~SİYAHIMSI SARIŞIN~

~22.Bölüm:Olay.~ 1.Yılımız.

22.Bölüm

'Beklediğimden daha iyi gidiyorsun küçük kaçak! Demek sende biraz olsun sürtük ruhu varmış.Sakın birine aşık olayım deme,daha yapacak çok şey var.'

Mesaja bakıp kaşlarımı çattım.Resmen,beni yapmak istediği kişi oluyordum yavaş yavaş.

"Burçak?" Görkem'in sesiyle ona döndüm.

"E-efendim?"

"Mesaj kimdendi?"

"Şey...Kumsal.Evet,Kumsal'dan dı mesaj." Görkem şüpheyle kaşlarını çattı."Emin misin?"

"Evet." dedim hemen.Hızlıca ayağa fırladım fakat gözlerim kararınca tutunacak yer bulamadım ki Görkem hemen beni yakaladı."Burçak,bana anlatmadığım tonlarca sey oldugunu hissediyorum."

"Seninde bana anlatmadıgın tonlarca şeyler var Görkem."dedim gözlerim hala kapalıyken.Nihayet kendimi iyi hissedince gözlerimi açtım ve Görkem'in kahve gözleriyle karşılaştım.Normalde gözlerimi herhangi bir insanda sabitleyemezdim ve hemen gözlerimi kaçırırdım fakat şu an yapamadım.Birkaç saniyelik bakışmamızda ilk kendine gelen taraf ben oldum ve gözlerimi ilk ben kaçırdım.İkimizde silkelenip kendimize geldik.

"İstersen...seni eve bırakabilirim?"
"İyi olur."

~~~

Hayatım tam anlamıyla kördüğüm halinde gelmisti ve bu düğümü çözebilecek bir yolum yoktu.Benden istenenleri yapmak zorundaydım çünkü abim tehlikedeydi ve yapmazsam...ölebilirdi.Başımıza nereden böyle bir bela geldiği hakkında hicbir fikrim yoktu fakat tek bildigim,benden istenileni yapmamdı.

"Burçak!! Ay hadisene canımcım! Gec kaldık bak!"

Aynadan son bir kez yüzüme baktım ve dolan gözlerimi silip, "Tamam!" diye bağırdım.Sırt çantamı aldım ve odamdan çıkıp,Kumsal'ın yanına gittim. "Şükür! Hadi aşağı inelim,kök saldı bizimkiler."

Ayağıma ayakkabılarımı gecirdim ve evden çıktık.Asansör beklemek yerine merdivenlerden seri bir bicimde aşağı indik.

"Günaydınlar!"

"Günaydın,hayret tipsiz sevgilin yok bu sabah." Poyraz'ın sözüne karşı Kumsal,sırıttı."Evet,yakışıklı sevgilim bana bir sürprizi oldugundan bahsetti.Muhtemelen o yüzdedir." Poyraz homurdanarak önüne dönüp yürümeye başlarken bizde onu takip ettik.Kumsal Rüzgar ile konuşurken Derin Poyraz'ın yanında yürüyorda.Bartu ise benim yanımdaydı.

"Günaydın,güzellik."

"Günaydın." dedim zoraki bir tebessümle."Zorla gülmene gerek yoktu." Gülerek söylemisti fakat üzerine alındığı belliydi.

"Kusura bakma,Bartu.Bu sıralar pek iyi değilim."

"Bir sorun mu var?"

"Boşver,önemsiz bir sey." diyerek geçiştirmeye çalıştım fakat Bartu ısrarcıydı."Sorun ne Burcak?"

"Bartu,herkesin anlatamayacağı seyler vardır.Anlatmak isterim ama...başım belaya girer." Bence fazla bile açıklama yapmıştım.

"Haklısın,Burçak.Fakat eger anlatmak istersen..."

"Her zaman yanımdasın,biliyorum.Tesekkürler Bartu." Gülümsedim.Bu sefer yorgun bir gülümsemeydi fakat en azından samimiydi.

"Böyle daha iyi." dedi gülüşümü kastederken.