T O R T U R E ☆ SM

28

Pov Camila

Ik zucht en prik in mijn koude pasta. ik krijg geen hap door mijn keel. Mijn gedachtes zijn een oorlog geworden. Met het boek voor me probeer ik te eten, maar mijn ogen glijden over de regels. Ik kan niet stoppen met lezen. Ik lees voor de zoveelste keer opnieuw, maar ik kom nergens op uit in tegendeels ik raak compleet in de war.

Ik sta zuchtend op en leg mijn bord in de vaatwasser. Ik kijk vanuit het keuken raam naar buiten. Het regent zoals gewoonlijk. Mijn hoofd doet pijn. Ik snap helemaal niks meer, ik snap niets van wat hij opgeschreven heeft, maar het doet me zo veel pijn. Ik weet niet wat hij bedoelt met alle woorden die op het papier staan die alleen zij had mogen lezen.

Ik schrik op als het geluid van mijn bel de kamer vult. Langzaam sleep ik mezelf naar de deur toe. Ik weet alleen dat hij bang is, de rest komt nog niet eens binnen. Ik haal de deurklik omlaag en doe de deur langzaam open.

Daar staat hij, daar staat Cameron voor mijn deur. Ik kijk verbaasd op, maar zijn ogen staan dof en kijken me zonder enige emotie aan.

"Ik heb iets liggen wat van jou is" zeg ik als we een tijd daar staan zonder een woord te zeggen. Ik loop terug de woonkamer in en pak het boek op, als ik dichterbij kom worden Cameron's ogen groot.

"Wat is dat?" vraagt hij lichtjes in paniek. Ik geef hem zijn boek aan en hij wisselt zijn blik.

"Dit is van mij" fluistert hij bijna onhoorbaar.

"Wat heb je gelezen?" vraagt Cameron opeens op een heel ander toon.

"N-niks" stotter ik.

"Godver lieg niet tegen me!" schreeuwt hij hard.

"Ik lieg niet Cameron" fluister ik ongeloofwaardig. En de tranen branden in mijn ogen.

"Wat heb je gelezen?" zijn ogen spuwen vuur en hij kijkt me razend aan.

"De laatste dag" fluister ik bang.

"Nee dat heb je niet" zegt Cameron zacht en slaat zijn handen voor zijn gezicht. Hij haalt zijn handen weg en draait zich om.

"Fuck, ik haat je!" roept hij op een trillerig toon en hij veegt zijn tranen ruw weg.

"Ik, ik" stottert hij.

"Het spijt me" fluistert hij en rent dan weg. Hij liet me in complete staat van wanhoop achter.

Er was niets meer nadat Cameron weg ging. Er was niets, behalve een stilte, een oneindig lange stilte. Ik stond daar compleet radeloos met strijdende gedachtes waar ik geen betekins aan kon geven. Het is een regel recht chaos in mijn hoofd. Mijn oren suizen, alsof de woorden in mijn gedachtes naar me schreeuwen.

Cameron, hij is weg. Voor even lijkt het alsof mijn lichaam op een totaal andere plek is dan mijn gedachtes. Mijn gedachtes schreeuwen naar me, maar het is doodstil om me heen.

Ik kan me niet bewegen, het lijkt alsof mijn hersenen niet kunnen functioneren wat er is gebeurd. Het is alsof mijn hersenen en ogen hebben besloten niet meer samen te werken. Ik lijk te verwijdenen in de waas om me heen.

Mijn benenen willen niet stoppen met trillen. Alles vervaagt om me heen. Het lijkt alsof alles wat ik doe dit moment het niet goed zal kunnen maken. Het lijkt alsof ik vast zit in dit moment en niet kan uitkomen. Alles lijkt zo verweg en ontastbaar alsof ik verdwijn van de realiteit.

Cameron's woorden spoken door mijn hoofd. Ik haat je. Alles ging zo snel. Zijn woorden voelden als messen. Mijn ogen vliegen open, alsof ik ineens weet wat ik moet doen.

"Cameron!" gil ik uit en raap mijn spullen bij elkaar. Met een klap sluit ik de deur achter me dicht. En ik ren verder naar buiten. Ik kijk om me heen en zie Cameron's auto de straat uit scheuren. Ik stap snel mijn auto in en besluit om achter hem aan te gaan.

-

Zuchtend start ik de auto. Cameron is nergens te bekennen. Thuis is hij niet ik heb overal gekeken waar hij kon zijn, maar hij is gewoon verdwenen. Ik ben hem onderweg kwijt geraakt.

Waar ben je Cameron?

Ik had verwacht dat Cameron ergens verweg zou zijn, maar tot mijn verbazing vond ik zijn auto aan de kant van de weg met zijn knipperlichten aan. Ik stap uit de auto en sla de deur dicht.

Mijn hart begint sneller te kloppen als ik dichter bij zijn auto kom. Ik leg mijn hand op de deurklink en trek de deur voorzichtig open. Ik durf nauwelijks te kijken. Mijn ogen glijden over zijn lichaam die tegen de stuur aan leunt. Zijn handen zijn om het stuur geklemd, zijn knokkels zijn wit en beschadigd, zijn polsen zitten onder opgedroogd bloed. Ik sla mijn handen voor mijn mond en kijk hem verschrikt aan.

"Cameron?" vraag ik zachtjes. Ik duw de deur verder open en een traan glijdt over mijn wang.

"Cameron, waarom?" zeg ik met een trillend stem. Ik dacht dat hij niet ging reageren, maar in tegendeels laat hij zijn handen van het stuur afglijden. Hij draait zijn hoofd naar me toe. Zijn ogen zijn rood van het huilen.

"Alles is mijn schuld" fluistert hij met een trillende stem. Zijn stem klinkt schor en gebroken. Alles doet pijn, mijn lichaam voelt zo leeg en het enige wat ik wil is ervoor zorgen dat het goed komt met Cameron.

Hij haalt schokkerig adem en tranen glijden over zijn wangen. Zonder na te denken leun ik naar voren en sla mijn armen om zijn lichaam heen. Even lijkt hij te twijfelen, maar dan slaat hij zijn armen ook rond mijn lichaam heen en verbergt zijn gezicht in mijn nek.

Zijn lichaam trilt en voelt koud aan. Een vertrouwd gevoel doordringt mijn lichaam. Nu pas realiseer ik dat ik mijn hele wereld in mijn armen heb.

-

I wanna cry rn. Het spijt me zo voor dit intens slechte en korte hoofdstuk! Pls forgive me!