The Lie (Camren)

1. Pilot

***

2 χρόνια περίπου πριν

Το τραγούδι έφτανε στο τέλος του. Ο κόσμος από κάτω μας χιλιάδες και μας αποθέωναν είτε κρατώντας πανιά με συνθήματα είτε μαγνητοσκοπώντας με τα κινητά τους την κάθε μας στιγμή. Η Dinah με την Ally ακούγονταν τόσο εναρμονισμένες στα αυτιά μου. Πόσο εξαιρετικές φωνές μπορεί να έχουν. Έδιναν την ψυχή τους. Τα μάτια μου κολλημένα στο κοινό. Δεν τους έβλεπα, δεν τους παρατηρούσα καν. Το πόδι μου κουνιόταν νευρικά πάνω στην καρέκλα.Ίσως το καταλάβουν οι Harmonizers και το κάνουν θέμα. Προσπάθησα να φτιάξω την υπόσταση μου. Να σταματήσω να κουνάω το ανεξέλγκτο πόδι μου που είχε αποκτήσει πλέον την δική του βούληση. Στο μυαλό μου είχα ένα πράγμα και μόνο.Να κοιτάζω το κοινό. Τίποτα άλλο. Πλέον μου είχε γίνει συνήθειο.

"We know we know ([Camila] Ye-e-yeahh) we know yeahh"

"All about you ([Camila] Yeeea-e-yeahh)"

"Ooooh we know we know we know ([Camila] We know, we know)"

Η φωνή της Καμίλα για ακόμη μία φορά ξεχώριζε από τις άλλες. Ήταν χαρακτηριστική. Μπορούσα ακόμη και να καταλάβω πότε αναπνέει στο μικρόφωνο απλά περιμένωντας να τραγουδήσει το δικό της part. Είχε αυτή τη δυνατότητα να κάνει κάθε live εκτέλεση των κομματιών μας μοναδική. Και πολύ διαφορετική από ότι ακούγεται στο άλμπουμ μας.

Αυτή τη φορά όμως ακουγόταν διαφορετική. Πολύ. Δεν ξέρω αν το είχαν προσέξει οι άλλες αλλά η φωνή της έτρεμε. Ένιωθα να ξεροκαταπίνω ακούγοντας την. Έκλαιγε; Μην την κοιτάξεις Λόρεν. Μην την κοιτάξεις. Μην..Και φυσικά..την κοίταξα. Έκανα τρελές υπερπροσπάθειες για να μην την κοιτάζω τους τελευταίους 8 μήνες. Ουτε ένα βλέμμα. Ούτε στις συνεντεύξεις ούτε στις συναυλίες ούτε πουθενά. Εξάλλου και η ίδια έκανε ακριβώς το ίδιο. Με την διαφορά ότι απέφευγε οποιαδήποτε επαφή μαζί μου και όταν έπεφτε η σκηνή και όταν δεν υπήρχαν οι κάμερες. Είχε απομακρυνθεί αισθητά από όλες μας. Ίσως η μοναδική με την οποία μιλούσε πλέον λίγο παραπάνω ήταν η Ντάινα. Τις περισσότερες φορές ήταν χωμένη μέσα στα ακουστικά της ακούγοντας μουσική και τις υπόλοιπες απλά υπήρχε δίπλα μας και δεν μιλούσε παρά μόνο όταν της ζητούσαν τον λόγο. Και ακόμη και τότε ειναι μονολεκτική. Δεν χαμογελαει καν. Σαν να μην θέλει να βρίσκεται άλλο μαζί μας. Ίσως η παρέα της με την Τέιλορ την γέμιζε παραπάνω. Δεν ξέρω.

Πως είμαι εγώ μετά από όλα αυτά που είχαν γίνει μεταξύ μας; Στα αλήθεια πως είμαι; Ή πως δείχνω; Γιατί μου αξίζει όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου για το πως δείχνω. Σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Σαν να μην έχει γίνει απολύτως τίποτα. Ένω είχαν γίνει τόσα πολλά. Σαν να περνάω και να διανύω τη καλύτερη φάση της ζωής μου. Στις συνεντεύξεις έλαμπα. Γελούσα δυνατά. Μιλούσα πολύ. Έκανα χαβαλέ με όλες. Εκτός βέβαια από την Καμίλα. Μου το είχε κόψει. Είχε ξεκαθαρίσει πασιφανέστατα την θέση της απέναντι μου. Και την σεβόμουν. Όσο και να μην το ήθελα την σεβόμουν. Γιατί το προσπάθησα. Προσπάθησα τόσο πολύ να με συγχωρέσει αλλά ήταν ανένδοτη. Και έτσι μετα τη μέρα που με εκανε σκουπίδι σταμάτησα να το προσπαθώ άλλο. Η ίδια είχε απομακρυνθεί τόσο πολύ από εμένα αλλά και από τις άλλες που πλέον δεν είχα καμία ελπίδα. Δεν ξέρω αν την νοιάζει κιόλας πλέον. Πολύ πιθανό να μην δίνει δεκάρα για αυτό που έγινε. Η ζωή της ήταν περικυκλωμένη από άλλους διάσημους της showbiz. Την Taylor Swift και το ηλίθιο σκουάντ της και τον αγαπημένο της Shawn Mendes που πολύ πιθανό να την έχει πηδήξει ήδη. Δεν ξέρω. Και κανονικά θα έπρεπε να μην με νοιάζει. Μόνο δίπλα σε αυτούς η παλιά Καμίλα επιστρέφει. Αυτή που κάποτε γελούσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Και εγώ θα δείξω ότι ακόμη με καίει; Ότι ακόμη τα σκέφτομαι λες και έγιναν χτες; Hell no. Έκανα οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου για να φαίνομαι ότι είμαι καλά. 'Εκανα οτιδήποτε περνάει το χέρι μου για να δείξω συγκεκριμένα σε αυτήν ότι είμαι καλά. Σαν να ήθελα να της το τρίψω στην μούρη και να της πω «Δες Καμίλα. Δεν με νοιάζει ούτε και εμένα πλέον».