, zwart en wit, de rode lucht, het kan gewoon niet. Ik sla mijn armen stevig om Daniël heen en begraaf mijn gezicht in zijn schouder. Ik voel dat hij zijn armen ook stevig om mij heen slaat en rustig met mijn haar probeert te spelen, maar ik kan zijn handen voelen trillen. Ik voel snikken op komen en klamp me vast aan zijn shirt. Hoe kan zoiets in zo'n korte tijd komen? Zo'n chaos! Mijn ogen verwijden zich en ik spring van Daniël weg. "Mijn familie!" Daniël kijkt me onbegrijpelijk aan. "Mijn familie zit in die chaos! We moeten ze halen!" Roep ik in paniek en sla mijn handen voor mijn gezicht om mijn gehuil te verbergen, ik begin naar achter te lopen tot ik bij de muur ben en laat me via de muur omlaag zakken. Mijn ademhaling versnelt en ik trek mijn knieën tegen mijn borst waarna ik mijn armen er stevig omheen sla. Dit kan niet waar zijn.