my life as the dochter of Louis Tomlinson ✔

Ziekenhuis

* volgende morgen *

Loïs pov

'hier gaan we dan.' zeg ik. we lopen het ziekenhuis in. mam ging niet mee want zij vond het niet eens erg dat ik kanker had.

ik geef iedereen een laatste knuffel. ik stop voor pap en hij kan zijn tranen nu al niet meer verbergen. door hem kan ik ze ook niet verbergen. ik geef hem een knuffel en hij knuffelt terug. 'ik ga je heel erg missen pap.' zeg ik.

'ik jou ook, het spijt me zo erg dat dit jou moet overkomen.'

'het geeft niet, we zien elkaar vast nog wel.' ik kijk hem aan en geef hem een kus. hij neemt me nog een keer goed in mijn armen en geeft mijn hoofd een kus.

'het is tijd.' zegt een meneer. met tegen zin laten we elkaar los en loop ik naar de kamer waar ik de komende maanden zal verblijven...