She is a spy? (Voltooid)

Hoofdstuk 49

(POV Brooke)

Ik kijk geschrokken langs Jonas heen en zie iemand van rond de 22 staan. Hij ziet er niet verkeerd uit. Hij heeft donkerblond haar dat een beetje assig er uit ziet en donker bruine ogen. Hij ziet er best gespierd uit. Maar daar hoor ik eigenlijk niet eens op te letten. Hij is vast net zoals de rest hier. En ik heb Blake natuurlijk. 

Jonas gaat nog steeds niet van mij af. Zijn hand laat hij zakken en hij kijkt mij woest aan. Als ik in zijn ogen kijk lijkt het net alsof er vuur in zijn ogen is. Het maakt mij best bang. Ik probeer het te verbergen, maar Janos blijkt het toch te merken. Zijn blik die vol woede zit, maar plaats voor een sluwe grijns. Ik slik hoorbaar. Zijn vinger draait rondjes op mijn buik. Ik schrik en en kijk op. "Is prinsesje een beetje bang?" Fluister hij. 

"N-nee." Stotter ik. Ik vervloek mijzelf omdat ik stotter. 

Sinds wanneer doe ik dat weer? Oh ja, sinds dat ik weer is een keer bang ben. Ik heb die emotie altijd weg geduwd, maar nu lukt het niet meer. Het lijkt wel alsof de doos vol is en er niet nog meer angst in kan. 

"Ik denk toch dat je wel bang bent. Je lijkt plots niet meer zo stoer en fel. Is het prinsesje bang om verkracht te worden?" Vraagt hij sluw.

 Wie is daar niet bang voor? Wie wilt er nu verkracht worden? Tuurlijk ben ik daar bang voor, maar hij gebruikt het als hij weet dat ik er bang voor ben. Hij kan mij zo dingen laten doen die ik niet wil door mijn angsten te gebruiken. Niemand weet van mijn verdere angsten af. En dat is maar goed ook. 

"Ik zei dat je van haar af moest gaan." Sist die gast weer. Jonas luister niet en gaat verder met zijn hand. Ik probeer mijn polsen los te krijgen, maar in plaats van los te komen, snijden de touwen tegen mijn pols aan. Er ontstaat een sneetje en er stroom al snel bloed uit. Het brand enorm, maar ik blijf doorgaan. Ik probeer hem uit evenwicht te houden door zo veel mogelijk te bewegen, maar hij blijft het alleen maar leuker te vinden. Hij klemt zich helemaal vast aan mijn heupen. Ik slaak een zacht piepje van de pijn .

 "Ga. Van. Me. Af." Sis ik naar hem. 

"Ach prinsesje je hebt geen keus."

"Nee dat klopt, maar dat heb jij ook niet. Ga nu van haar af of aanvaart de consequenties en je weet welke dat zijn." Zegt die gast op een dreigende toon. 

 Als Jonas nog steeds niet van mij af is hoor ik harde voetstappen naar ons toe komen. Jonas word van mij af getrokken en tegen de muur aan gegooid. Ik kijk geschrokken naar de twee jongens die nu in een gevecht zitten. 

Jonas is duidelijk aan het verliezen. Je ziet dat die andere gast boven hem staat qua ranken. 

"En nu opzouten. Ik heb al gehoord dat je haar bijna 2 keer had neer geschoten. Ik reken straks nog wel met je af." Sist hij naar Jonas en Jonas gaat snel de kamer uit. 

Die gast loopt naar mij toe en ik kijk hem bang aan. Bang dat hij mij nu iets wilt aan doen. Ik durf niks te zeggen. Als ik iets fout zeg word ik misschien harder geslagen dan dat Jonas dat zou doen. 

"Ik doe je niks."  Probeert hij mij gerust te stellen, maar veel invloed had het niet.

 Heel veel mensen zeggen tegen mij dat ze niks doen, maar toch doen ze je wat. Net zoals Jace. Ik vertrouwde hem, maar hij heeft mij zwaar genaaid. Hij heeft mij verraden. En niet zo'n klein beetje ook. Hij heeft al die tijd tegen mij gelogen. Door hem vertrouwde ik anderen en door hem vertrouw ik nu ook niemand meer. Ik had mijn hersens moeten volgen. Ik zei al vanaf het begin dat ik niemand kon vertrouwen en toch vertrouwde ik hem. Hoe dom kon ik zijn. 

Ik voel iets bij mijn polsen en kijk op. Die gast hangt boven mij en zijn blik is gericht op iets boven mij. Ik volg zijn blik en zie dat hij de knoop los probeert te maken. Als die los is trek ik snel mijn polsen los en duw hem van mij af. Ik sta snel op en loop naar de badkamer toe. Ik kijk naar mijn polsen die onder het bloed zitten. Je ziet precies waar het touw gezeten heeft. Doordat ik zo gefocust was op mijn polsen heb ik niet gemerkt dat er iemand achter mij is komen staan.