Hoe stalk je een popster? (Sunshine Heroes #2)

2. Een bussie vol met boybands

Mijn kater is nauwelijks voorbij als ik me naast Nathan op een bank in de tourbus van de Sunshine Heroes laat zakken. Het originele plan was om met het vliegtuig te reizen, maar de jongens vonden het leuker om er een ouderwetse road trip van te maken en daar was ik het volledig mee eens. Zo krijgen zij tenminste ook de kans om echt eens wat van de wereld te zien in plaats van altijd maar van vliegtuig naar vliegtuig te hoppen. In Europa is zoiets prima te doen. Dus hebben we met z'n allen de manager overgehaald om deze trip voor ons te plannen.

"Eerste halte, Antwerpen," merkt Nathan gapend op terwijl hij zijn zonnebril in zijn haar schuift. "Dan mag jij onze tolk spelen."

Dat vind ik absoluut geen probleem. Ik vind het juist wel grappig dat we straks in een land zijn waarvan niemand de taal spreekt behalve ik. Maar het leukste is nog wel dat we daarna doorrijden naar Nederland. Daar halen we thuis eerst de rest van mijn spullen en mijn zusje op, waarna we met z'n allen naar Amsterdam zullen gaan. Larissa is dan misschien niet meer zo hysterisch als ze eerst was, maar de kans op een gratis concert van haar favoriete boyband laat ze echt niet schieten.

Madison ploft aan de andere kant naast me neer. "Hé Val, hoe ga je dat met je blog doen deze zomer?"

"Die hou ik gewoon bij, hoor, maak je maar geen zorgen. Juist nu heb ik extra veel te vertellen." In mijn hoofd zitten al allerlei ideeën voor artikelen. Ik kan live verslag doen van de tour van de Sunshine Heroes, hoe cool is dat? Sommige meisjes zouden hier een moord voor doen.

"Laten we meteen even een leuke foto maken die je kunt posten." Madison drukt haar wang tegen de mijne en houdt haar telefoon op een armlengte afstand. Voor ik het weet, word ik verblind door een flits. De hoogblonde Engelse naast me bestudeert het plaatje meteen uitvoerig. "Ja, deze is leuk. Zal ik 'm naar je doorsturen zodat je meteen je blog kunt updaten."

"Oké," reageer ik met tegenzin. Het is niet gebruikelijk dat ik foto's van mezelf op mijn blog plaats. Meestal alleen van andere dingen, zoals cadeautjes die ik van Nathan heb gekregen of van Engelse landschappen. Mijn lezers vinden dat allemaal prima, ook al krijg ik regelmatig de vraag of ik wat meer foto's van Nathan zelf kan posten. Dat is tenslotte hun hoofdinteresse. Wat we samen uitspoken is slechts een detail.

"Cool." Madison begint meteen verwoed op het touchscreen van haar telefoon te rammen. "Zeg Nathan, de lezers hebben best wel gelijk; er zouden wel wat meer foto's van jou op die blog mogen. Daar komen ze toch voor?"

Nathan haalt zijn neus op. "Het is Vals blog, niet die van mij. Volgens mij worden er van mij al genoeg foto's gemaakt. Laat ze die maar opzoeken. Google is je vriend."

Het doet me denken aan de foto die thuis op mijn bureau staat. Die is vlak voor Kerstmis gemaakt, toen hij een gaatje in zijn agenda had gevonden om naar Nederland te komen. Buiten lag een dik pak sneeuw en samen bouwden we een sneeuwpop. Toen we al helemaal verkleumd waren en snakten naar een kop warme chocomel kwam mijn zusje naar buiten met het fototoestel. Als je de foto goed bekijkt kun je zelfs de stoomwolkjes van onze adem zien. Hoewel het die dag ijskoud was, krijg ik altijd een warm gevoel in mijn buik als ik ernaar kijk.

Madison is het echter niet met Nathan eens. "Als jij niet wat creatiever geweest was met het vinden van een alternatieve Facebooknaam dan was zij nooit op het idee gekomen om je te chanteren en had ze die blog ook niet hoeven beginnen."

"Dat had ik sowieso niet gehoeven," help ik haar herinneren. "Ik heb het alleen gedaan om iedereen de waarheid te kunnen vertellen. Mijn waarheid." Het was dat of wereldwijd met de grond gelijk gemaakt worden door de media. Hoewel dat sowieso wel een beetje gebeurd is, maar ik weet zeker dat mijn blog alles minder erg gemaakt heeft dan als het anders was geweest.

Op dat moment komt de manager van de jongens de bus in gewandeld, als laatste passagier. "Zo, hebben we alles en iedereen? Dan kunnen we vertrekken. Hebben we er een beetje zin in allemaal?"