The secret - Truth or Lie? (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 18

''Eef kun jij even roeren. Ik moet echt heel nodig naar de wc' wiebelde Fleur terwijl ze door de pan roerde.
'Ik raak geen eten aan' schudde Eva haar hoofd terwijl ze haar handen in de lucht hield.
'Ohja' giechelde ze bij het idee dat het dan geheid aan zou branden.
'Juul roer jij even' zadelde ze nu haar broer ermee op. Hij leek er niet veel zin in te hebben maar toch kwam hij van de bank af om de taak van zijn zus over te nemen.
'Ga je nog je spullen pakken, anders ga ik' zag Julian zijn kans schoon nu zijn zus eindelijk de kamer uit was.
'Je gaat me vader toch niet laten kiezen, hij kiest voor jou, maar alleen maar vanwege dat kind hoor. Zodat hij niet nogmaals een kind in de steek laat. Maar daarna hoeft hij je niet meer. Kan hij pronken met zijn kinderen' ging hij gewoon door. 'Dus ga gewoon zelf weg voordat hij je dumpt. Zijn kinderen zijn het allerbelangrijkste voor hem' voegde hij er grijnzend nog aan toe. Zonder een tegen woord liep Eva verslagen de kamer uit. Maar hij had wel gelijk, ze wilde niet dat Wolfs zou moeten kiezen tussen haar of zijn kinderen. Dus als het niet werkte op deze manier, moest zij de keuze maar maken voor hem. En zijn kinderen waren nu eenmaal alles voor hem en dus kwam voor de tweede keer binnen enkele dagen en grote tas tevoorschijn.

Terwijl Fleur van het toilet af kwam, kwam ook Wolfs de kamer binnen.
'He jongens' begroette hij zijn kinderen terwijl hij de kamer rond keek. 'Waar is Eva' was er van haar geen spoor te bekennen.
'Weet ik niet, ik was op de wc' haalde Fleur haar schouders op.
'Ze liep ineens de kamer uit' haalde ook Julian zijn schouders op dat hij het niet wist. Voor Wolfs dan ook reden genoeg om polshoogte te gaan nemen.
'Het eten is klaar pa' zette Julian de pan op tafel.
'Ik kom er zo aan' hield hij zijn hand op dat ze even moesten wachten.
'Eef' klopte hij op de slaapkamerdeur voordat hij hem opende. Als Fleur op de wc was geweest dan moest Eva hier wel zijn.
'Laat me' ging ze ijverig door met inpakken.
'Wat is er' begreep hij er helemaal niks van. 'Is er iets gebeurd' wilde hij weten.
'Nee, laat me gewoon. Het is beter' schudde ze haar hoofd terwijl de tranen over haar wangen rolde.
'Eva' was hij de wanhoop nabij terwijl hij haar vastpakte. 'Vertel me alsjeblieft wat er is gebeurt' hield hij haar hoofd tussen zijn handen.
'Ik wil niet dat jij moet kiezen, ik ga wel weg' snikte ze met lange uithalen.
'Wat heeft Julian gezegd' gingen zijn nekharen overeind staan van woede. Had die jongen nou nog niet door dat hij voor Eva zou kiezen.
'Dat jij alleen maar voor mij kiest vanwege de baby en dat je liever je kinderen hebt. Ik wil niet dat je mij boven hun verkiest' kwam het hele verhaal eruit.
'Julian Wolfs' riep Wolfs vol woede de naam van zijn zoon heen door huis. Al kwam er geen enkele reactie waardoor Wolfs alleen nog maar kwader werd.
'Ben je doof' was hij naar de kamer gegaan om zijn zoon van zijn stoel af te trekken.
'Pak je spullen' dirigeerde hij hem naar zijn slaapkamer.
'Maar' wist hij goed de onschuld zelf te spelen.
'Pak je spullen en dan kan je vertrekken. Dit kan je misschien doen bij je pleegouders, maar ik ben helemaal klaar met jou' viel Wolfs tegen hem uit. 'Als je hier wilt blijven zal je Eva moeten accepteren en zo niet ben jij degene die vertrekt' maakte hij hem duidelijk dat hij het echt meende.
'Wolfs' schudde Eva haar hoofd. Het was zijn kind, die kon hij niet zomaar het huis uitzetten.
'Ik bepaal wie er hier woont en wie er hier vertrekt en niet hij' maakte hij haar duidelijk dat hij dus voor haar koos.
'Het spijt me' liet Julian zijn schouders hangen. Waarschijnlijk had hij nu echt door dat het geen enkele nut had om zijn vader te laten kiezen. Hij zou het niet van Eva gaan winnen, zijn vader koos vol overtuiging voor haar in plaats van voor hem.
'Dat moet je tegen Eva zeggen' nam Wolfs er niet zo snel genoegen mee.
'Sorry Eva' herhaalde hij zijn woorden nu tegen haar.
'Meer' wilde Wolfs dat hij met een verklaring op de proppen kwam. Het was niet even sorry zeggen en dat Eva dat dan maar moest accepteren. Hij zou met een goede reden moeten komen waarom hij Eva het huis uit wilde hebben en waarom hij er nu toch zijn excuus voor aanbood.
'Ik was zo blij dat ik eindelijk mijn vader had gevonden, en mijn zus en ik wilde ze niet met jou delen. Ik dacht dan ziet weer niemand mij staan, maar jij bent net zo belangrijk voor mijn vader. Ik zal het niet meer doen' klonk hij heel overtuigend.
'De eerste volgende keer als je zoiets flikt, kan je meteen vertrekken' maakte Wolfs hem duidelijk dat hij zijn excuus nu aanvaarde maar dat hij dat niet zou blijven doen.
'Oké' knikte de jongen dat hij het begrepen had.
'Nu opzouten naar de tafel' stuurde hij hem de slaapkamer uit waar Eva verslagen op de rand van het bed zat.
'Ik wil niet dat je dit doet Wolfs' was Eva het er niet mee eens.
'Ik weet dat ik hem nu al had moeten wegsturen om mijn woorden duidelijk te maken, maar misschien krijg ik hem nog in het gareel' had Wolfs nog de hoop dat het wel goed zou komen.
'Maar je kinderen horen het allerbelangrijkste te zijn' schudde ze haar hoofd.
'Dat zijn ze ook, maar dat ben jij ook. Een ouder hoort voor zijn kinderen te kiezen, maar jij was hier eerst en daar moet hij zich maar bij neerleggen' bleef Wolfs bij zijn besluit. 'Kom je ook eten, Fleur heeft gekookt' sloeg hij zijn armen om haar heen waarna hij een kus op haar haren drukte. Hij was zo in tweestrijd met zichzelf. Hij wilde Eva absoluut niet kwijt, maar het liefst wilde hij Julian ook niet kwijt, mits hij zich normaal zou gedragen. Anders hoefde hij niks meer met hem te maken te hebben, hij kon niet zo'n zoon hebben voortgebracht. Hij moest dat recht zien te breien en er een fatsoenlijk jong van zien te maken en hij hoopte dat het hem zou lukken, en dat ze met z'n alle hier gelukkig konden zijn.

