Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 15

Nadat ik uitgehuild was, had Jace me zachtjes de badkamer in geduwd met de bedoeling dat ik zou douchen. Ik wilde het eerst niet, maar ik begon te stinken en ik moest ook leren douchen met de hechtingen.

Ik had het niet verwacht, maar het douchen had me echt geholpen. Toen ik eruit kwam huilde ik niet meer.

Ik had dus geen pyjama, maar ik kreeg een shirt van Jace. Toen ik de deur van de slaapkamer open deed, zag ik dat Jace al op me zat te wachten. Zodra hij me zag, trok hij mij meteen in een knuffel.

Ik was moe door alles wat er vandaag gebeurd was en ging in bed liggen. Jace stopte me in, drukte een kus op mijn hoofd en wou weglopen, maar dat wou ik niet.

'Jace?'

Hij stopte met lopen, draaide zich om en keek me vragend aan.

'Wil je alsjeblieft bij me blijven?' Vroeg ik terwijl ik de deken omhoog hield.

Hij dacht even na en liep daarna weer terug naar het bed. Hij schopte zijn broek en schoenen uit en ging bij me in bed liggen. Meteen schoof ik naar hem toe, legde mijn hoofd op zijn borstkas en ging nog dichterbij hem liggen. Begrijp me goed, ik zou normaal gesproken niet uit eigen wil bij hem in bed liggen, maar nu wilde ik niet alleen zijn. Ik kán het gewoon niet. En als Jace degene is die bij me was toen ik instortte, dan was dat maar zo.

Wat ik denk ik nog het fijnst vond, is dat hij niets heeft gevraagd. Hij heeft niet gevraagd wat er was gebeurd. Ik wil het er niet over hebben en blijkbaar heeft hij dat door. Ik ging nog iets meer op zijn borstkas liggen en hij sloeg zijn armen weer om me heen. Ik luisterde naar zijn hart en probeerde mijn adem net zo te houden als het ritme ervan om in slaap te vallen en het hielp. Binnen een paar minuten was ik in dromenland.

*

De volgende ochtend werd ik weer eens alleen wakker. Dat vond ik heel normaal, tot ik me herinnerde dat Jace gisteren niet weg ging, hij bleef. Hij bleef voor mij. Waar was hij dan nu? Met een verward hoofd ging ik door het hele huis. In de keuken kwam ik Ryan tegen.

'Dit gaat misschien heel raar klinken,' begon ik, maar ik bedacht me en schudde mijn hoofd.

'Dit gaat sowieso raar klinken, maar weet je waar Jace is?'

'Hij moest vroeg weg...'

Hij stopte even met praten en dacht even na.

'Hij is een reis aan het maken,' vertelde hij daarna.

Ik beet op mijn lip om niet te huilen. Ik kende hem nauwelijks, maar ik had hem nu nodig. Opeens besefte ik me iets. Iedereen ging weg, net op de momenten dat ik ze nodig had.

'Knuffel?'

Ik keek omhoog en zag dat Ryan zijn armen wijd open hield. Blijkbaar zag hij dat ik op het punt van instorten stond. Alweer. Ik bedacht me geen seconde en wierp me in zijn armen.

Volgensmij stonden we daar wel langer dan een uur, maar ik had nog lang geen behoefte om hem los te laten. Ik hield hem ook zo vast dat als hij mij los liet, ik nog steeds aan hem vast zat.

'Ryan?' Ik moest dit weten.

'Ja, Prinsesje?'

Ondanks alles kropen mijn mondhoeken omhoog. Het klonk zo liefkozend en dat was precies wat ik op dit moment nodig had. Het voelde alsof dat koosnaampje voor mij gemaakt was.

'Ga je ook weg?'

Alsjeblieft, zeg nee. Ik kan het niet aan om hem ook nog te verliezen. Ik heb nu nog maar zo weinig mensen die om me geven, om me heen zijn.

'Ik ga nergens heen.'

'Je, je blijft bij me?' Stotterde ik half. Geloof me, dat was raar. Ik stotter nooit.