°The Killer Of Love°

Κεφάλαιο 13

Lucy's pov

Δεν ξέρω τι πρέπει να πω αυτή τη στιγμή. Φεύγω τρέχοντας για άλλη μια φορά. Ελεος. Γιατί πρέπει να το κάνω αυτό συνέχεια; Είναι χαζό και...ναι ξέρω. Σημαίνει ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω αυτά που μου συμβαίνουν. Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου...
Δεν κοιτάζω καν πίσω. Απλά μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω μπροστά τη μηχανή. Προσπαθώ να ξεχάσω όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες αλλά δεν γίνεται. Γαμώτο τον αγαπάω και δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Αν..αν έκανε και αυτός κάτι ή καλύτερα να μην έκανε,να μην γέλαγε μες τα μούτρα μου όταν του είπε πως τον αγαπάω. 'Οταν ελευθέρωσα τα ηλίθια συναισθήματα μου. Γιατί πρέπει πάντα να καταστρέφω τα πάντα. Γιατί εεε; Τι έχω κάνει γαμώτο!

Μαχόμενη με τις σκέψεις μου έφτασα γρήγορα στο σπίτι. Είχε ήδη νυχτώσει. Πυκνά σύννεφα έχουν κατακλύσει την πόλη του Λονδίνου. 'Ισως βρέξει αλλά ίσως και όχι. Ποτέ δεν ξέρεις... Βγαίνω από το αυτοκίνητο και βάζω το κλειδί στην κλειδαριά. Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει. Μπαίνω μέσα και γρήγορα κλειδώνω πίσω μου. Ξεφυσάω γρήγορα. Κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και ώρα. Ναι ήμουν πολύ τσιτομένη και...μπερδεμένη. Φοβόμουν αλλά απ ότι φαίνεται δεν ήμουν η μόνη. 'Ηταν και ο Loui....Τρέχω στο δωμάτιο μου μα η μάτια μου πέφτει ένα δωμάτιο πριν. Του Liam. Κοιμάται με την Sophia,την κοπέλα του. Φαίνεται χαρούμενος. Φυσικά αφού εκείνος έχει βάλει πάνω απ όλα την οικογένεια...ενώ εγώ. Εγώ μετά το συμβάν κλείστηκα στον εαυτό μου. 'Εμεινα μόνη. Εντελώς. Η αλήθεια είναι πως πάντα ήθελα να κάνω και εγώ οικογένεια. Την δικιά μου οικογένεια αλλά βέβαια όλα χάθηκαν με εκείνον που αγαπούσα. Με εκείνον που ονειρευόμουν το μέλλον μου. Είναι όμως λίγο αργά πλέον για εμάς. Εκείνος βρίσκεται στον άλλο κόσμο ενώ εγώ είμαι εδώ. Κλεισμένη στον κόσμο μου. Κλεισμένη στην απαίσια ζωή και στην μιζέρια μου. Κλεισμένη στον εαυτό μου.
Σκεφτόμουν όσο κοιτούσα τον αδερφό μου. Εφυγα γρήγορα για το δωμάτιο μου. Αφησα το σώμα μου να πέσει στο κρεβάτι και γρήγορα οι σκέψεις μου με παρέσυραν.

-----------------------------------------------------------

Τρέχω και γρήγορα πέφτω κοντά του.

"ZAYYYN. ΟΧΙ όχι μείνε μαζί μου όλα θα πάνε καλά θα τα καταφέρεις αγάπη μου. 'Ελα πιστεύω σε εσένα." ουρλιάζω βλέποντας το θέαμα μπροστά μου.

Ο ψηλός γεροδεμένος άντρας συνεχίζει να κρατάει το όπλο του ψηλά έως ότου το θύμα του ξεψυχήσει.

Κρατάω το χέρι του αγοριού μου προσπαθώντας να τον κρατήσω στη ζωή. Πίσω από τα δέντρα ακούγονται σειρήνες μάλλον από ασθενοφόρο. Ακούω βήματα που σιγά σιγά απομακρύνονται και ύστερα χάνονται. Πλέον υπάρχω μόνο εγώ και αυτός. Εγώ και ο Zayn. Εγώ και ο άνθρωπός μου.