She is a spy? (Voltooid)

hoofdstuk 51

(POV Brooke)

"Heb je er zin in?" Vraagt Jeon als hij de kamer binnen komt. Ik knik enthousiast. 

Vandaag zie ik Dave en Blake eindelijk weer. Ik wil Dave zijn gezicht zien als hij Jeon weer ziet. Zal hij verbaasd zijn? Bang dat ik boos op hem word? Misschien, maar ik ben niet boos. Integendeel. Ik heb zojuist net mijn ware broer gevonden waarvan ik het bestaan niet eens wist. Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld? Wisten hier meer mensen van of was Dave de enigste? Vast niet. Er moesten meer mensen hier vanaf weten. Dat kan niet anders. 

Ik sta op en loop met Jeon mee naar zijn auto. Onderweg zie ik dat Jonas in de kamer zit waar ik doorheen loop. Ik werp hem een uitdagende blik toe. Hij kijkt mij daar intens woest aan. Waarom hij woest is geen idee. Het boeit mij eigenlijk ook niet. Als het goed is hoef ik hem nooit meer in mijn leven te zien en anders zorg ik er wel voor. 

"Gaan we?" Vraag ik Jeon. Hij lijkt uit zijn trans te lijken ontwaken en knikt snel. We lopen naar de auto en Jeon begint naar mijn huis te rijden. Als we voor mijn huis staan vormt zich een blij gevoel in mijn lichaam. Ze weten niet dat ik kom dus kan ik er beter gebruik van maken. 

"Ik ga een geintje met ze uithalen. Ik hoop dat hun er zijn." Zeg ik tegen Jeon. Een glimlach siert zijn lippen. Hij weet namelijk gelijk min plan al denk ik. 

Ik stap de auto uit en kijk via het keuken raam of ze daar zijn, maar ik zie daar geen spoor van leven. Dan zijn ze in de woonkamer of boven. Ik hoop niet dat ik ze te veel laat schrikken. Ik doe voorzichtig en zo zacht mogelijk de deur open met de sleutel. Ik hoop dat ze het niet gehoord hebben. Dan is mijn hele plan naar de klote. Dit is eigenlijk ook gelijk een oefening.

 Ik zet de deur op een kier zodat Jeon straks naar binnen kan komen. Ik sluip zacht door de gang en kom uit bij de woonkamer. Ik zie dat Dave en Blake met de rug naar mij toe zitten. Ik kijk mee op het beeldscherm voor hun.  Het is een stappen plan. Dat lijkt op het gebouw waar ik net zat. Ze zitten al de hele tijd een plan te maken en die ziet er niet heel simpel uit. 

"Wat doen jullie?" Vraag ik nonchalant en loop naar binnen. Dave en Blake zitten geschrokken op hun stoel en draaien snel om. Doordat Blake zo snel gedraaid heeft is hij van zijn stoel gepleurd. Ik barst in liggen uit terwijl hun gezichten nog steeds verbaasd staan. Kijken of het niet hun verbeelding was die ze hoorden. Als ze door hebben dar ik er echt ben, staan ze snel op en trekken mij in een knuffel. 

"Euhm jongens. Jullie hoeven mij niet te killen. Ik krijg amper lucht." Krijg ik er nog net uit. De jongens laten mij los en kijken mij aan met een grote glimlach. 

"We waren zo bezorgd." Zegt Dave vol opluchting in zijn stem, omdat ik voor hem sta. 

"We dachten dat je neergeschoten was. We hoorde je schreeuwen. We zijn elk gebouw langs gegaan opzoek naar jou. Bij een gebouw hoorde we jou schreeuwen. We wouden onszelf niet verraden, want als wij daar ook vast zaten kwamen we er nooit meer uit. We zijn terug gegaan en sinds dien zijn we bezig met een plan. Maar zo te zien hoeft het niet meer. Hoe ben je ontsnapt?" Vraagt Blake. 

"Ik ben niet ontsnapt." Zeg ik kalm. De jongens kijken mij niet begrijpend aan. 

"Wat doe je hier dan? Je moet wel ontsnapt zijn. Anders kan je hier niet staan." Vraagt Dave. 

"Ik mocht naar jullie toe gaan." 

"Van wie? Die gast waar je tegen schreeuwde? Waar is die gast? Ik laat het niet gebeuren dat je straks weer bij ons weg word gerukt. Ik sla hem helemaal kapot." Zegt Dave woest. 

"Kom maar." roep ik nu iets harden. Ik wist dat Jeon achter het muurtje stond. Dat hadden we zelfs afgesproken, dus het was best logisch.