Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 30

Jace en ik liepen samen door het bos. Het weer was geweldig, de zon scheen en de lucht was zo mooi blauw. De bladeren waren niet verdort en hadden de perfecte kleuren groen. De bloemetjes waren in volle bloei en een typische bloemengeur was verspreid door de lucht.

Met mijn hand in Jace zijn hand leek het wel alsof alles er tien keer beter uitzag. Vroeger dacht ik altijd dat mijn handen te klein waren en dat ik worstenvingertjes had. Nu zou ik mijn hand geen millimeter groter, kleiner, dikker of dunner willen. Jace zijn handen en mijn handen passen perfect in elkaar. Het is net alsof onze handen naar elkaar vormen.

'Waar zit je toch allemaal aan te denken?' Onderbrak Jace mijn gedachten.

'Uhm, over niets bijzonders. Ik vroeg me af waarom bijen hun angel in hun kont hebben en niet op hun hoofd. Dat zou toch veel makkelijker zijn?'

Ik ben niet romantisch en dat weet ik. Daarom probeer ik mijn gedachten niet eens aan Jace te vertellen. Ik deed dat een paar dagen geleden en toen kwam er alleen gestotter uit mijn mond. Toen heb ik besloten om hem maar niet te vertellen wat ik denk.

Jace begon keihard te lachen, we moesten zelfs even stoppen met lopen omdat hij geen adem kon halen.

'Jij bent serieus de eerste persoon die ik dat ooit heb horen zeggen,' zei hij toen hij iets gekalmeerd was.

'Maar als je erover nadenkt, dan is het toch best raar?' Was mijn halve vraag. Ik vond het zelf raar, maar waarschijnlijk was ik de enige die er zo over na dacht. Misschien had ik toch maar voor het stotteren moeten gaan, dat zou minder beschamend zijn dan dit. Straks vond hij me dom.

'Misschien wilden ze niet op een unicorn lijken,' grapte hij.

Ik stompte hem zacht op de schouder.

'Nee, maar even serieus. Jij zou minder moeten nadenken en meer moeten genieten van wat er om je heen is,' zei hij terwijl hij mijn wang zachtjes streelde.

'Ja, je hebt gelijk. Het bos is inderdaad prachtig,' gaf ik toe.

'Ik had het eigenlijk niet over het bos,' glimlachte hij.

'Wat bedoel je?' Ik was een beetje verward.

Hij wees meerdere keren naar zijn borstkas.

'Heb je wat op je shirt?' Vroeg ik hem plagend toen ik het doorhad.

'Nee natuurlijk niet,' zei hij zelfverzekerd, maar ging daarna alsnog zijn shirt checken.

'Ik heb het over mezelf, lieverd.'

'Maar wat is er nou zo bijzonder aan jou?'

Hij liep op me af en hield mijn hoofd tussen zijn beiden handen vast. Zijn handen waren warm, waardoor ik mijn ogen even genietend sloot. Toen ik ze weer opendeed was Jace zijn gezicht al heel dicht bij de mijne.

'Ik ben een hele goede zoener,' antwoordde hij en hij gaf me een kus dus ik deed mijn ogen dicht. Zijn lippen verdwenen weer van de mijne, dus boog ik me verder naar voren om hem weer te kussen.

'Als jij kan plagen, dan kan ik dat ook,' fluisterde hij me opeens in het oor. Ik deed mijn ogen weer open en zag Jace weglopen. Ik moest rennen om weer in zijn buurt te komen, maar toen ik eenmaal in zijn buurt was, sprong ik op zijn rug. Zowat automatisch sloeg hij zijn armen om mijn benen.

'Toe, laat me niet alleen achter in dit bos,' zei ik een beetje angstig.

'Ben je een beetje bang? Zonet vond je het nog helemaal geweldig. Bijna vond je het geweldiger dan dat je mij vond, dat is trouwens nogal wat.'