T O R T U R E ☆ SM

8

Pov Shawn

Zuchtend sla ik mijn dekens van me af. Het is maandag, dus dat betekent dat de hel weer begint. Ik ga naar de badkamer toe en neem zoals altijd een korte douche. Ik trek mijn kleren aan slof naar beneden. Ik maak ontbijt klaar en eet het gulzig op. Als ik klaar ben ga ik de deur met tegenzin uit. Eigenlijk ben ik best wel zenuwachtig, wat zullen de mensen op school denken? Wat zullen ze doen?

Na 10 minuten kom ik de schoolplein op. Ik voel alle ogen op mijn rug branden. Ik klem mijn boeken stevig tegen me aan. Met een bonzend hart loop ik het gebouw binnen. Met trillende benen loop ik naar mijn kluis toe. Ik hoor veel gefluister. Sommige wijzen me zelfs aan. En het aller ergste, veel mensen walgen van me.

Ik zucht van opluchting als ik David tot nu toe niet gezien heb. Ik dump mijn spullen in mijn kluisje en dan gaat de bel. Langzaam loop ik met trillende benen naar mijn lokaal toe. Ik laat mijn hand op de deurklink rusten en haal diep adem. Ik haal de klink over en stap naar binnen waar de docent me gelijk begroet.

"Aha Shawn daar ben je, ik had je al verwacht. Oke klas Shawn hoort vanaf vandaag bij jullie in de klas, voor de rest van het jaar" zegt de docent.

"Neem maar plaats dan kunnen we gelijk met de les beginnen."

Met klamme handen loop ik naar Camila toe waar ze al voor me plek vrij heeft gehouden.

"Vieze homo"

"Aandachtstrekker"

"Waardeloos ding"

Wordt er door allerlei mensen gefluisterd. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Snel knipper ik ze weg en ga naast Camila zitten.

"Nog een woord tegen Shawn en jullie gaan er allemaal aan" sist Camila tegen ze.

"Trek er niks van aan Shawn ze zijn allemaal zielig dat ze dat zeggen" fluistert Camila en schenkt me een glimlach.

Ik knik en pak mijn spullen erbij. De docent geeft ons huiswerk en een aantekening op.

"Goed, als jullie met je huiswerk verder werken ga ik even met de teamleider iets regelen" zegt de docent en verlaat het lokaal. Dit is foute boel denk ik bij mezelf.

De hele klas draait naar ons toe en gooien propjes naar mijn hoofd toe.

"Je bent echt een schijterd. Homo" zegt iemand en ik negeer het.

Camila staat woedend op.

"Jullie allemaal zijn stuk voor stuk zielig. Hoe kunnen jullie iemand pesten? Wat bereik je ermee? Wordt je er blij van dat je iemand helemaal kapot maakt?" sist Camila.

Ik duik helemaal in elkaar. En probeer het te negeren. Mijn hart bonsd in mijn keel, en mijn ademhaling wordt onregelmatiger.

"Ja ik wordt er blij van om te zien dat die homo kapot gaat" zegt een tuttig meisje zelfverzekerd. Camila staat op en loopt naar haar toe. Ik slik en begin zwaarder te ademen.

"Zal ik eens je laten voelen wat kapot gaan is?" sist Camila en tikt met haar wijsvinger tegen de schouder van het meisje.

"Zal ik je laten voelen hoe hij zich van binnen voelt?" zegt Camila en tikt steeds harder tegen haar schouder aan. De meisje stapt naar achter en Camila loopt steeds meer op haar af.

"Hoe kunnen jullie allemaal mensen veroordelen als je ze helemaal niet kent? En als je hun verhaal niet weet?" roept Camila kwaad en duwt haar op de grond. Ze krabbelt snel overeind en werpt haar een woedende blik toe.

"Jij, bitch! Ik hoop dat je vader dood geschoten wordt in het leger!" roept ze kwaad.

Camila haalt diep adem en een traan rolt over haar wang.

"Hoe durf je mensen de dood te wensen?" sist Camila en geeft haar een klap tegen haar gezicht en rent dan de klas uit. Ik pak mijn spullen in en die van Camila ook en ren dan achter haar aan.

