The Wall

The Wall [14]

Angels side:
Pov. Rose

Ik had eindelijk weer een brief gekregen van Daniël. Hij had geschreven dat ik vandaag naar de muur moest gaan maar niet te dicht bij moest komen. Hij zei dat hij een verrassing had en hoopte dat het zou lukken. Dus ik sta weer bij de muur te wachten op de "verrassing" van Daniël. Een zucht verlaat mijn lippen, ik hoef alleen maar aan zijn naam te denken en ik krijg al kriebels in mijn buik. Maar geen vervelende kriebel, het zijn zo'n kriebels waarvan je nooit meer wil dat ze weg gaan. Maar ik weet alleen niet wat ze betekenen, ik heb dit nog nooit gehad. Ik schrik op uit mijn gedachten wanneer ik een doffe knal hoor. Meteen vestig ik mijn aandacht op de muur. Een paar bakstenen gaan los zitten en vallen er uit. Rondom de paar gevallen bakstenen beginnen er steeds meer en meer te vallen totdat ik door de muur heen kan kijken. Ik kan gewoon de de muur kijken! Ik kan de andere kant zien! Ik begin voorzichtig naar de muur te lopen als de bakstenen gestopt zijn met vallen. Ik begin de loszittende.bakstenen er omheen uit de muur trekken om zo het gat groter te maken, zodat ik er beter doorheen kan kijken. Als ik een paar bakstenen op ooghoogte weg heb getrokken kijk ik tegen een gespierde borstkast aan. Van schrik spring ik achteruit als ik zie dat hij ook bakstenen weg trekt. Ik blijf voor me uit staren tot ik zie dat ook de bakstenen op de hoogte van het hoofd van de jongen weg zijn. "Rose?" Vraagt hij voorzichtig en kijkt me vragend aan, wachtend op een antwoord. Die even duurt voordat hij die krijgt. Mijn mond valt open en ik blijf hem aanstaren als hij door het gat in de muur klimt en op me af loopt. "Rose?" Vraagt hij nog eens als hij voor me stopt. Het enige wat ik doe is hem aanstaren en knikken met mijn hoofd. "Daniël?" Komt een beetje schor uit mijn keel. Hij knikt met zijn hoofd en doet langzaam nog een stap naar me toe waarna hij zijn armen voorzichtig om me heen slaat. Ik sla mijn armen om zijn middel en trek hem tegen me aan waarna ik mijn gezicht in zijn shirt verberg. Hij houdt me stevig vast en wrijft rustig door mijn haar. Overal waar hij me aanraakt begint het te tintelen. Ik druk mijn gezicht nog meer in zijn shirt als ik mijn wangen warm voel worden. Daniël duwt me een klein stukje van zich af en legt zijn handen op mijn heupen, waar mijn huid als een gek begint te tintelen. Er zit net genoeg ruimte tussen ons om elkaar aan te kunnen kijken. Hij stopt een plukje haar achter mijn oor en kijkt recht in mijn ogen. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en wend mijn blik van hem af. Hij bukt een beetje om mijn blik weer op te vangen en drukt zijn voorhoofd tegen het mijne. Ik breng langzaam mijn handen naar zijn nek en haal met trillende vingers een hand door zijn haar. De kriebels in mijn buik zijn nog erger dan eerst als hij zijn lippen nog iets dichter naar die van mij brengt. Hij kijkt me twijfelend aan en komt nog een klein beetje dichter bij tot er nog maar een paar millimeter tussen ons in zit.
Ik had al gezien dat zijn spieren de hele tijd gespannen stonden maar nu leek het nog erger. Ik zie gevoelens in zijn ogen die ik niet ken of kan beschrijven. Maar één gevoel kan ik zien waarvan ik zeker kan zeggen dat het twijfel is, alsof hij met zichzelf in gevecht is. Zijn spieren spannen nog erger aan en hij trekt me nog meer naar zich toe tot er geen ruimte meer is tussen onze lichamen.
