Hoe stalk je een popster? (Sunshine Heroes #2)

3. Een romantische avond

"Niet?" Fronsend kijkt Nathan naar het ding in zijn hand. "Wie heeft het dan gedaan?"

Verslagen staar ik naar mijn voeten. Er is iemand die tussen ons in wil komen. Vast een jaloerse fan. Maar hoe komt die dan bij Nathans koffer? Dit is behoorlijk eng.

"Hé, het is vast in de verkeerde koffer terechtgekomen. Dit is gewoon van Madison voor Shane, maar ze heeft het per ongeluk in mijn koffer gestopt. Dat is helemaal niet erg."

Dat kan natuurlijk ook nog. Maar zou Madison echt zo dom zijn om de verkeerde koffer te pakken? Al is ze ook niet bepaald hoogbegaafd, dus het zou mogelijk kunnen zijn.

Nathan komt naar me toe en geeft me een kus. "Je hoeft je niet schuldig te voelen. Ik vind jou leuk zoals je bent. Daar heb ik echt geen cadeautjes voor nodig."

"Dat is het niet," reageer ik, maar om de één of andere reden lukt het me niet om hem te vertellen wat er dan wel is. Wat voor vreemd gevoel ik heb.

"Het is goed. Laten we die koffers even vergeten. We gaan nu meteen de stad in. Even wat quality time met elkaar."

Ik forceer een glimlach. "Ja, leuk. Ik begin wel honger te krijgen."

-

Een half uur later zitten we in een sfeervol restaurantje. We hebben een tafeltje in een donker hoekje bij een klein raam en met een gigantische plant strategisch tussen Nathan en de andere gasten in geplaatst, zodat we tenminste nog een beetje privacy hebben.

Over het donkerroze tafelkleed heen pakt hij mijn hand vast. "Ik ben blij dat je mee bent gekomen."

"Ik ook." Het vreemde gevoel begint gelukkig alweer iets te zakken. Hij zal wel gelijk hebben. Het hartje was vast een cadeautje van Madison aan Shane. Of misschien zelfs wel van een stille aanbidder van Tyler of Adam, dat kan natuurlijk ook nog.

"Het klinkt misschien gek, maar ik kijk er zelfs naar uit om je zusje weer te zien."

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Zij zal het ook leuk vinden om jou weer te zien."

Het doet me denken aan mijn ontmoeting met zijn vader en broer, afgelopen herfst. Het was een mooie dag toen we besloten af te reizen naar de voorstad van Londen waar hij is opgegroeid. Het huis van zijn vader bleek net zo onspectaculair als dat van mijn ouders en dat was best grappig om te zien. Larissa geloofde het niet toen ik het haar vertelde. Ze dacht dat hij minstens bovenop een berg goud woonde of zo.

Zijn vader en broer onthaalden me ook echt alsof ik altijd al een deel van de familie was geweest. Dat vond ik zo lief van ze. Die middag hebben we uren in de tuin zitten kletsen over muziek, vakanties, films en nog veel meer. Het was alsof ik bij mijn eigen familie zat, behalve dan dat die niet zo goed Engels spreekt.

Mijn gedachten worden verstoord door een serveerster die bij onze tafel opduikt om te vragen of we alvast iets te drinken willen bestellen. Of haar collega's hebben haar verteld wie we zijn of ze heeft Nathan herkend, want ze spreekt ons in het Engels aan.

"Een cola, graag," bestel ik. Volgens mij is de alcohol van Shanes feest nog niet helemaal uit mijn lichaam.

"En voor mij een biertje," voegt Nathan toe. "Ik heb gehoord dat die goed zijn in België."

"Dat klopt." Enthousiast noemt de serveerster de verschillende biersoorten op die er in dit restaurant geschonken worden. Hij kiest er eentje uit en ze huppelt vrolijk terug naar de bar, ons alleen achterlatend met de menukaarten.

Hongerig sla ik die van mij open. Meteen zie ik dat het menu volledig in het Nederlands opgesteld is. "Ah, ik vrees dat ik mijn volgende vertaalklus binnen heb."