'Eef' trok Wolfs haar aandacht terwijl ze maar wat in haar eten zat te prikken.
'Is het niet lekker' merkte ook Fleur op die zo haar best erop had gedaan.
'Ik heb gewoon niet zo'n honger' schoof Eva haar bord opzij. Het zat haar allemaal nogal erg hoog en ze had dan ook totaal geen trek in eten.
'Je moet wel iets eten, het kleintje hier moet ook eten' kietelde Wolfs even over haar buik heen.
'Ik heb gewoon geen trek' bleef Eva erbij.
'Neem dan wat yoghurt ofzo' hoopte Wolfs dat ze dan alsnog wat binnen zou krijgen.
'Hm' stond ze toch maar op om in de koelkast te gaan kijken.
'De yoghurt zit bij de kersen' merkte ze op terwijl ze de vanillevla dan maar pakte en in een schaaltje deed.
'Fleur' zuchtte Wolfs. 'Je weet toch dat Eva geen kersen verdraagt.
'Oh shit sorry. Ik heb er niet over nagedacht' sloeg ze haar hand voor haar mond terwijl Eva aan het aanrecht twee happen had genomen waarna ze de woonkamer uitliep. Het werd haar gewoon allemaal even te veel.
'Ik heb het echt niet expres gedaan' verweerde Fleur zich die de bui alweer voelde hangen. Nu had zij het natuurlijk weer gedaan.
'Ik ben zo terug' stond ook Wolfs op van tafel om een kijkje bij Eva te nemen. Huilend lag ze languit op haar buik op bed.
'Laat me maar gewoon even' snikte ze toen Wolfs naast haar plaats nam.
'He, Fleur heeft het niet expres gedaan' nam hij het voor zijn dochter op.
'Dat weet ik wel. Ik ben gewoon moe, kan niks hebben' schudde ze haar hoofd.
'Kom even eten, ga je daarna even lekker onder de douche' had Wolfs het al uitgestippeld.
'Ik hoef niet meer' bleef Eva erbij.
'Ga dan even lekker douchen' stelde hij voor.
'Ga je mee dan' wilde ze niet alleen.
'Oké' stemde hij toe. Hij zou daarna wel verder eten, als het haar maar even ontspande.
'Ik ga even met Eva onder de douche. Laat het eten maar staan ik warm het wel op' lichtte Wolfs zijn kinderen in waarna hij samen met zijn grote liefde onder de douche stapte.