T O R T U R E ☆ SM

14

Pov Camila

ik grom zachtjes, terwijl ik mijn rug uitstrek na het slapen. Ik draai mijn hoofd opzij en staar naar de blanke muur met een zucht. Mijn lichaam laat ik verder ontspannen onder de warmte van mijn dekens.

De comfortabele warmte is niet genoeg voor me toen ik terug dacht aan de vorige dag. Een eenzame traan verlaat mijn ooghoek terwijl ik denk dat Shawn niet zal terug komen.

Langzaam sta ik op en trek mijn badjas aan. Ik verplaats me voorzichtig met de trap naar beneden. Als ik me eenmaal omdraai om naar de keuken te lopen, hoor ik mijn moeder haar keel schrapen.

"Wat is er mam?" vraag ik nadat ik me om draai waar ze vandaan komt. Ik haal mijn wenkbrouw op terwijl ik haar zie staan bij de voordeur, aangekleed en op het punt om weg te gaan. Normaal zal ze nu allang weg geweest zijn opweg naar haar werk.

"Ga je vandaag laat naar je werk?" vraag ik.

Ze schudt haar hoofd en kijkt me bezorgd aan.

"Gaat het wel met je lieverd? De laatste dagen ben je wat stiller dan normaal en je hebt wallen onder je ogen" zegt mijn moeder zacht. Mijn vreemde blik is nog steeds naar haar gericht.

"Ja, het gaat prima met me mam, alleen wat slaap problemen meer niet" antwoord ik op haar vraag.

"Oké, als je zegt dat het goed gaat dan geloof ik je ook. Tot vanavond lieverd!" zegt mijn moeder voordat ze de deur uit gaat.

-

Na wat tijd doorgebracht te hebben besluit ik om te kijken of we wat post hebben gekregen. Ik sta op en loop naar buiten. Ik maak de slot open en een paar envloppen vallen op de grond. Ik raap ze op en loop ermee naar binnen.

Het rare is dat er bij een envelop geen afzender bij staat. Ik neem plaats op de bank en een knaagend gevoel neemt mijn lichaam over. Langzaam scheur ik de envlop open waar ik gelijk een brief erin aantref.

Voordat ik de brief open maak, haal ik diep adem en bijt op mijn lip. Mijn hart klopt onregelmatiger en mijn gedachtes maken me helemaal gek.

Waarom ben ik zo zenuwachtig?

Ik maak langzaam de brief open en mijn ogen glijden over de letters. Ik begin grondig te lezen.

14-05-2016

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen. Ik denk dat ik maar gewoon begin met waarom ik dit schrijf. Ik schrijf dit, omdat ik mijn gedachtes en gevoelens kan kwijtraken. Dit is ook de eerste keer dat ik schrijf in een 'dagboek' dagboek kan je het eigenlijk niet noemen. Ik schrijf dit zodat ik alles even kwijt kan. 'Jaa maar je hebt er toch vrienden voor?' ja ik heb een vriendin Camila maar ik wil haar hiermee niet lastig vallen ze helpt me al genoeg met mijn stomme problemen voor de rest heb ik geen vrienden. Simpel gezegd ik ben vriendloos. Wie wilt er nou een waardeloos mens als vriend? Niemand in ieder geval. Ik verdien Camila eigenlijk ook niet. Maar op de een of andere manier ben ik zo gehecht aan haar geraakt. Ze lijkt wel een magneet. Elke keer als we van elkaar weg lopen, komt ze weer terug om me te helpen. Morgen wordt geen geweldig dag, dan begint school weer. Dat betekent dat ik weer nieuwe blauwe plekken erbij krijg. Vanaf morgen kom ik bij Camila in de klas. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik bij haar terecht kom en daar ben ik haar dankbaar voor. 'En je ouders dan?' ik wil ze niet meer verdrietig maken met mijn problemen. Vrijdag was school net zoals andere dagen: een hel. Ik ben het wel gewend ondertussen. Ze schelden me uit voor de raarste dingen en lachen me allemaal uit. Sommige mensen kijken me gewoon aan, maar ik zie gewoon dat ze van me walgen. Elke dag krijg ik wel een blauwe plek erbij en hebben ze een nieuwe reden om me belachelijk te maken. Ze slaan me als ze de kans krijgen. Het doet pijn. Ja ook de klappen die ik krijg, maar mijn hart doet het meeste pijn. de gedachten dat ik niemand heb en helemaal alleen ben maakt me kapot. Het leven doet pijn. Alles doet pijn letterlijk en figuurlijk. heb je wel eens van die momenten dat je gewoon weg wilt? Weg wilt van aarde, weg van de mensen. En vooral, weg van de pijn. Pijn, een woord van vier letters met een groot betekenis. Een woord met verschillende betekenissen, voor de een wat zachter uitgedrukt, voor de ander groot. Pijn, een heel ander betekenis voor mij. Het is gewoon, het doet me pijn om te leven. Ik voel me zo verschrikkelijk dat ik niks waard ben. Ik heb een stom gevoel, vanaf mijn keel tot mijn buik. Een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat me wilt lijden tot zelfmoord. Op school noemen ze me lelijk en waardeloos, ik geef hen gelijk. Iedereen haat me, waarom zal ik dan nog van mezelf houden als iedereen toch een hekel aan me heeft? Ken je het gevoel dat iedereen je haat, ken je dat? Het gevoel dat je niks meer waard bent? Ik in ieder geval wel, elkedag heb ik het zelfde gevoel wat me kapot maakt. Ze zeggen als je dood gaat, je leven voor je ogen voorbijflitst. Dat alles in een film wordt afgespeeld. Ik hoop dat dat niet voor mij geldt, dan zou ik mijn vreselijke leven opnieuw herleven, alleen dan wel versneld. In mijn geval zou dat voor mij een straf zijn. Mijn hele leven is altijd al een puinhoop geweest. Mijn hele leven wordt ik gepest. Oftewel mijn leven bestaat uit vernederd worden, zo is mijn leven. Wat heb ik gedaan dat ik dit vedien? Is dit een straf? Waarom ik? Waarom? Morgen wordt geen geweldig dag. Na regen komt zonneschijn, zeggen ze toch? Nou, om precies te zijn regent het al mijn hele leven en er is nog geen zonnestraaltje zichtbaar geweest.