Austen-Henderson Series 5: ENCHANTED BY MR. DEAN

EBMD 12

#Wattys2016

FB: Tinea Garcia

EBMD 12

"THANK YOU." Tumalikod na ako at naglakad na papasok sa admin building.

"Wait." I stopped when Tiago Lance uttered a word.

True to his word, Tiago Lance drove me to work. Sabay kaming pumasok sa University. Sabay din kaming naglakad. Halos pagtinginan kami ng lahat habang naglalakad. I was bashed with Georgina's daggered look at the pathway. Wala naman akong pakialam sa kasuklam suklam na tingin sa akin ng walis tingting na iyon.

Though there were no conversation that happened between me and Tiago Lance, masaya na akong nakasabay ko siya sa paglalakad. Tila pinawi niyon ang trauma na naidulot sa akin ng muntikang kapahamakan kagabi.

Nilingon ko si Tiago Lance nang maramdaman ko ang paninitig niya sa akin. Tuluyan na siyang pumasok sa building. "I'm really sorry about last night."

Ilang pulgada na lamang ang distansya namin sa isa't isa. Kahit nalilito ako sa tinutukoy niya ay hindi ko pa din kayang balewalain ang malakas na rigodon sa puso ko.
Umiling iling ako at pilit na ngumiti sa kanya. "Ayos lang iyon, Tiago Lance. In the first place, I was the one who put you in trouble. Tama ka. I'm selfish. Sarili ko lang ang iniisip ko. Hindi ko na naisip iyong mga taong madadamay ko sa mga bagay na gusto kong makuha. Look what it lead me. Danger." I chuckled.

Tiago Lance cleared his throat. He placed his hands on his pocket. His expression softened. "Tiago Lance, thank you for saving me. Kahit na hindi mo ako obligasyon, naandon ka pa din para iligtas ako."

"Huwag kang mag-aalala. Hindi na kita iistorbuhin. Promise!" I raised my hand as I pledged to him. "Pero.., bago kita layuan. Inuulit ko, Tiago Lance. G-gusto kita." Lumunok ako ng sumeryosong muli ang malambot niyang ekspresyon sa mukha.

"I don't care If you look so low of me. Maikli lang naman ang buhay. Tama na iyong natakot ako kagabi. I'll never be afraid again."

"I don't wanna fight them. Sabi niya." Pagturo ko sa aking sentido. "At sabi din niya." I traced my chest.

"Gusto ka nila." Ngumiti ako ng mapakla ng bumuka ang bibig ni Tiago Lance para sa isang protesta.

"Don't say anything, TL. Gaya nga ng sabi ko. I leave your mind at peace. I'll leave you alone. Just one favor." Matipid akong ngumuti ng kumunot ang noo niya.

"Last na talaga ito!" I tiptoed and flattened the wrinkles on his forehead. "Huwag kang sisimangot, ha? Saka huwag mong ikukunot ang noo mo. Mababawasan ang kagwapuhan mo niyan, eh." Napaatras ako nang bahagya niyang huliin ang kamay ko. Parang huminto ang pag-ikot ng mundo ko ng magtamang muli ang aming mga mata. His coffee eyes reflects an intense emotions I can't named.

"Well, as I've said. There's just this little favor I want to ask you. If you'll allow me..." Pinuno ko muna ng hangin ang aking baga bago muling sinalubong ang nagtatanong niyang tingin. "Please give me a chance to work here. Iyon na lang ang hinihiling ko sayo."

Nang hindi siya sumagot ay tumalikod na ako. I sighed loudly. Nailuha ko nang lahat ang takot ko sa nangyari kagabi. I know I'll survive this kind of trauma. Ano pa't naging psychologist ako?

Lumingon akong muli sa kanya at ngumiti ng matamis. "Fancy meeting you, Dean Tiago Lance Thompson. Have a good day, Dean!"

"OH HI, Ruie!" Sinalubong ko ang ngiti ni Ruie sa akin. He's one of Tiago Lance's friend and now my friend. Professor siya sa CBAA. He teach major subject.

"Sa akin iyan?"  Pabiro kong nginuso ang bulaklak na hawak ni Ruie. Ngumisi siya saakin kaya't nanlaki ang mga mata ko ng tumango siya.

"Hindi nga." Tumango siyang muli at inabot na sa akin ang bulaklak. Napilitin akong tanggapin iyon. I don't particularly like flowers. Mas cute kasi ang stuff toys. But this is beautiful too for me to resist.