"Daniel, gaat het wel?" Vraag ik als ik blik naar zijn gespannen spieren. Ik hoor hem sidderend ademhalen waarna hij nog dichter bij komt en zijn hoofd afbuigt naar mijn oor. "Je weet niet hoe lang ik heb gedroomd om je vast te kunnen houden." fluisterd hij. Ik voel zijn warme en onregelmatige adem tegen mijn huid, wat mijn ademhaling laat stokken. "En je weet niet hoe lang ik heb gewacht om je te troosten, bij je te zijn en je gelukkig te maken. Je bent nog mooier dan ik had kunnen dromen. En ik voel iets, als ik je nu zo vast houd, wat ik nog nooit gevoelt heb. Ik wil je nooit meer loslaten, ik wil dat je bij mij blijft." Hij trekt zich iets terug om me weer aan te kunnen kijken. Ik bekijk hem eens goed en scan zijn gezicht af. Hij heeft een scherpe kaaklijn, ravenzwart haar en ogen die zo donkerblauw zijn als de nacht. Ze zijn niet fel, ze zijn juist donker en mysterieus. Hij heeft een goed getraind lichaam waardoor je zijn spieren door zijn strakke zwarte shirt kan zien. Ik laat mijn ogen weer langzaam omhoog glijden via zijn lichaam en stop bij zijn nek als ik een deel van een tattoo zie. Ik laat mijn hand er voorzichtig overheen gaan en trek zijn shirt een beetje weg. Mijn vingertoppen tintelen door het contact mijn zijn huid maar ik haal zie niet weg. Ik bestudeer de tattoo en zie dat het vogels zijn die in een lijn vliegen. Maar het zijn geen gewonen vogels. Het lijkt wel alsof ze iets van vleermuisvleugels hebben ofzo. "Betekenen deze vogels iets?" Vraag ik en blik even omhoog. "Dat vertel ik nog wel een keer." Zegt hij zacht terug. Ik knik kleintjes en laat zijn shirt langzaam weer los. Ik laat mijn hand even over zijn borst naar zijn schouder glijden en kijk weer omhoog naar hem. Door de donkere blik in zijn ogen, waarmee het lijkt alsof hij recht in je ziel kijkt, voel ik bloed naar mijn wangen stromen zodra ik mijn ogen met de zijne verbind. Ik leg mijn handen op mijn wangen en wend mijn blik weer van hem af. Maar hij wipt mijn hoofd voorzicht omhoog met twee vingers onder mijn kin en haalt mijn handen van mijn wangen, waarna hij zijn vingers door de mijne vlecht. Wat zorgt voor honderden schokjes op de plekken waar zijn huid de mijne raakt. "Je hoeft je niet te schamen, Rose. Je bent schattig als je bloost." Fluistert hij, waarna ik mijn wangen nog erger voel gloeien maar ik blijf hem aankijken. Zijn blik is zo intens dat ik gewoon niet weg kan kijken. "Waarom heb je die tattoo genomen?" Vraag ik zacht en ik kijk hem nieuwsgierig aan. Hij laat zijn ogen even over mijn gezicht glijden waarna hij even weg kijkt en weer terug kijkt met een gepijnigde blik. "Het is nu nog niet het moment om je dat te vertellen." Ik knik zachtjes en leg mijn hand voorzichtig op zijn wang. "Gaat het wel?" Hij kijkt me een beetje moeilijk waarna hij zijn handen op mijn wangen legt en me onderzoekend aan kijkt. Hij zet zijn voorhoofd weer tegen de mijne en sluit zijn ogen waarna een diepe zucht volgt. Ik laat mijn handen langzaam over zijn borst glijden op weg naar zijn schouderbladen waar ik ze laat liggen en hem in een knuffel trek. Ik sluit mijn ogen en geniet even van het moment.
"Ey tortelduifjes!" Hoor ik opeens iemand schreeuwen waardoor ik van schrik achteruit spring. Ik kijk zoekend om me heen en zie nog een jongen in de opening van de muur staan. Daniël balt zijn handen tot vuisten en er rolt een grom over zijn lippen. "Moest dat nou, Niels?" Roept hij geïrriteerd terug naar de jongen die schijnbaar Niels heet.
"Ik denk niet dat je liever gepakt wordt door de burgemeester, of wel soms?" Vraagt Niels terwijl hij ook door de muur klimt. "Wat!? Maar de rest zou ze toch tegenhouden!?" Roept Daniël verontwaardigt en gestrest terug.
"Gast, ren nou gewoon!"

Comment & vote!!♥♥