Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 3

POV Sophie

De volgende ochtend wordt ik rond acht uur wakker. Met een blij gezicht sta ik op, voor mij is tot acht uur slapen een defenitie van uitslapen. Evan denkt er alleen anders over, wat me op dit moment goed uit komt. Ik heb hem nog steeds niet vergeven dat hij mijn momentje heeft verpest. Ik loop naar mijn kast en pak ondergoed, skinny jeans, een sweater en een paar sokken. Daarna kleed ik me snel aan. Als ik onderweg ben naar de badkamer pak ik snel een veer uit een la onder mijn bureau en mijn mobiel van de lader. Eenmaal aangekomen was ik snel mijn gezicht met ijskoud water, want ik moet he-le-maal wakker zijn om Evan vol uit te kunnen lachen. Voordat ik naar Evan zijn kamer loop pak ik nog even zijn scheerschuim uit de kast. 

Hij ligt precies goed, namelijk op zijn rug met een hand open op het dekbed. Ik doe heel veel scheerschuim in zijn hand en loop dan naar de andere kant van het bed. Met de veer kietel ik zijn neus en in een reflex slaat hij met zijn hand vol met scheerschuim naar zijn neus, zijn hele gezicht zit eronder. Ik neem snel een foto voordat hij wakker wordt en schiet in de lach. Ik moet zo hard lachen dat ik op de grond val. Blijkbaar val ik zo hard dat Evan wakker wordt.

'Sophie, wat doe jij hier?' Vraagt hij met één oog open. 'En waarom prikt mijn oog zo?' Hij gaat ook met zijn andere hand over zijn gezicht, en het wordt nu echt een troep en ik begin nog harder te lachen.

Ik had dit sowieso anders aan moeten pakken. Ik bedenk me net dat ik helemaal niet naar die camera heb gezocht om mijn filmpje te pakken, en nu kan ik sowieso niet meer deze kamer in zonder dat Evan denkt dat ik hem weer ga pranken. Nog half lachend loop ik naar beneden. Ik begin honger te krijgen en ik denk dat ik maar even troosteten voor Evan moet maken. 

Wanneer ik de laatste pannenkoek op een bord leg, komt hij binnen. Ik geef hem een bord en hij kijkt mij wantrouwend aan.

'Geen zorgen, ik eet ze ook. Ze zijn gewoon op een normale manier gemaakt.' Beantwoord ik zijn ongevraagde vraag.

Terwijl we rustig eten, kijk ik op mijn mobiel en zie dat het al tien uur is. Ik app mijn beste vrienden Thomas en Evi snel met de vraag of ze naar de stad willen. Thomas appt al snel terug dat hij het goed vindt en het duurt wel even voordat Evi antwoordt. 

Wanneer ik eindelijk in de stad aankom staat Evi er al met een geïrriteerd gezicht te kijken.

'Sorry, sorry, sorry. Het spijt me echt dat ik zo laat ben. De bus ging niet en de trein had pech omdat er een hert voor gesprongen was.' Al verontschuldigend kom ik aanlopen. Evi is zelf altijd te laat, maar als ze dat een keer niet is en iemand anders wel, zal diegene heel erg zijn best moeten doen om haar nog een goed humeur te geven. Vandaag ben ik diegene, fijn.

Thomas is aan de andere kant erg vrolijk, niet dat het mij verbaast, want dat is hij altijd. Behalve die keer toen Evi en ik alleen naar de stad gingen.Toen was hij toch boos, hij heeft ons een week niet aangekeken of gesproken. Thomas is namelijk een klein beetje raar. Ik zou denken dat jongens in het algemeen het verschrikkelijk vinden om met meiden te gaan shoppen. Thomas vindt het juist verschrikkelijk als wij zonder hem gaan. Hij verbied ons zelfs om zelf onze tassen te dragen!

Als ik opkijk staat Evi er met een nog bozer gezicht, als dat überhaupt mogelijk is. 

'Sophie, let je wel op? Jemig zeg, ik sta hier al een paar minuten tegen  je te praten!' Zegt ze kwaad.

Ik verontschuldig me voor de tweede keer in de korte tijd dat ik hier sta, en beloof haar dat ik chocola voor haar koop. Want welke meid houdt nou niet van chocola?

Thomas vindt blijkbaar dat het lang genoeg geduurt heeft, en trekt ons mee naar een kledingwinkel. Eenmaal aangekomen laat hij ons los en begint door de rekken te snuffelen. Dat zou logisch zijn als het de rekken waren waar jongenskleding aan hangt, maar dat is niet zo. Evi en ik kijken elkaar aan, halen onze schouders op, en beginnen ook met rondkijken.

Een half uur later staan we alledrie met tientallen stukken kleding in onze handen voor de pashokjes. We hebben een aardig raar ritueel. Er gaan namelijk twee eerst buiten wachten om de kleding van de ander te beoordelen. Als die klaar is draaien we door. We mogen ook geen kleren kopen die geen drie goedkeuringen hebben. Vind jij een shirtje super leuk, maar vinden de andere twee het niets, dan mag je hem dus niet kopen. 

Blijkbaar ben ik eerst, want Thomas duwt me het pashokje in. Als eerst pas ik een zwarte broek met gaten bij de knieën en een trui waarop staat "if you love me, let me sleep" aan.  Ik doe het gordijn open met een ruk en meteen zie ik Evi al knikken. Even ben ik bang dat haar hoofd er af valt, maar ze stopt al snel.

'Doen,' is het enige wat Thomas zegt.

De rest werd afgekeurd, en toen was Evi aan de buurt. Zij had een leuk jurkje gevonden en een schattig t-shirtje. Het grappige is dat we alledrie totaal verschillend zijn. Evi heeft rood geverft haar, bruine ogen, en draagt alleen maar jurken en rokken, nooit broeken. Thomas heeft bruine krullen, bruine ogen en is stevig gebouwd. Hij draagt eigenlijk van alles, hij heeft zelfs een keer een jurk van Evi naar school aangehad omdat hij een weddenschap had verloren. Die gek schaamde zich niet eens.

 Mijn stijl is iets stoerder dan die van Evi. Je krijgt mij echt niet gemakkelijk in een jurk, ik draag veel liever een broek met een shirt, kost ook minder moeite en ik kan zitten zoals ik wil. Ik zit namelijk aardig vaak in de kleermakerszit en met een rok kan dat helaas niet zo snel.

Thomas rende daarna enthousiast naar het pashokje, en zo ging het de hele middag door. Ik begon aardig moe te worden, en toen het begon te schemeren ging ik weer naar huis.

/\/\/\

Zo, dat is hoofdstuk 3 alweer. Ik heb onder de andere hoofdstukken niet iets geschreven omdat dit deel zelf nooit lees, maar ik vond het ook wel eens keer leuk om hier wat neer te zetten. Dit keer heb ik het iets langer gemaakt.

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden.

Xx Strangesomeone