Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 48

Twee ijsblauwe ogen kijken me aan, hij verzwakt zijn greep. "Wat doe je?" Vraag ik nors aan de o' zo bekende jongen. "Ik had je toch gewaarschuwd voor hem, en je grijpt hem bij de eerste kans dat je hem terug kan krijgen." Hij schud even zijn hoofd. "Ik zou je schamen," zegt Julian op een kalme manier. "Het is heel iets anders dan je denkt, oké. Daarnaast mag ik doen wat ik wil." Ik duw hem aan de kant zodat zijn handen niet meer als boeien om mijn poslen zitten en zet mijn tas wat beter op mijn schouder. "Ik weet dat als je verliefd bent domme fouten maakt, maar dit is echt geen fout in mijn leven. Dus als je me laat excuseren, ik heb een les te volgen." Zeg ik uiteindelijk. Ik loop naar de deur en hij pakt mijn schouder stevig vast zodat hij me kan omdraaien. "Blijf. Van. Mij. Af!" Zeg ik, hij is nog geen centimeter verwijderd van dat ik boos wordt. "Ik zeg je dit, je moet niet huilend terug gaan komen naar mij omdat ik gelijk had." Ik rol met mijn ogen. "Tff, alsof ik zou uithuilen bij jou. Nooit van mijn leven." Ben ik nu niet te arrogant tegen hem? Ik kijk hem nog een keer recht in zijn ogen aan voordat ik me omdraai en in de deur verdwijn. De leraar is zeker ergens alle werkstukken aan het pakken. Ik zit al op mijn plek terwijl ik mijn spullen pak. O nee, dit meen je niet. "So we meet again," zegt Julian met een grijns. "Ik had niet uitgekozen om naast jou te zitten, dus haal die grijns maar weer van je gezicht." Ik word nu echt geirriteerd van hem. En, ik wou aan het begin van het jaar toch niet naast hem.

"Is dat wat je deze weken aan het maken was? Het lijkt alsof een kind van tien dat heeft getekent" Vraagt Julian aan mij, we zijn al het hele uur opmerkingen naar elkaar aan het gooien. "Beter dan dat van jouw, lijkt alsof een baby dat heeft getekent." Hij is stil en ik zoe in mijn ooghoek dat hij zijn mond weer wilt opentrekken. Ik heb serieus genoeg van die opmerkingen, sinds wanneer is die zo? Ik werp een blik op de klok, nog maar vijf minuten. "Dames en heren," de leraar klapt in haar handen. "Ruim je werk snel op, als er iets moet drogen moet je het op de droogrekken leggen," ze wijst naar de droogrekken. "En anders op de stapel bij mij." Iedereen staat snel op zonder dat ze een seintje heeft gegeven. Ik volg al snel iedereen en loop naar haar bureau waar ik mijn tekening op leg. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. De leraar doet de deur al open en mij hoeft het geen twee keer gezegd te worden dat we weg mogen. Ik pak mijn tas in en zwier die over mijn schouder. En loop snel de deur uit naar vrijheid, totdat ik de irritante stem van Julian hoor "Kijk Romy, het spijt me van deze les." Ik draai me om en hij zet een stapje dichterbij. Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Ik zet een stapje achteruit. En hij zet er weer eentje vooruit. Ik wil nog een stapje zetten maar ik sta al tegen de muur aan. "Je was irritant weetje, en alsjeblieft dit is veelste dichtbij." Zijn gezicht komt dichterbij de mijne totdat we maar een paar centimeter van elkaar verwijdert zijn. "Julian hou op, ik zeg je dit niet nog een keer," hij slikt en bijt op zijn lip. Moet ik dit aantrekkelijk vinden? "IkdoezotegenjouwomdatikjaloersbenopKai," ik sluit even mijn ogen hopen dat dit niet echt is. "Waarom zeg je me dit," ik leg mijn handen op zijn borst en duw hem naar achteren, maar hij heeft veel grip op de grond en beweegt niet. "Je maakt me ongemakkelijk, alsjeblieft ga weg." Ik probeer te duwen en zijn gezicht komt steeds dichterbij. Hij fluistert zacht in mijn oor, "Romy, ik wil je." Ik schud mijn hoofd "ik jouw niet, ik wil Kai en dat is dat." Ik probeer een van zijn armen, die mij hebben omringd als een barricade, aan de kant te drukken. "Julian, hou op. Je bent niet goed wijs," zijn grip wordt losser maar toch laat hij mij niet gaan. "Laat me gaan, nu!" Zijn gezicht komt steeds dichterbij. "Julian hou op," ik draai mijn gezicht naar rechts en sluit mijn ogen, hopelijk gaat het dan over? O nee ik heb dit al geprobeerd. "Hou op alsjeblieft." Het is even stil en dan hoord ik een harde klap gevolgd door geschreeuw van Julian tegen diegene doe mij heeft gered. Ik heb nog steeds mijn ogen dicht. Dan voel ik twee armen om mij heen, het is zeker Kai en ik knuffel hem. Nog steeds mijn ogen gesloten in het moment, moet ik Julian extra de grobd in drukken door Kai te gaan zoenen? Ik ben wel gemeen. Nog steeds zitten Kais sterke armen om mij heen. Ik doe mijn ogen opsn en het eerste wat ik zie is Julian met een bloedneus nog steeds zittend op de grond ons toekijken. Ik grijns naar hem en sluit mijn ogen voordat ik mijn lippen op die van Kai druk. Het voelt alsof er letterlijk vuur op onze lippen ligt. Nog nooit voelde het zo goed op Kai te zoenen. Ik open mijn ogen en zie kastanje bruine ogen. Meteen deins ik achteruit met mijn hand voor mijn mond. "Jake!?" Ik kijk naar Julian die het hele festijn heeft gezien en dan weer naar Jake die rode wangen begint te krijgen. "Dit, dit, ik dacht.." stamel ik uit. Hij krabt op zijn achterhoofd. "Uh, ja ik dacht dat hij je lastig viel dus wou je helpen, maar dit had ik niet verwacht." Hij lacht zenuwachtig. Ik sluit mijn ogen en haal een hand door mijn haren. Daarna kijk ik naar Julian die daar nog steeds zit. "Ben je nou met hem of met Kai?" Zijn ogen worden groter. En ik kijk Jake aan die me hoofdschuddend aankijkt.