Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 5

POV Sophie

Oh nee, dit was mijn eigen domme schuld. Ik had moeten weten dat hij vroeg of laat binnen zou komen. Vergeleken met zijn gespierde lichaam was die deur waarschijnlijk niets. Ik weet dat ik geen schietgebedjes had moeten maken, maar het voelde goed dat ik het toch had gedaan. Het maakt me niet uit dat niemand het hoort, het is voor mezelf.

Ik rende weg, alweer. Ik rende naar de andere kant, de kant waar de voetstappen niet waren. Ik had geluk dat dat de richting was naar de achterdeur. Ik deed de achterdeur zachtjes dicht om voor een paar extra seconden te zorgen. Misschien was hij dom en dacht hij dat ik nog binnen was.

Ik kwam weer in actie en rende naar de garage. Ik zag een oude rammelende fiets en een roze driewieler met K3 stickers. Die fiets was van Evan geweest, maar hij kon er natuurlijk niets anders mee dan stuk maken. Normaal gesproken zou ik hem keihard uitlachen, maar nu zorgde het voor een brok in mijn keel. Ik weet dat ik hier niet zo 1,2,3 weer terug kan komen, als ik überhaupt uit de klauwen van de onbekende kan blijven. Hij weet nu waar ik woon.

De driewieler was van mij, toen ik drie was. Het verbaast me dat mijn ouders hem nog niet weg hebben gegooit, ze geven totaal niks om spullen. Wat ook wel zijn voordelen heeft, maar dat is een ander verhaal. Ik was vroeger helemaal gek op roze en wilde later een prinses worden. Ik was verslaafd aan K3, en was daarom helemaal kapot toen ik hoorde dat Kathleen weg ging.

Na een paar seconden twijfelen koos ik voor de fiets. Het was een mannenfiets en had dus zo'n pijnlijke stang, maar ik kon moelijk weggaan op een driewieler waar mijn benen veel te lang voor waren. Niet dat ik lang was, maar je was al snel te groot voor zo'n driewieler. Ik weet dat uit ervaring. Al zou ik wel vluchten in stijl. Misschien zou het die gast wel afschrikken bij het zicht van mij op zo'n fiets of misschien misschien moet hij er zo hard van lachen, dat hij er flauw van valt.

Net toen ik de garagedeur open deed, hoorde ik de achterdeur piepen. Oh god, hij is dichterbij dan ik dacht. Snel fietste ik weg met de rugtas op mijn nu al bezwete rug. Ik wist niet zo gauw waar ik naar toe moest fietsen. Aan de ene kant kon ik Evi en Thomas hier niet in betrekken, maar aan de andere kant wist ik dan wel zeker dat ik veilig zou zijn. En niet alleen. Dat tweede was op één of andere manier veel belangrijker voor mij. Ik wou niet alleen zijn in mijn angst om gepakt te worden.

Op een gegeven moment was ik op een zandpad aan het rijden. Het leek wel alsof alles tegen zat, want ondanks dat begonnen mijn benen ook op te raken. Het pad lag naast een soort meertje , wat er zo betoverend uit zag in het donker. Wanneer ik weer veilig ben kom ik hier zeker terug, beloofde ik mezelf. Terwijl ik zo naar het meertje aan het kijken was, zag ik de steen niet die opeens uit het zand uitstak. Voordat ik het wist begon ik te zwieberen en een paar tellen later lag ik kreunend op de grond. Ik wist dat ik verder moest, voordat hij me te pakken kreeg, maar ik had het fut er niet meer voor. Mijn vermoeidheid kwam weer omhoog en ik wist dat als ik niet oppaste ik in slaap zou vallen.

Voordat ik het wist lag ik weer op iemand zijn schouder, alleen deze keer had hij mijn armen ook vast. Ja, hij. Ik wist dat het dezelfde man was, aangezien ik weer tintelingen voelde in mijn lichaam. Hij had me te pakken, en ik wist dat ik eigenlijk op moest geven, maar dat kon ik niet. Ik, Sophie Amelia Jacobs mocht nooit opgeven. Dat is een zinnetje die er vroeger ingedreund is, maar ook bij mij paste. Ik was geen opgever, nee, ik was een doorzetter. Die gedachte gaf me kracht. Ik herpakte mezelf en gaf mezelf op mijn kop vanwege mijn moment van zwakte. Dat moment van zwakte heeft ervoor gezorgd dat hij me te pakken kreeg.

Ik begon wild te bewegen, maar het hielp niets. Ondertussen probeerde ik me te bedenken waarom hij nou precies míj moest ontvoeren. Ik was 17 jaar, nou dat waren er wel meer. Ik was een meisje, nou er zijn knappere meisjes in het dorp waar ik woon. Ik heb rijke ouders, nou-

Wacht... Dat is het! 

'Zeg spierbundel, hoeveel geld wil je voor mij?' Vroeg ik onschuldig.

Hij begon te lachen, waardoor zijn lichaam schudde, en de mijne dus ook. Ik botste telkens weer met mijn benen tegen zijn borstkas, wat me tintelingen bezorgde. Ik begon gek te worden van die tintelingen, straks kreeg ik nog vlinders in mijn buik. Dat mocht absoluut niet.

Hij was eindelijk klaar met lachen, na een stuk of tien minuten. Het was helemaal niet grappig. Wat voor humor heeft die gast? Hij loopt trouwens op dit moment richting een donker bos, wat er heel eng uit ziet. Ik weet niet waar hij naartoe loopt, want ik hang aan de achterkant. Ik zie dus alleen waar hij al langs is gelopen. Het lijkt alsof hij de weg heel goed kent, hij loopt namelijk zonder angst door het bos, wat ik dus nooit zou doen. Ik ben eigenlijk best wel een schijterd, ik durf al nauwelijks alleen met de bus of trein, dus wat ik vanmiddag had gedaan zorgde er wel voor dat ik toch wel een beetje trots op mezelf was, maar kom op, het is best wel eng om alleen met de bus of trein te gaan. Straks stap je te vroeg of te laat uit en iedereen kijkt je aan met die priemende ogen. Volgensmij was hij trouwens ook bezig om een goed antwoord te verzinnen, want hij trok nu pas zijn mond weer open.

'Ik wil je geld niet.' 

Vijf woorden, was dat nou zo moeilijk om te bedenken, had je daar nou echt een half uur voor nodig? Maar als hij mijn geld niet wilt, wat doe ik dan in vredesnaam op zijn schouder?

'Waarom ontvoer je me dan?'

'Gaat je niets aan.' 

Oh god, hij begint chagrijnig te worden. Plotseling stopt hij met lopen en zet hij me neer. Omdat ik aardig lang oncomfortabel op zijn schouder heb gehangen, functioneert mijn lichaam niet echt normaal en ik val bijna op de grond. Bijna, omdat hij, met zijn super snelle reflexen, me net op kon vangen. Ik trek me zo snel als ik kan uit zijn armen en kijk waar we zijn. Ik zie allemaal kleine schattige huisjes en lege pleinen. Ik word bleek, tenminste zo'n gevoel heb ik. Ik ken dit gebied niet, en ik ken de hele stad. Waar ben ik in vredesnaam belandt?!

/\/\/\

Nieuw hoofdstukje omdat ik wil jullie echt heel erg wil bedanken voor het lezen, want ik heb nu 100 reads! :O

Ik vroeg me eigenlijk wel af of ik ook foto's van de personages toe moet voegen, willen jullie dat?

Xx Strangesomeone