T O R T U R E ☆ SM

13

Pov Camila

Voorzichtig loop ik het school gebouw in. Zoals elkedag mijn ogen alleen maar gericht naar mijn voeten.

Met de sleutels rond mijn vinger en mijn tas over mijn schouder loop ik naar mijn kluisje toe. Zwijgend open ik mijn kluis, en pak de boeken die ik voor de volgende lesuren nodig heb.

Shawn vond het nooit leuk om alleen te zijn...

Een opvallend iemand wilde hij zijn. Iemand die niet wegdook als er iets tegen hem gezegd werd. Een jongen met zelfvertrouwen en bovendien een mooi uiterlijk.

Maar hij was alles behalve dat. Het was maar een beeld in hem hoofd meer niet.

Zijn leven bestond uit duister. Zoals de duister mijn lichaam ook overnam.

Het doet me pijn om op te staan met de gedachten dat Shawn er niet meer is. Sinds hij weg is, staat mijn motivatie op 0. De duister heeft me volledig overgenomen zoals de duister Shawn ook overnam.

Ik sluit mijn kluisje en loop naar de lokaal waar ik les heb. Onopvallend loop ik binnen en ga achterin zitten. De deur wordt dicht geslagen en met een ruk kijk ik naar het bord waar de docent met zijn les begint.

Ik kijk naar buiten, alles is in kleur, wat natuurlijk niet zo gek is, maar de wereld van Shawn was zwart. Er was geen kleur te bekennen, want duister had hem overgenomen.

Maar ik voel alleen maar zwart en leegte sinds Shawn weg is.

Waar ben je Shawn?

Waarom laat je jezelf niet zien?

Waar ben je?

Ik staar voor me uit. Alleen het getik van de klok is te horen. Donkere kringen zijn gevormd onder mijn ogen. Elke nacht krijg ik flashbacks van die ene dag. De wanhoop op Shawns gezicht komt steeds keer op keer terug.

Elke dag begin ik mijn hoop meer te verliezen. De hoop dat Shawn terug komt. Duister had hem helemaal overgenomen. Duister had hem helemaal in zijn macht.

Wanhoop, angst en pijn waren te zien in zijn ogen. Pijn, een heel ander betekenis voor hem, maar dan veel groter uitgedrukt. De pijn die ik zag in zijn ogen maken me kapot.

Hij was bang, bang dat duister hem zou overnemen. Maar zonder dat hij het wist drong de duister zijn leven binnen. Er was geen uitweg om de duister te verlaten.

De enige uitweg is liefde, een woord met verschillende betekenissen. Voor de een wat kleiner uitgedrukt en voor de ander wat groter uitgedrukt. Shawn heeft nog nooit liefde gevoeld, teminste wel gevoeld van zijn moeder, maar nog nooit is hij een persoon tegen gekomen die hem liefde toonde.

Ik ben er helemaal klaar voor om hem al mijn liefde te geven. Ik ben er klaar voor om hem al mijn liefde te tonen en om hem gelukkig te zien. Het enige wat ik nu nodig heb is Shawn in mijn armen.

Zijn hart was gebroken, het was te gebroken dat hij het zelfs niet kon repareren. Hij was zo moe om keer op keer zijn hart weer overnieuw te repareren. Hij heeft iemand nodig die zijn hart weer repareert. Ik wil diegene zijn, ik wil zijn hart repareren en voor altijd zo houden. Ik ben er helemaal klaar voor om hem al mijn liefde te tonen. Ik ben er klaar voor om zijn duisternis weg te laten drijven, ik ben er klaar voor om mijn beste vriend alle liefde te tonen die hij verdiend heeft, maar waar is Shawn?

Hoe kan ik zijn duisternis verdrijven als hij er niet is? Hoe kan ik zijn hart repareren als hij er niet is? Hoe?

-

Na een lange vermoeiende school dag ga ik naar Shawn toe. Met een knaagend gevoel ga ik stap voor stap vooruit. Veel herinneringen herhalen zich met elke stap die ik zet.

Mijn adem stokt in mijn keel. De luiken zijn gesloten. Met trillende benen klop ik aan en zoals verwacht is er weer niemand thuis. Ik probeer het nog een keer en klop wat harder, maar zonder resultaat niemand is thuis.

Ik haal voorzichtig mijn telefoon uit mijn broekzak en toets zo snel als ik kan met trillende vingers de nummer van Shawn in. Ik druk de telefoon tegen mijn oor aan en wacht aandachtig. Eerst gaat hij een paar keer over, maar dan tot mijn verbazing wordt er open gedaan.

"Shawn?" vraag ik als eerst. Zoals de dag ervoor krijg ik weer geen antwoord en is er alleen geruis te horen.

"Shawn ben je daar?" vraag ik voorzichtig zoals net is er weer alleen geruis te horen.

"Shawn waar ben je?" vraag ik zacht.

"Shawn..." zeg ik en hou een korte adempauze, ik adem uit en ga dan verder.

"Waarom geef je geen antwoord Shawn?" vraag ik gebroken.

"Hoor je me wel Shawn?" vraag ik met een zachte stem.

"Shawn, geef me een antwoord" smeek ik.

"Shawn" zeg ik en hou mijn tranen in, bang dat ik zal gaan instorten.

"Shawn, ik ben het Camila"

"Je beste vriendin dat weet je toch?"

"Shawn, ik mis je" is het laatste wat ik zeg en dan wordt er opgehangen.

Tranen wellen zich op maar ik houd ze in. Ik kijk op en klop weer aan. Maar zoals gedacht doet er niemand open. Mijn ogen glijden naar het raam deze keer zijn de gordijnen niet gesloten maar de luiken. Dat betekent dat ze gister thuis waren. Ik sla op de deur.

"Shawn doe open! Ik weet dat je thuis bent!" roep ik met tranen in mijn ogen.

"Shawn!" roep ik wetend dat ik geen antwoord zal krijgen.

"Godverdomme Shawn, ik weet dat je daar binnen bent!" roep ik en de eerste tranen stromen over mijn wangen heen.

"Shawn laat je zelf zien!"

"Je kan me niet zomaar achterlaten!"

"Shawn ik wil je in mijn armen sluiten ookal is het maar voor 2 seconden" snik ik.

"Shawn, ik smeek het je, doe open!" roep ik hopeloos.

"Shawn ik weet dat je me hoort"

"Doe open Shawn!"

"Je kan me niet zomaar achterlaten!"

"Shawn waarom doe je me dit aan?" roep ik met wanhoop.

"Shawn waarom?" snik ik en de laatste energie stop ik in huilen.

Ik zak door mijn benen en ga met mijn hand door mijn haren. Luide snikken verlaten mijn mond.

"Shawn" zeg ik zacht en kijk op.

"Waar ben je?"

Hopeloos stromen de tranen over mijn wangen. Een golf van verdriet neemt mijn lichaam over. Ik kan dit niet meer aan ik verlies de hoop elkedag meer en meer. Waarom is mijn motivatie zo zwart?

Een ding is duidelijk. De duister heeft me overgenomen zonder dat ik het wist.

De duister is nu overal. Waar ik ook ben de duister is overal. De duister laat me nooit meer los.

De duister heeft me helemaal overgenomen.

-

Vote?

Comment?