Γεννημένη Πόρνη

Πρόλογος

~~~~ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτή η ιστορία πρόκειται να έχει αρκετά βίαιες σκηνές και ιδιαιτέρως mature περιεχόμενο. Αν κάποιος νοιώθει άβολα με αυτό παρακαλώ να μην συνεχίσει.~~~

   Έχει ξημερώσει εδώ και αρκετή ώρα, μα ξυπνάω μόνο όταν πια το φως του ήλιου γίνεται υπερβολικά εκνευριστικό έτσι που πέφτει στο πρόσωπό μου. Είναι Κυριακή, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να πιέσω τον εαυτό μου να σηκωθώ από το κρεβάτι. Μπορώ να μείνω όσο θέλω τυλιγμένη στα πιο καθαρά σεντόνια που έχω βρεθεί ποτέ μου. Μπορώ να αλλάξω πλευρό και να κρύψω το κεφάλι μου στα μαξιλάρια αγνοώντας τον ήλιο που με τυφλώνει. Μπορώ να αφήσω την Κυριακή να ξεγλιστρήσει και να χαθεί, μέχρι να έρθει πάλι η Δευτέρα και εγώ θα είμαι ακόμα εδώ... Δεν θα έχω αφήσει αυτό το ζεστό κρεβάτι...

Όταν τελικά σηκώνομαι είναι κιόλας μεσημέρι αλλά είμαι ακόμα μόνη μου. Ο Έις δεν έχει φανεί, και ούτε θα φανεί για πολλές ώρες ακόμα. Αντίθετα με εμένα –που ποτέ δεν έχω τίποτα να κάνω- εκείνος πρέπει να δουλεύει ακόμα και τις Κυριακές. Και μου τη δίνει αυτό, αλλά πιο πολύ μου τη δίνει που εκείνον δεν δείχνει να τον ενοχλεί. Αλλά τον ενοχλεί. Το ξέρω ότι τον ενοχλεί.

Από τα πρώτα πράγματα που έμαθα για εκείνον, όταν άρχισε να μου ανοίγεται, ήταν το πόσο μισεί τον αδερφό του. Πόσο δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί του, πόσο θα έδινε και τα πάντα για να μην τον ξαναδεί ποτέ... και να που ήμαστε τώρα εδώ. Υπόχρεοι στον Ντάνες, τον αδερφό του, γι' αυτό το σπίτι, μα και για τη δουλειά που έχει ο Έις σε ένα από τα συνεργεία του.

Αλλά για πω την αλήθεια ο ίδιος ποτέ δεν είπες αυτές τις λέξεις μισώ... δεν θέλω να ξαναδώ...

Είχε απλά ανοίξει αδιάφορα το στόμα του και το μόνο που ξεστόμισε ήταν «Ο Ντάνες μου χρωστάει... θα μου βρει ένα μέρος»

«Ο Ντάνες;» ρώτησα εγώ χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία, γιατί ο τρόπος του δεν μου άφηνε περιθώριο να πιστεύω πως και για εκείνον είχε σημασία.

«Ο αδερφός μου... πριν δέκα χρόνια τον άφησα στον Νάσβιλ... ακόμα εκεί θα 'ναι είμαι σίγουρος» απάντησε σαν να τον κατηγορούσε γι' αυτό, για το ότι έμεινε στο Νάσβιλ.

Σκέφτηκα να του πω να τον πάρει να βεβαιωθεί ότι είναι εκεί και να μην βγάζει τόσο εύκολα συμπεράσματα... σαν κάπως να με εκνεύριζε η σιγουριά του για τους άλλους. Δέκα χρόνια δεν είπε; Τόσο είχαν να μιλήσουν; Δεν μου φάνηκε ότι είχε και πολύ σημασία το γιατί... έτσι είναι οι άνθρωποι, φεύγουν και αφήνουν πίσω τους ζωές, ανθρώπους... με ενοχλούσε όμως που έδειχνε τόσο βέβαιος για τις πράξεις του άλλου. «Νάσβιλ λοιπόν ε; Θα 'ναι μεγάλο ταξίδι...» ήταν το μόνο που είπα τελικά και έγειρα πάλι το κεφάλι μου στο πλάι, αποφεύγοντας να τον κοιτάξω. Αποκοιμήθηκα σε δευτερόλεπτα.

Όταν φύγαμε από εκείνο το μέρος μια και καλή «μια για πάντα» όπως μου είχε πει και εκείνος, ανάμεσα μας έπεσε σιωπή. Κανείς μας δεν έδειχνε να θέλει να την σπάσει. Ξημέρωνε και τα πρώτα φώτα της ημέρας με ζάλιζαν. Έγειρα στο πλάι το κεφάλι μου και κοιτούσα ό, τι άφηνα πίσω μου, ό, τι προσπερνούσα... Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να πω το οτιδήποτε. «Που πάμε;» ρώτησα τελικά –αλλά δεν με ένοιαζε και τόσο- μόνο και μόνο για να μου απαντήσει «Ο Ντάνες μου χρωστάει... θα μου βρει ένα μέρος»

Είναι αστείο πως οι μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή είναι εκείνες που περνούν πιο απαρατήρητες. Στην προσπάθεια να μην αφήσεις τίποτα να σε προσπεράσει, να μην χάσεις τον δρόμο εκείνο που ανοίγεται μπροστά σου –όσο επικίνδυνος, άγνωστος και τρομαχτικός κι αν φαίνεται- δεν σταματάς ούτε στιγμή. Δεν σταματάς ούτε ένα δευτερόλεπτο, ούτε ίσα-ίσα να στρέψεις έτσι λίγο το κεφάλι, σε εκείνο το μονοπάτι που άφησες και τώρα βαδίζεις σε αυτό τον ξένο κόσμο.

Μπράβο, μπράβο όμως... θέλει αρχίδια να ξέρεις πόσο δειλός είσαι, πόσο φοβάσαι να στρέψεις τη ματιά σου πίσω σε όσα ήσουν και σε όσα απέγινες. Φοβάσαι, γι' αυτό... Παραδέξου το φοβάσαι...

Φοβάσαι... Επαναλαμβάνω στο εαυτό μου και αφήνω ένα χαμόγελο. Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να με βλάψει. Είμαι πάλι εγώ, σκέτη, κενή, ακέραιη. Κανείς δεν μπορεί να μου πάρει τίποτα. Και αυτό με κάνει ελεύθερη.

Λοιπόν; Περιμένω γνώμες! Είναι μικρό επειδή είναι μόνο η αρχή, μια γεύση για το τι σας περιμένει -πολύ απειλητικό ακούστηκε αυτό χεχεχε- 

Anyway, ελπίζω να σας άρεσε, και σύντομα -πολύ πολύ σύντομα ;)- έρχεται το πρώτο κεφάλαιο. Μέχρι τότε φιλιά πολλά!
Υ.Γ: Μπορείτε να βρείτε το promo video εδώ όσοι δεν το είδατε στο προηγούμενο βιβλίο!