Hoe stalk je een popster? (Sunshine Heroes #2)

1. Feestjes zijn er om gevierd te worden

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de hoek om sla en mijn straat van bestemming in loop. Het voelt goed om hier weer te zijn. Londen voelt inmiddels als een soort tweede huis voor me, en dat geldt ook in zekere mate voor het pand dat midden in deze straat staat.

Ik hijs mijn koffer de paar treden voor de voordeur op en bel aan. Mijn maag maakt een sprongetje als ik binnen het geluid van voetstappen hoor. Nog even en dan zal ik weer oog in oog staan met de leukste jongen ter wereld.

De deur wordt geopend door een magere jongen die eruit ziet alsof hij net uit bed komt, ook al is het vier uur 's middags. Zijn vingers zitten losjes om de hals van een bierflesje geklemd. "Hé Val. Nathan is boven, denk ik." Zonder verder nog iets te zeggen, loopt de jongen weer terug naar de woonkamer.

"Ook leuk om jou weer te zien, Tyler," mompel ik terwijl ik naar binnen stap en de deur achter me dicht duw. Met alle krachten die ik nog in me heb na al het reizen van vandaag, sjouw ik mijn koffer naar de tweede verdieping van het huis. Daar is de kamer van mijn vriendje.

"Val!" Nathan zet zijn gitaar meteen aan de kant als hij me ziet en komt op me af voor een welkomstkus. "Hé, ik had toch gezegd dat je even moest bellen? Dan was ik je komen halen."

"Ik wilde je verrassen." Ik vlei mijn hoofd tegen zijn schouder. Het is zo heerlijk om hem weer aan te kunnen raken in plaats van alleen zijn gezicht te zien via Skype. Zijn vertrouwde lichaamsgeur kietelt mijn neusgaten. Kon ik maar altijd bij hem zijn. Helaas heeft hij zijn carrière en ik mijn studie.

Nathan slaat zijn armen stevig om me heen, alsof hij vast van plan is me nooit meer los te laten. "Ik heb je zo gemist."

"Ik jou ook, maar er is ook goed nieuws. Ik heb me aangemeld voor dat studieprogramma waarover ik je vertelde. Er is een grote kans dat ik volgend jaar hier kan komen studeren." Toen mijn opleiding vorige herfst een aantal nieuwe partneruniversiteiten aankondigde, waaronder eentje in Londen, ben ik meteen op mijn studiebegeleider af gestapt om te vragen hoe ik daarvoor in aanmerking kon komen. De aanmeldprocedure bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn en nu heb ik alleen nog een bevestiging nodig dat de Londense universiteit me ook daadwerkelijk wil hebben.

"Dat is inderdaad goed nieuws te noemen. Daar drinken we er vanavond eentje op, oké?"

"Eentje maar?," grijns ik, nog steeds in zijn armen. Vanavond viert zijn mede-bandlid en huisgenoot Shane zijn verjaardag. Dat kan nooit bij maar één drankje blijven.

-

Een paar uur later is het huis veranderd in een explosie van muziek en aangeschoten mensen. Ik hang met Nathan op de bank terwijl de jarige met zijn vriendin en een aantal andere vrienden staat te dansen.

"Zullen wij ook gaan dansen?," stel ik voor. Inmiddels ben ik wel bijgekomen van de vliegreis Bovendien kan ik het niet aanzien hoe Shanes vriendin Madison zich als een eersteklas hoer beweegt, dus ik zoek een reden om met mijn rug naar haar toe te staan. Verder is het overigens een hartstikke aardige meid. Ik heb haar vorig jaar in de herfstvakantie voor het eerst ontmoet, toen het net aan was tussen haar en Shane, en we konden het meteen goed met elkaar vinden. Het schept blijkbaar een band om een jongen uit een boyband te daten.

"Goed idee," vindt Nathan. Hij hijst me overeind. "Kun je met deze muziek overweg of moet ik iets van Springsteen opzetten?"

"Nee, ik weet wel iets beters. Er is een hele gave boyband en één van die jongens is zo ontzettend leuk. De Sunshine Heroes heten ze volgens mij. Ooit van gehoord?"

"Zegt me helemaal niks, maar die gast kan beter uitkijken dat hij niet met mij te maken krijgt." Hij kust me, om me vervolgens om de eerste klanken van 'Shut up and dance' mee te sleuren tussen de dansende mensen in.