Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
~Τάσος Λ...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
Άγγελος
"Που είναι;;" ρώτησα την Αφροδίτη και το ύφος μου δεν σήκωνε υπεκφυγές"Και εννοώ διεύθυνση" συνέχισα και σταύρωσα τα χέρια περιμένοντας μια οδό..
"Αν ενδιαφέρεσαι ψάξε και βρες την"είπε και μπήκε στην αγκαλιά του Φίλιππου που τον αγριοκοίταζα..
"Τι με κοιτάς έτσι ρε;; Καλά σου λέει"έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ και άπλωσα τα πόδια μου
Οι μήνες περνούσαν και εγώ κλεινόμουνα όλο και περισσότερο στον εαυτό μου.. ένιωθα μόνος και ήθελα να είμαι μόνος...Τον Ορέστη πήγα να τον δω άλλες δυο φορές, χάρηκε τόσο πολύ που πήγα..μόλις με είδε στην πόρτα έπεσε στην αγκαλιά μου...Με την Αθηνά δεν είπαμε κουβέντα, δεν είχε σημασία, το μόνο που είχε σημασία είναι ο μικρός Ορέστης που δεν φταίει σε τίποτα για να πληρώνει τα λάθη των γονιών του...
"Τι θες;;" ρώτησα απότομα μόλις απάντησα το τηλέφωνο...
"Ο μικρός σε ζητάει" ανακοίνωσε και ξεφύσηξα...
"Θα έρθω" είπα και το έκλεισα...
Έβαλα νερό στο πρόσωπο μου και άλλαξα ρούχα, έπιασα τα κλειδιά και το κινητό από το τραπεζάκι και έκλεισα δυνατά την πόρτα...Μπήκα στο αμάξι και σε πολύ λίγο ήμουν έξω από την εξώπορτα της Αθηνάς και χτυπούσα το κουδούνι...Άνοιξε και την είδα μπροστά μου μόνο με ένα ανύπαρκτο νυχτικάκι...
"Ορέστη ο μπαμπάς" φώναξε για να την ακούσει ο μικρός που ήταν μάλλον στο δωμάτιο του..
"Μπαμπά μου, μπαμπά μου" είπε και έτρεξε κατά πάνω μου, τα ματάκια του ήταν κόκκινα και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του...
"Τι έχεις αγόρι μου;; Γιατί κλαίες;;"γονάτισα μπροστά του και χάιδεψα την πλάτη του ...
"Πάμε στο δωμάτιο μου"μου ψιθύρισε στο αυτί...
"Πάμε να παίξουμε" είπα φωναχτά για να ακούσει η Αθηνά..
