Kidnapped By My Mate?

Hoofdstuk 22

'Sophie?'

Ryan stond onderuit gezakt in de deuropening.

'Wil je even een wandeling met me maken?'

Ik keek hem verbaast aan. Het lag waarschijnlijk aan mij, maar het klonk zo raar in mijn oren. Toen we eenmaal buiten waren vroeg ik meteen waarom ik nou met hem moest gaan wandelen.

'Dat vind ik leuk. Laat mij,' zei hij met zo'n kinderachtig stemmetje.

'Oké, sorry,' zei ik lachend en totaal niet gemeend.

'Maar hoe zit het met de lovebirds?' veranderde hij het onderwerp met wiebelende wenkbrauwen.

'Ik zou het niet weten, vraag het aan ze,' zei ik terwijl ik naar de vogeltjes wees die boven ons in een boom zaten.

'Dat was toevallig, maar dat bedoelde ik het niet en dat weet je.'

'Wat dan wel?' Vroeg ik schijnheilig.

'Jace en jij.'

'Wat is er met ons? We zijn gewoon vrienden.'

Een lichte verandering in mijn stem verried mij.

'Als jij het zegt...'

Ik gaf hem een duw die hard bedoeld was, maar ik was uiteindelijk degene die bijna om viel.

'Niet zo gemeen doen, Ryantje.'

'Zeg dat nooit weer, dat is de ergste bijnaam die ik ooit heb gekregen. En dat wil wat zeggen met je "Ryry".'

'Ryry klinkt leuk,' verdedigde ik mezelf.

'Maar we dwalen van het onderwerp af.'

'Welk onderwerp?'

'Jace en jij natuurlijk. Waarom zou ik anders met je wandelen?'

'Dus je wilt alleen daarom met me wandelen? Dat had je ook gewoon binnen kunnen doen.'

'Ik wil geen afluisteraars,' zei hij geheimzinnig.

'Ik denk dat je ze hier meer hebt dan binnen. '

'Ach, we zijn nu toch al buiten.'

'Maar voor de derde keer, hoe zit het tussen Jace en jou?' Vervolgde Ryan zichzelf. Volgensmij begon hij een beetje geïrriteerd te worden omdat hij wist dat ik er onderuit probeerde te komen. Ik wilde hier helemaal niet over praten.

'Goed, toch?'

'Waarom vraag je mij dat? Jij weet er meer vanaf dan ik,' zei hij geamuseerd.

'Ik dacht dat dat misschien de reden was dat je met me wilt praten.'

'Nee hoor, de reden is wat ik vanochtend met mijn oogjes heb gezien.'

'Jezelf in de spiegel? Ja, dan snap ik dat je even hulp nodig hebt.'

'Ik ben blij dat jij mijn knapheid ook hebt gezien, maar dat is het niet. Ik bedoel dat Jace in bed lag.'

'Dat is vrij logisch, de meeste mensen slapen in een bed.'

'Maar hij lag niet in zijn eigen bed, hij lag in jouw bed. Jij was er trouwens ook bij.'

'Fijn dat je me dat even vertelt, dat wist ik nog niet,' zei ik sarcastisch.

Hij rolde even met zijn ogen .

'Jullie lagen er bij als een getrouwd stel,' zei hij daarna waardoor ik moest blozen.

Ik had niet verwacht dat iemand het zou zien, rond 8 uur 's ochtends had ik Jace al naar zijn eigen bed gestuurd om dit te voorkomen en om het rare gedeelte te voorkomen.