Hoe stalk je een popster? (Sunshine Heroes #2)

26. Licht in de duisternis

Het is twee uur 's nachts en we liggen op bed in een hotel in een stad waar niemand ons hoort, niemand ons kent en niemand ons stoort. Alleen is het lang niet zo romantisch als de nacht die door Guus Meeuwis bezongen wordt. Alle lampen branden en de televisie en de radio staan aan, want dat is de enige manier waarop mijn hoofd een beetje afgeleid kan worden van het beeld dat nog steeds overduidelijk op mijn netvlies staat.

Terwijl ik kotsend boven de wc hing, is Shane zo dapper en aardig geweest om het shirt naar de politie te brengen voor onderzoek. Zij kunnen kijken of het bloed echt is en van wie het dan is. Het positieve hieraan is dat we morgen weten wie dit op zijn of haar geweten heeft. DNA liegt niet.

Nathan pakt mijn hand vast, voor ongeveer de miljoenste keer in een paar uur tijd. "Misschien moet je toch even proberen te slapen. De hele nacht wakker blijven is ook niet gezond."

"Dat zal best, maar ik kan mijn ogen niet dichtdoen zonder dat shirt weer voor me te zien en te bedenken hoe diegene dat gemaakt moet hebben. Iemand moet zichzelf open hebben gesneden om zijn of haar eigen bloed als verf te kunnen gebruiken. Dat idee staat me gewoon niet aan."

"Je weet het wel heel fijn te visualiseren," merkt hij op. "Ik begin te begrijpen waarom je een poging doet om de stoppen van het hotel te laten doorslaan."

Alsof ik daar echt toe in staat zou zijn. Het hotel is vast wel wat gewend qua stroomverbruik. Het enige verschil tussen onze kamer en de andere is dat op de meeste andere kamers het licht wel uit zal zijn, terwijl de onze van de buitenkant een baken van licht moet zijn.

Als een bezetene spring ik op om alle lampen uit te maken. Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht?

"Val?," vraagt Nathan bezorgd. "Wat doe je?"

"Ik zorg ervoor dat we geen levende diashow zijn. Dikke kans dat die creep die ons lastigvalt nu buiten naar ons raam zit te kijken. Ik wil niet dat ze, want het is zeer aannemelijk dat het een meisje is, ziet hoe ze ons leven vergalt." Aan het eind van de zin breekt mijn stem. Terwijl de tranen over mijn gezicht stromen, plof ik weer op het bed neer. "Wat is dit voor een leven? Wil jij dit echt?"

"Dit hoort erbij. Nee, natuurlijk vind ik het niet prettig dat er een idioot achter ons aanzit, maar ik wist het voordat ik eraan begon. Maar jij hebt daar blijkbaar wat meer moeite mee."

Ik kijk hem ongelovig aan. "O nee, ik ga niet zo iemand worden waarover je in de roddelbladen leest dat ze het niet aankon dat onze levens te verschillend zijn. Dat kun je vergeten. Ik kan er prima mee dealen dat jij wereldberoemd bent, maar niet met het feit dat er van die freaks op de wereld rondlopen die denken dat ze het recht op jou hebben. Tot bloedens toe." Weer kruipen de rillingen over mijn rug.

"Rustig maar, ik was echt niet van plan je te dumpen. Hoe kan ik nou zonder mijn gekke chantagemeisje?"

"Je zou alsnog wiskunde kunnen gaan studeren," opper ik. "Volgens mij is er momenteel genoeg werk voor leraren, ook in Engeland. De muziek zou je erbij kunnen blijven doen, maar gewoon niet meer zo groots als nu. Je zou een singer-songwriter kunnen zijn, ook al heb ik een hekel aan die term omdat het suggereert dat Lady Gaga niet haar eigen muziek schrijft."

Nathan bijt op zijn lip. "Weet je, Val, ik zou dat echt heel graag willen. Wij samen ergens in een boerderij op het Engelse platteland en dat ik dan elke dag in een oud wrak naar het dichtstbijzijnde stadje tuf om pubers de stelling van Pythagoras bij te brengen. En dat ik dan thuiskom en jij tomatensoep hebt gemaakt van tomaten die we zelf gekweekt hebben in onze moestuin. En dat ik elke dag eindig met een serenade aan jou. Maar nu nog niet. Dat is een beeld dat ik voor me heb voor over twintig jaar. Eerst moeten we de wereld ontdekken."

"Je klinkt als een zelfhulpboek."

"Bestaan er zelfhulpboeken over omgaan met wereldberoemd zijn? Of over twintigjarenplannen?"