Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 28

Ik vond Jace ergens in één van de kamers in het grote huis. Ik had al op meerdere deuren geklopt met de vraag of ik binnen mocht komen. Vaak kreeg ik geen antwoord en schaamde ik me. Er had iemand langs kunnen lopen en dan zou diegene misschien wel denken dat ik tegen mezelf praatte. Toen ik dus voor de zoveelste keer aan de deur klopte met dezelfde vraag, was ik eerder verbaasd dat ik wel antwoord kreeg en ook nog eens van de persoon die ik zocht.

Jace vertelde me dat ik binnen mocht komen en toen ik dat deed, viel het me op dat ik de omgeving kende. Het was een het kantoor waar ik naar huis probeerde bellen. Dit was dus Jace zijn kantoor, dat moest ik onthouden.

'Hallo Sophie, wat doe je hier?'

Hij zei het op een normale manier, maar ik merkte dat er toch een koele ondertoon in zat. Ook kon ik geen emoties zien in zijn ogen. Dit zorgde ervoor dat ik wist dat hij gekwetst en een beetje boos was.

'We moeten even praten.'

'Ik heb je niets te vertellen.' Terwijl hij dat zei, boog hij zijn hoofd alweer om verder te gaan met zijn papierwerk.

'Maar ik jou wel.'

'Dat is dan leuk voor je.'

'Doe niet zo verdomd droog.' Ik merkte dat ik mijn stem verheft had omdat ik het een heel irritant antwoord vond.

'Waarom niet? Ik vind dat ik alle redenen heb.'

'Ik probeer hier een normaal gesprek aan te gaan, omdat ik mijn excuses aan wilde bieden.'

'Hoezo wil je dat? Het is namelijk niet zo alsof je weg rende nadat we gezoend hadden.'

'Of, wacht. Dat heb je toch wel gedaan,' vervolgde hij zichzelf.

'Erg grappig dit.'

'Nou, ik vind het persoonlijk niet zo grappig,' zei hij luchtig.

'Ik snap het wel dat je gekwetst bent en het spijt me. Ik moest alleen even nadenken.'

'Dan zeg je dat, in plaats van weg te rennen en niets te zeggen.'

Ik wist niet zo goed wat ik moest antwoorden, omdat ik wist dat hij gelijk had. Ik besloot daarom om gewoon niet te antwoorden.

'Dan nog niet gesproken over het feit dat je meteen naar een andere jongen ging,' ging hij verder.

'Wacht eens even, ben je nou jaloers?' Vroeg ik met een klein lachje.

Deze keer was hij degene die niet antwoordde en hij vermeed mijn blik.

'Hoe weet je dit trouwens?' Ik was verbaasd.

'Ik weet wat er in mijn roedel gebeurt.'

'Dat is geen antwoord.'

'Dat is wel een antwoord. Het is namelijk het enige antwoord krijgt.'

Ik rolde even met mijn ogen.

'Ik had even advies van een vriend nodig, die hier meer vanaf weet.' Waarom zeg ik dit eigenlijk? Hij heeft me helemaal niets gevraagd.

'Wat bedoel je met "hier"?'

'Het weerwolf-gedoe. Het lijkt wel alsof je soms vergeet dat ik pas net in deze wereld ben gestapt. Ik moet nog veel leren, ook over mates.'

'Maar ik had je kunnen helpen, Sophie. Ik wil degene zijn die je met dit soort dingen helpt. Ik wil degene zijn waar je naartoe komt als je het even niet meer weet, of als je advies nodig hebt,' zei hij half smekend.

Ik vroeg me af hoe dit gesprek opeens zo'n wending had genomen. Eerst was Jace te droog voor worden, er nu zit er zoveel emotie in een paar zinnetjes.

'Het spijt me, ik wist niet dat het zo belangrijk voor je was,' zei ik daarom maar.

'Ik ken Ryan gewoon al wat beter, omdat ik daar al zoveel tijd mee door heb gebracht. Het is niet dat ik nu ik jou heb, ik nooit meer naar hem toe ga. Hij heeft me al met te veel geholpen om hem nu zo te laten vallen,' legde ik mezelf verder uit.

'Dat snap ik wel en ik weet dat het mijn eigen schuld is,' zuchtte Jace.

'We gaan nu niet terugdenken aan hoe het eerst was,' waren mijn wijze woorden.

'Nee, we moeten juist bedenken hoe we verder gaan,' was hij het met me eens.

'Daarover gesproken, ik zou het graag met je willen proberen.'

Hij keek me vragend aan, waardoor ik me besefte dat ik mezelf heel onduidelijk en raar heb uitgedrukt.

'Ik bedoel daarmee dat ik ons een kans wil geven.'

Zijn ogen begonnen op te lichten. Daarna stond hij op van zijn stoel en liep op me af.

'Je hebt geen idee hoe blij ik daarmee ben. Nadat je weg was gelopen dacht ik dat je het niet wilde.'

Na die woorden plette hij me in een knuffel en ik vond het totaal niet erg. Jace is een heel goede knuffelaar.

'Zal ik vanavond dan nog steeds voor je gaan koken?'

'Ja, dan wordt dat onze tweede date!'

'Tweede date?'

'Ja, de bowlingbaan tel ik sowieso mee,' knipoogde hij.

Ik wist niet wat ik daarop moest antwoorden, maar ik was allang blij dat hij in ieder geval zijn humor weer terug had.

'Zal ik je dan maar aan je werk toelaten?' Veranderde ik het onderwerp.

'Oh nee, daar kon ik me toch al niet op concentreren. Plus, ik wil op dit moment veel liever bij jou in de buurt zijn.'

'Ik wil niet degene zijn die verantwoordelijk is als het niet afkomt,' zeg ik zodat ik niet op zijn lieve woorden hoef te reageren.

'Dat zal je ook niet zijn, Ryan zal het van me over gaan nemen.'

'Oh ja, Ryan is je Beta. Ik was het even vergeten.'

'Dat is niet erg, dit is waarschijnlijk ook veel om in te nemen,' zei hij meelevend.

Het leek wel alsof Jace met de minuut liever wordt. Van een onuitstaanbare chagrijn naar een super lieve vriend. Ik heb er totaal geen probleem mee als dit zo doorgaat.

Als antwoord gaf ik hem een knuffel. Ik wil niet zo'n super klef stelletje zijn als het wat wordt, maar ik ben op dit moment heel knuffelachtig. Het lijkt wel alsof ik in Jace zijn buurt een heel ander persoon ben.

'Wat zullen we nu gaan doen?' Vroeg Jace nadat hij zich terugtrok uit de knuffel.

'Ik wilde me eigenlijk klaar gaan maken.'

'Waarvoor? Je ziet er prachtig uit,' zei hij verbaasd.

'Erg grappig, Jace. Jij weet ook wel dat ik nog in jouw T-shirt rondloop.'

'En daar is niets mis mee. Dus jij blijft lekker bij mij in de buurt,' besloot hij.

'Jace...' Zuchtte ik.

'Sophie...' Aapte hij me na.

'Wat wilde je anders aan gaan trekken? Ik had gehoord dat je niet zo graag jurkjes draagt,' ging hij verder.

Verdorie, hij had gelijk. Ik was van plan me mooi aan te kleden, maar ik had helemaal niet bedacht dat het dan logisch zou zijn om een jurkje of rokje aan te doen.

'Je hebt gelijk,' gaf ik uiteindelijk toe.

'Dus je blijft bij mij?'

'Ja, Jace. Ik blijf bij jou.'