"Camila wacht!" roep ik en hol achter haar aan.

"Ik hoop ook dat jij dood gaat homo" sist het meisje tegen me.

Ik negeer het en ren het lokaal uit. Ik zie Camila buiten de schoolplein op rennen en ga achter haar aan. Als ik bij haar ben barst Camila in huilen uit. Ik sluit haar in mijn armen.

"Hoe kunnen ze zo over mijn vader praten? Hoe? Hoe kunnen ze mensen zomaar de dood wensen?" snikt Camila.

"Ssht weet je nog wat je me zei? Laat ze allemaal zien dat je sterk bent. Het is oke om te vallen in een gat, zolang je er niet in blijft liggen" herhaal ik zoals Camila het zei.

"Je tranen zijn hun niet waard Cammie" sus ik.

"Ik haat mezelf zo erg. Ik heb niks kunnen doen voor je. Ik voel me echt waardeloos, ik moest iets zeggen maar ik kon het gewoon niet. Het spijt me zo erg Camila" zeg ik schuldig.

"Nee Shawn voel je niet schuldig ik moest mezelf beheersen en niet op haar afstappen ik deed het voor jou Shawn" zegt Camila. Na een tijdje veegt ze haar tranen weg.

"Bedankt Shawn" zegt Camila dankbaar en ik schenk haar een glimlach.

"Wat bedoeld ze nou met je vader?" vraag ik niet begrijpend.

"Mijn vader werkt in het leger en gaat altijd naar een oorlogs gebied om de mensen daar in veiligheid te brengen, dus hij vecht voor hun land" beantwoord Camila mijn vraag.

"Ik kan mijn vader niet zo vaak zien omdat hij maandenlang in een oorlogs gebied verblijft."

"Sorry, ik wist het niet" zeg ik schuldig.

"Maak niet uit jij kan er niks aan doen." zegt ze.

-

15-05-2016

Ik weet niet hoe ik moet beginnen.
Maar vandaag was echt verschrikkelijk als je het mij vraagt. Ik voel me zo verschrikkelijk. Het doet verdomd veel pijn om te leven. Ik ben alles zat de aarde, de mensen, de pijn, het leven ik ben gewoon alles zat. Vandaag was de dag dat ik bij Camila in de klas kwam, het was geen pleziertje. Toen de docent even weg was begonnen ze me gelijk met uitschelden en belachelijk maken. Ik negeerde ze allemaal, maar Camila verdegigde me. Een tuttig meisje Tina heet ze volgensmij, heeft zoveel verschrikkelijke dingen gezegd. Ze heeft mij en de vader van Camila de dood gewenst. Voor mij was dat wel terecht, maar voor de vader van Camila? Nee, dat kan niet en mag nooit gebeuren. Camila mijn zonnestraaltje ze heeft gehuild in mijn armen. Mijn hart brak in duizende stukken. Door mij is dit allemaal gebeurt. Alles door mij. Als ik er gewoon niet geweest was, was dit allemaal niet gebeurd. Wat is het nut dat ik leef? Waarom besta ik nog als ik mensen toch pijn en verdriet en haat bezorg? Ik heb zo'n stom gevoel het wilt maar niet weg en is er zowat een beetje mijn hele leven al. Ik ben waardeloos ik bezorg mensen alleen maar pijn. Ik heb een gevoel van eenzaamheid. Een gevoel dat me wilt lijden tot zelfmoord.
Ik heb altijd een stemmetje in mijn hoofd. Het maakt me kapot. Iedere keer laat de stem in mijn hoofd weten dat ik overal alleen voor sta en dat ik helemaal niemand heb. Simpel gezegd ik ben eenzaam. Ik ben het zo zat om mijn eigen hart weer overnieuw te repareren. Ik heb zo vaak het gevoel dat ik niks waard ben, wat eigenlijk ook zo is. Het is gewoon, het leven doet gewoon pijn. Ik wil van alles weg de aarde, de mensen, en vooral, weg van de pijn maar de pijn achtervolgt me overal, waar ik ook ben. De pijn is overal.

Shawn.

-

ik heb de cover veranderd!
Wat vinden jullie er van?

Vote?

Comment?