Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
~Τάσος Λ...
Έκανα ένα ζεστό μπάνιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου για να κοιμηθώ για λίγο...όμως δεν τα κατάφερα τα πονάκια που ένιωθα χαμηλά στην κοιλιά γίνονταν όλο και πιο έντονα...Σηκώθηκα προσεκτικά και έβγαλα ένα σετ φόρμες από την ντουλάπα...Έβγαλα τις μπιτζάμες που φορούσα και ετοιμαζόμουνα να βάλω το κάτω μέρος της φόρμας όταν ένιωσα ένα έντονο πόνο και κάτι να τρέχει στα πόδια μου...
"Μαμά;; Αφροδίτη;;"ούρλιαξα από το υπνοδωμάτιο μου
"Ναι;;" απάντησαν και οι δυο μαζί...
"ΓΕΝΝΑΩ"φώναξα και άκουσα κάποιο να προσγειώνετε στο πάτωμα...το επόμενο δευτερόλεπτο βρέθηκε στο πλευρό μου η μαμά και με βοηθούσε να ετοιμαστώ και ταυτόχρονα ειδοποιούσε τον γιατρό μου..
"Η Αφροδίτη;;" ρώτησα απορημένη από την απουσία της..
"Στο σαλόνι λιπόθυμη" είπε και παρά τον πόνο που ένιωθα δεν μπορούσα να μην γελάσω...
Με βοήθησε να κατέβω προσεκτικά την σκάλα και με βόλεψε στον καναπέ μέχρι, βοηθήσει την Αφροδίτη να συνέλθει...Ευτυχώς μετά από μερικά λεπτά άνοιξε τα μάτια της...
"Σκέψου να έρθει η ώρα να γεννήσεις το δικό σου παιδί τι θα πάθεις!!" της είπα κοροϊδευτικά
"Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις" είπε και την κοίταξα που κρατούσε το πρόσωπο της με τα χέρια της..
"Μην μου πεις πως..." άρχισα να λέω ενθουσιασμένη και με διάκοψε
"Στο λέω είμαι έγκυος"
"Πολύ χαίρομαι όμως τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε γιατί θα γεννήσω εδώ πέρα;;" είπα και τότε βγήκε άλλο ένα ουρλιαχτό από το στόμα μου..
"Ελάτε ήρθε το ταξί"είπε η μαμά και με την βοήθεια της Αφροδίτης με έβαλαν μέσα και ξεκινήσαμε..Ούτε πέντε λεπτά δεν πείρε στον οδηγό να μας πάει στην κλινική
Με έβαλαν στο χειρουργείο αμέσως...η διαδικασία κράτησε πολλές ώρες και είχα εξουθενωθεί από τον πόνο και την κούραση...
"Δεν βγαίνει"είπε στα Αγγλικά ο γιατρός...
"Πεισματάρικο σαν τον πατέρα του"είπα και έβγαλα άλλο ένα ουρλιαχτό πόνου
"Υπάρχει κίνδυνος να πνιγεί με τον ωφέλειο λώρο" μου είπε ο γιατρός και τότε άρχισα να φοβάμαι..."Σπρώξε μια φορά δυνατά" είπε και τότε έβαλα όλη μου την δύναμη..
"Αυτό είναι, βλέπω το κεφαλάκι του" είπε ανακουφισμένος..."Άλλη μια φορά δυνατή και τελειώσαμε" και έσπρωξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει...και τότε άκουσα το κλάμα του...Μου τον έδωσαν στην αγκαλιά μου και φίλησα απαλά το κεφαλάκι του...Έπεσα πίσω ανακουφισμένη και έκλεισα τα μάτια..
Όταν άνοιξα τα μάτια ήμουνα μόνη στο δωμάτιο, αμέσως άνοιξε η πόρτα και μπήκε μια νοσοκόμα με το μωρό μου...Κοιμόταν τόσο γλυκά...τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον κοίταζα..τόσο μικρό πλασματάκι μέσα στην αγκαλιά μου...τόσο αθώο και απροστάτευτό...Του τραγουδούσα απαλά και άνοιξε τα μικρά του ματάκια.
"Γιατί να μη είσαι εδώ Άγγελε;; Χάνεις τόσες ευτυχισμένες στιγμές" είπα το παράπονο μου και συνέχιζα να του τραγουδάω απαλά...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
Το χρώμα των ματιών του είναι ίδια με τα δικά μου αλλά τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του είναι όλα από τον Άγγελο...η μύτη, τα χείλη και το σχήμα των ματιών...
"Τι όμορφη εικόνα" είπαν και οι δυο που μπήκαν μέσα και γέλασα ενώ δεν έπαιρνα τα μάτια μου από τον γιο μου...
Η Αφροδίτη άρχισε να μας βγάζει φωτογραφίες όπως κρατούσα τον μικρό αγκαλιά...απαθανάτισε την κάθε στιγμή με το γιο μου..
"Γιατί τόσες πολλές φωτογραφίες;;"ρώτησα μετά από λίγο
"Για αυτούς που δεν είναι εδώ" είπε και έσκυψα το κεφάλι και δάκρυσα βουβά..
