The Day April Falls

Epilogue

May 1, 2016
12:57 AM
The Day April Falls

Sa mga oras na ito, isa lang ang hinihiling ko. Ang makalayo sa mataong lugar na ito. Ang makalabas sa isang malaking silid na puno ng mga tao. Ang makalayo sa taong minahal ko. Sa taong minahal ko pero piniling saktan ako.

Hindi ko na hinintay na pag buksan ako ng mga bouncer. Sa bilis ng pag lakad ko ay hindi nila napansin na sa pinto ang derecho ko. Mabilis na hinila ko ang pintuan at agad suminghap ng hangin pagkalabas. Hindi ko inasahan ang naging epekto nang nakita ko. Hindi ko kinaya ang nakita ko kanina.

August with another girl? Pagkatapos niya akong iwan sa ere ng ganon-ganon lang ay makikita ko siya rito sa ColorBlind na may kasamang ibang babae? Habang nag iiyak ako dahil sa pagkawala niya na parang bula ay heto siya at nag papakasarap? Habang iniisip ko kung anong hindi ko nagawa para sa kanya ay makikita ko siya ngayong may kahalikang iba?

I kneeled down. Hawak ang dibdib na napaluhod nalang ako. Wala na akong pake sa mga taong labas-masok sa bar at kung nakikita nila ang kalagayan ko. I just wanted to let everything go. I wanted to release all my frustrations. My extra baggage. Baka sakaling mawala na lahat ng sakit na dulot ng taong mahal ko. Pakiramdam ko ang tagal ko na silang pasan at ngayon ay hindi ko na kinaya dahil sa sobrang bigat nilang dalhin. Tuluyan na akong nawalan ng lakas na kargahin sila. Para akong bomba na sumabog na.

I let my frustration to get into my nerves. Just for tonight. Ngayon lang. Sana hayaan niyo kong maramdaman ito. Hayaan niyo akong ilabas lahat ng sakit dahil sa totoo lang, pag inalagaan ko pa to ng ilang sandali pa ay baka mamanhid na ako. Ayokong dumating ako sa puntong iyon. Ayokong tuluyang maiba ang pananaw ko sa pag ibig dahil lang sa isang lalaki.

Nalagpasan ko si Liam noon, bakit hindi kay August ngayon?

"April?" Biglang lumitaw sa harap ko si Liam. Agad na lumuhod ito sa harap ko, holding me both shoulders, asking if something's wrong with me. "Are you-... no, you're not okay. Ihahatid na kita." He offered.

"Hindi na." Sabi ko. Gustuhin ko mang huminto sa pag iyak ay hindi ko na magawa. Masyado na akong kinain ng sistema ko at hindi ko na maikontrol ang mga luhang ito. He tried to pull me up but I stopped him. He tried again and so I shouted.
"Utang na loob, Liam! Iwan mo muna ako!!!" I freaked out.

I saw how it shocked him. It shocked me too. I have never been this mad nor frustrated my whole existence. Hindi ko pa naranasang nawalan ng kontrol sa sarili kong emosyon lalo na sa pampublikong lugar.

Oh god, August, what have you done to me?

I cried and cried and just cried. I feel how my chest gets tighter. Parang pinipiga ang puso ko sa sakit. The more tears I shed, the more I got frustrated. I wanted to calm, I wanted to feel numb but hell, it just won't stop! This pain is demanding to be felt. And it hits me straight to my heart like a bullets. It kills the hell of me. My whole me.

Liam kept his distance. Not until I started to puke. Mabilis na inalalayan niya ako sa pag tayo pero agad ko rin naman siyang tinulak palayo. Ayokong masukahan ang mamahaling damit niya.

"God, what's wrong, April? You're a mess! You're not you right now." Sinubukan niya akong hawakan pero lumayo agad ako. "Let me take you home, baby."

"No! Just stop!" I started to freak out and it's freaking me out thinking I freaked out just because my ex just wanted to help me. Hinarang ko sa gitna ang dalawang kamay ko para hindi niya na ako lapitan. Lahat ng tao sa labas ay nasa amin na nakatingin. I wanted to laugh at my own idea that this scene is somewhat familiar. Looks like a movie scene from I-don't-know-what movie.