The secret - Truth or Lie? (Flikken Maastricht)

Hoofdstuk 2

Later die avond liggen ze dicht tegen elkaar aan in bed. Eigenlijk liggen ze altijd  dicht tegen elkaar aan, in elkaar verstrengeld eerder.
'Eef' peilde hij of ze nog wakker was, hij moest het gewoon kwijt. Kon hier niet mee rond blijven lopen en hij wilde antwoorden.
'Hm' humde ze waaruit hij opmaakte dat ze wel nog wakker was maar niet overeind wilde komen.
'Weet je nog dat ik vanmiddag zei dat ik met werk bezig was toen ik zo afwezig was' besloot hij maar door te praten.
'Dat was toch ook zo' vertrouwde ze hem volledig totdat hij met het tegendeel kwam.
'Ja klopt. Totdat ik een mail binnen kreeg' slikte hij de spanning weg. Hoe zou ze hierop reageren? 'Wil je me even aankijken alsjeblieft' maakte het hem nerveus dat ze zo bleef liggen. Alsof het haar niet interesseerde.
'Wat is er dan' keek ze bezorgd op omdat ze nu wel door had dat er echt iets aan de hand was.
'Ja nou' kwam hij niet bepaald uit zijn woorden. 'Lees het zelf maar' pakte hij zijn telefoon erbij.
'Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik heb dit nooit geweten. Ik weet niet eens waarom ze nooit iets gezegd heeft' begon hij zichzelf al te verdedigen voordat ze hem van alles zou gaan verwijten terwijl hij haar zijn telefoon overhandigde.
Haar ogen gleden over de woorden, hij zag het, terwijl hij het niet meer uit hield.
'Julian, 25 januari 2000. Fleur is toch ook 25 januari geboren' fronste ze haar wenkbrauwen. 'Dan is het haar tweelingbroer' sprak ze de woorden hardop uit nadat hij bevestigend geknikt had.
'Ik begrijp het niet. Ik heb nooit geweten dat Fleur een broer heeft. Waarom heeft Angelique dit verzwegen' sprak hij zijn vragen hardop uit.
'Dat weet ik niet. Wat wil je doen' haalde ze haar schouders op.
'Ik weet niet. Met hem gaan praten zoals hij wil' haalde hij zijn schouders nu ook op. Als hij zijn zoon was zoals hij beweerde dan wilde
hij hem uiteraard ook in zijn leven hebben zoals hij Fleur nu ook in zijn leven had. Een perfect gezin met zijn kinderen en de liefde van zijn leven aan zijn zijde.
'Dan moet je dat doen' knikte ze instemmend. 'En je ex' keek ze er moeilijk bij.
'Er is niks tussen mij en mijn ex he. Ik heb haar  tot Fleur hier naar Maastricht wilde jaren niet gezien of gesproken en ik hou van jou' overtuigde hij haar ervan dat ze nergens voor hoefde te vrezen.
'Dat weet ik wel' wilde ze zich niet laten kennen maar hij wist dat het haar onzeker maakte. Al was dat nergens voor nodig, hij hield echt alleen van haar en ze hoefde dan ook echt nergens bang voor te zijn. En daarbij had zijn ex ervoor gekozen om in Amsterdam te blijven terwijl hij met Fleur naar Maastricht was verhuisd. Een teken dat zij ook niet verlangde naar het feit dat het tussen hen na al die jaren weer goed zou komen. En nu zeker niet meer als bleek dat ze dit inderdaad jaren voor hem verborgen had gehouden. Waarom ze hun zoon had afgestaan terwijl ze wel altijd voor Fleur gezorgd had als een liefdevolle moeder.
'Ik wil haar alleen maar vragen waarom. En of hij inderdaad de broer van Fleur is en waarom ze hem afgestaan heeft en waarom ze het altijd verzwegen heeft tegenover mij' verduidelijkte hij haar waarom hij bij haar langs zou gaan.
'Ik begrijp het' knikte ze bevestigend.
'Ik hou van jou he' kroop hij tegen haar aan. 'Alleen van jou' liet hij zijn vingers langs haar hals lopen terwijl hij haar kuste. Hij zou immers wel gek wezen als hij haar liet gaan, en al helemaal voor zijn ex want die was helemaal niks vergeleken met haar.
'Oké' haalde ze haar schouders op terwijl hij wist dat ze het niks vond.
'Ik ga morgen naar Amsterdam. Maar zeg nog niks tegen Fleur' had hij besloten. Hij kon het beter maar gelijk doen.
'Vertel je het haar niet' keek ze hem fronsend aan met een blik in haar ogen die hij niet goed kende.
'Jawel, maar ik wil hem eerst met eigen ogen zien enzo' knikte hij naar haar. 'Maar nu, is eerst alle tijd voor jou' rolde hij haar op haar rug.
'Ik heb geen zin' schudde ze haar hoofd.
'Oh' overrompelde haar antwoord hem nogal. Ze had geen zin en dat was nog nooit gebeurd. Ze hadden een aardig goed seks leven, had hij niks te klagen met haar.
'Is er iets liefje' streelde hij haar wang. Dat was die blik, ze zat ergens mee.
'Nee' schudde ze haar hoofd maar hij zag het in haar ogen. 'Ik ben gewoon een beetje moe' kroop ze opnieuw tegen hem aan.
'Weet je het zeker. Je kan me alles zeggen he' sloeg hij zijn arm om haar heen om haar rug geruststellend te strelen.
'Ja, ik ben gewoon alleen maar moe' geeuwde ze om haar woorden kracht bij te zetten. Hij snapte het ook wel vanuit haar oogpunt gezien, hoe zou hij het vinden als zij bij haar ex langs zou gaan. Maar aan de andere kant snapte hij het weer helemaal niet, zij was alles voor hem en hij kon zich niet eens voorstellen dat hij naar een andere vrouw zou kijken. Tuurlijk deed hij dat wel, en dat zou zij ongetwijfeld ook doen bij de mannen maar niemand haalde het bij haar.
Niemand was zo mooi en lief en geweldig als zij, helemaal niemand zou aan haar kunnen tippen en hij kon alleen maar hopen dat ze dat zou geloven maar hij wist dat ze dat moeilijk vond.
'Ga dan maar lekker slapen' drukte hij een kus op haar kruin.
'Slaap lekker Wolfs' kwam er nog uit haar mond voordat hij haar echt voelde ontspannen in zijn armen.
'Slaap lekker allerliefste' sloot hij ook maar zijn ogen in de ultieme poging te kunnen slapen terwijl er zoveel door zijn hoofd spookte. Eigenlijk te veel om überhaupt de slaap te kunnen vatten.