°The Killer Of Love°

Κεφάλαιο 8

Loui's pov

Είναι όμορφη. Κάνουμε βόλτα στο κέντρο. Πλέον έχουμε καθίσει σε ένα σκαλοπάτι και χαζεύουμε το φεγγάρι. Ή μάλλον εκείνη χαζεύει το φεγγάρι και εγώ κοιτάζω τα μάτια της. Τον τρόπο που το φώς του φεγγαριού πέφτει πάνω τους με αποτέλεσμα εκείνα να γυαλίζουν. Είναι τόσο όμορφα. Τόσο υπέροχα.

«Ειδικά όταν σε κοιτάνε» - πετάγεται το υποσυνήδιτό μου και γελάω ελαφρά.

Η βραδυά είναι όμορφη. Τα αστέρια λάμπουν ψηλά στον ουρανό. Θα με βλέπει άραγε; Με έχει ξεχάσει; Μπαα τι λέω. Μητέρα μου ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα. Ήταν τα πάντα μου. Ήταν και μητέρα και πατέρας για εμένα και μου ήταν αρκετό.

"Loui" ακούω σαν ψίθυρο την φωνή της.

"Ναι" απαντάω.

Τα μάτια μου ασυναίσθητα ξεφεύγουν από το μπλέ του ουρανού και σπεύδουν ως τα καταγάλανα μάτια της. Ναι είναι όμορφα. Ναι είναι όμορφη.
Το χέρι μου σιγά-σιγά κατευθύνεται προς το δικό της σε σημείο να την κάνω να ανατριχιάσει. Τα μάτια της δείχνουν μια μικρή φοβία αλλά με ένα απαλό χάιδεμα στο χέρι της όλα έχουν εξαφανιστεί.

Lucy's pov

Είναι τόσο γλυκός. Είμαι μπερδεμένη. Η καρδιά μου λέει να το κάνω αλλά το μυαλό μου ή μάλλον οι σκέψεις μου είναι στον Zayn. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία του λόγια ,βασικά η τελευταία του επιθυμία ήταν να τον ξεχάσω. Είναι δύσκολο να ξεχάσεις κάποιον που αγαπούσες.

«Αγαπούσες; Δηλαδή τώρα δεν τον αγαπάς; » - πετάγεται το υποσυνήδιτό μου.

Η αλήθεια είναι πως έκλαψα πολύ για αυτόν ενώ μου είχε πει να μην κλάψω ποτέ για κανέναν. Δεν τον άκουσα. Η απόλεία του ήταν απαίσια. Ένιωθα τόσο... κενό μέσα μου. Ο πατέρας μου έκανε τα πάντα για να προσπαθήσω να ξεχάσω αλλά μάταια. Έφυγε και αυτός χωρίς να τηρήσει την υπόσχεση που είχε δώσει όταν πέθανε ο Zayn.

Ήμουν μπερδεμένη. Το μυαλό. Η καρδιά. Δεν μπορούσα να διαλέξω. Τα μάτια του όμως, δύο καταγάλανοι ωκεανοί μου έδειχναν την αγάπη και την συντροφιά μέσα σε έναν αλλιότικο άνθρωπο.

Το στόμα του κινήθηκε δίνοντας την ευκαιρία τα λακκάκια του να κάνουν την εμφάνησή τους και το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει να σχηματίζεται στα χείλη του.

Η καρδιά είχε πάρει τον έλεγχο.

Έκλεισα τα μάτια μου και κινήθηκα προς το μέρος του. Αντέγραψε τις κινήσεις μου χωρίς δισταγμό. Τα συναισθήματά μας είχαν αποκαλυφθεί.

Σε λίγα λεπτά τα χείλη μας τρίβονταν το ένα πάνω στο άλλο. Συνχρονισμένα και έτοιμα να κάνουν την στιγμή αληθινή.

"Σ' αγαπάω" του ψιθύρισα πάνω στο φιλί μας.

Ξαφνικά σταμάτισε. Χωρίς να με κοιτάξει έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα.

"Συ-συγνώμη Lucy" είπε τραυλίζοντας. Δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Είχε σαστίσει. Τι έπαθε;

"Loui είσαι καλά;" του είπα ενώ γρήγορα το χέρι μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά του.

"ΑΣΕ ΜΕ!" φώναξε δυνατά ενώ τράβηξα γρήγορα το χέρι μου μακρυά. Πρώτη φορά τον φοβήθηκα πραγματικά και σάστισα.

Γύρισα απότωμα το κεφάλι μου μακρυά. Κοίταξα την αντίθετη κατεύθυνση. Γρήγορα αισθάνθηκα το χέρι του στον ώμο μου.

"Lucy εγώ-" είπε προσπαθώντας να με γυρίσει προς το μέρος του.

'Ενα δάκρυ κύλησε. Το πρόσεξε.

"Lucy. Lucy κλαίς;"

"'Οχι,είμαι καλά" του λέω ενώ τα βλέμματά μας ενώνονται ξανά.

"Lucy με φοβάσαι;" με ρωτάει αλλά δεν απαντάω.

"Lucy σε παρα-" πάει να μιλήσει αλλά γρήγορα επιτίθομαι στα χείλη του. Στην αρχή αντιστέκεται γιατί ήταν λίγο απότωμο αλλά γρήγορα επιστρέφουμε σε αυτό που κάναμε πριν.

Δεν ξέρω τι τον πείραξε. 'Ηταν περίεργη η συμπεριφορά του και δεν ξέρω γιατί. Γαμώτο πρέπει να μάθω.

Loui's pov