T O R T U R E ☆ SM

15

(A/N Lees de belangrijke A/N op het einde!)

Pov Camila

Gister was zeker niet de beste dag die ik gekend had. Het was vreselijk. De tranen wellen zich op terwijl ik aan gister denk.

Waar is Shawn?

Ik wil het niet geloven dat hij weg is. Ik kan en mag dat niet geloven. Ik ga vandaag weer naar zijn huis toe alsof er niks gebeurd is. Hij is terug gekomen ik weet het zeker. Hij moet thuis zijn het kan niet anders.

Je weet zelf dat dit allemaal een leugen is.

Hij is weg vooraltijd.

Mijn handen gaan naar mijn haren. Ik trek er een beetje aan en sluit mijn ogen.

"Nee..."

"Hij is niet weg"

"Hij is niet weg!" schreeuw ik tegen mijn gedachtes.

Shawn is weg.

En komt nooit meer terug.

Mijn gedachtes maken me helemaal gek. Ik wil het niet geloven dat hij weg is.

"Shawn is niet weg!"

"Hij kan niet weg zijn!"

Hij heeft je verlaten.

"Arg, nee! Hij heeft me niet verlaten!"

"En ik ga je het bewijzen!" schreeuw ik uit.

Boos trek ik mijn schoenen aan op het punt om te vertrekken, maar dan wordt er op de deur geklopt. Ik haal de klink naar beneden en trek de deur open waar ik Kayne aan tref.

"Hey Camila" zegt hij.

"Hey" zeg ik zacht.

"Ging je naar buiten?" vraagt hij.

Ik knik en stap naar buiten en trek de deur achter me dicht.

"Ik ga naar Shawn ga je mee?" vraag ik aan Kayne hij kijkt me verward aan.

"Maar hij is w.." net voordat hij zijn zin kan afmaken onderbreek ik hem.

"Zeg dat niet Kayne, hij is niet weg!" zeg ik met tranen in mijn ogen.

"Maar..."

"Sshh, nee we gaan nu naar Shawn toe" zeg ik en begin te lopen.

Met elke stap die ik zet versnelt mijn hartslag en mijn adem onregelmatiger.

Wat als hij echt weg is?

Wat dan?

Ga ik dan instorten?

Kan ik dat wel aan?

Ik schudt mijn gedachtes weg als ik zijn huis al in zicht zie komen. Ik richt mijn ogen de rest van de weg op mijn voeten bang dat ik weer leegte zal zien, bang dat hij echt weg is en nooit meer terug zal komen.

"Camila, we zijn er" zegt Kayne zacht die naast me staat.

Nog steeds mijn ogen gericht op mijn schoenen. Ik vul mijn longen met zuurstof ik knijp mijn ogen samen. Langzaam kijk ik omhoog en mijn hart zakt in mijn schoenen. Ik wil het niet geloven wat mijn ogen zien.

Te koop staat er. Een kleine traan verlaat mijn ooghoek. Ik loop er naar toe en probeer het tekst weg te halen.

"Camila, wat doe je?" vraagt Kayne en komt aangerend.

"Hij is niet weg" fluister ik zacht.

"Oke, maar laat de tekst staan het is niet van jou" zegt Kayne en probeert me weg te trekken.

"Laat me los!" zeg ik en probeer uit zijn grip te komen.

"Camila, het spijt me we moeten nu weg" zegt Kayne en trekt me naar achter.

"Nee, Shawn is niet weg! Dit huis is van hem!"

"Niemand kan hem kopen! Het is van Shawn!" roep ik en de eerste tranen beginnen over mijn wangen te rollen.

"Camila het spijt me zo erg, het is de waarheid je moet het accepteren, verder kunnen we niks doen" zegt Kayne schuldig.

Ik begin zwaarder te ademen wat moeilijk gaat. Ik kom uit zijn grip en loop verder.

"Dit is Shawn's huis!" roep ik en een duizelig gevoel dringt mijn lichaam binnen

"Hij is niet weg!" zeg ik en mijn zicht word onscherper.

"Hij komt terug, ik weet dat hij terug komt hij kan me niet achterlaten!" is het laatste wat ik zeg en wordt dan in een zwarte gat gezogen.

-

"Camila. Camila, wakker worden."

Ik grom van de bonkende hoofdpijn. De stem spreekt kalm en ik kan voelen hoe de vingers door mijn haren heen borstelen, de comfortabele aanraking die er direct voor zorgt dat ik weer in slaap wil vallen, het tegenovergestelde van wat de persoon wilt dat ik doe.

"Camila, kom op. Blijf bij me."

Ik wil niet. Mijn lichaam was uitgesteld van al de pijn en verdriet het enige wat ik wil doen is stil liggen zodat ik mezelf er niet aan hoef te herinneren dat ik zoveel pijn lijd. Het bewees dat ik geen vechter was.

De vingers stoppen met zachtjes door de voorkant van mijn haar heen te gaan. Langzaam open ik mijn open. Het enige wat ik voor me kan zien is de achterkant van een leren autostoel. Ik moet een paar keer knipperen, alsof ik het niet geloofde, alsof het leek op een zwarte waas.

Ik draai mijn hoofd om te zien van wie het zorgzame gebaar kwam. Mijn ogen ontmoette Kayne zijn groene ogen die op mij neer keken, opgelucht dat ik bij was gekomen.

Mijn staren werd vaag, omdat ik nog steeds niet helemaal wist wat er aan de hand was. Waarom lag ik in een auto en waarom lag mijn hoofd op de schoot van Kayne?

"Wat is er gebeurd?" vraag ik verward.

"Je bent flauwgevallen" zegt Kayne.

Ik kneep mijn ogen samen en dacht aan wat er precies gebeurd was. Ik opende mijn ogen en de tranen gleden over mijn wangen.

"Shawn is weg"

-

A/N

Hii guys!

Ik weet dat dit een shitty hoofdstuk is maar ik wilde iets belangrijks melden. Ik ga namelijk een break houden op wattpad van ongeveer 2-3 weken, want ik heb over 2 weken proefwerkweek/toetsweek hoe je het ook wilt noemen. Ik moet hier hard voor leren omdat dat mijn laatste cijfers van het schooljaar zijn en ik moet dan absoluut geen onvoldoendes halen want dan zak ik heel hard met mijn gemiddeldes en als mijn moeder dat ziet ben ik dood, gewoon dood. Ik hou een break kwa schrijven dus ik ben wel nog actief op wattpad om updates te lezen. Hopelijk houden jullie hier rekening mee.

Bubaaii xMelissa