Mistral (Percy Jackson Fanfiction)

Hoofdstuk #10 "one day before everything started"

Hoofdstuk #10 "One day before everything started"

 

~Mistrals point of view~

Toen ik het laatste woord op het papier zette voelde ik me opgelucht, ik had zojuist mijn levensverhaal vanaf het begin tot het eind opgeschreven (wat nogal veel werk was…) Tuurlijk was het niet mijn idee maar toch, Fiona en de bewoners van Arcadia wilden graag ‘mijn verhaal’ horen. De laatste vijf jaar die nog over zijn hoefde ik niet te beschrijven. Die had ik namelijk doorgebracht als prinses van Arcadia. En geloof me het is niet makkelijk om prinses te zijn, zeker niet als je een strenge hofhouding hebt… maarja iedereen is hier wel aardig voor me en we kunnen ons nu makkelijk redden. Alleen het komt soms nog wel eens voor dat de jagers van onze stad met lege handen thuiskomen, dan eten we de hele week fruit… Maar voor de rest is alles oké. Ik stond op, schoof de leren stoel waar ik in zat achteruit en keek naar de schetsen aan de muur. Ik was nog bezig met een plattegrond van Arcadia te maken, alleen dat is niet makkelijk, want het is hier echt mega! En allemaal zelfvoorzienend! Arcadia heeft in geen eeuwen meer contact met de buitenwereld gehad… dus konden ze ook niet om zorg of hulp vragen toen de yeti’s hun overvielen en de boel innamen.

“hi!” verstoord uit mijn gedachten draaide ik me om, en keek recht in het vrolijke gezicht van Claire “hey Claire” roep ik naar haar, “hey zusje!” antwoordde ze terwijl ze mij een knuffel gaf. (Claire, is niet mijn echte zusje, alleen sinds Julliën ,haar broertje en enige familielid dat ze nog had is gestorven was ze dakloos. En ik heb toen besloten dat ik haar zou adopteren onder de naam van het hof van Arcadia. Ik vond het ook merendeels mijn schuld dat hij is gestorven door die… die… eh… yetigast…) “Zullen we naar de vlakte gaan, en daar met de andere kinderen een sneeuwballengevecht houden?” vroeg Claire aan mij. Ik zuchtte en keek haar aan, “Sorry, ik moet nog ingeënt worden…” antwoordde ik “… En daarna?” vroeg Claire er meteen achteraan “…daarna moet ik nog naar Nora want ze moet de kleren voor morgen nog afwerken, en ze op mijn maat aanpassen… moest jij daar ook niet heen?” vroeg ik “egh…” kreeg ik terug “Ojaa… dat was ik al bijna vergeten…! Antwoordde Claire verschrikt, “ik moest van Nora nog vertellen dat de Yeti’s klaar waren met de tiara en dat iemand hem nog even op moest halen…” Ik zuchtte nog dieper… het leek alsof Claire meteen al weer was vergeten wat ik had gezegd maarja, dat hoort gewoon eenmaal bij haar. En alsof ik het nog niet druk genoeg had met dingen voorbereiden voor het feest van vanavond… Die plattegrond kon ze voorlopig wel vergeten!

“maar ik moet nu echt gaan, dus tot zo!” zei ik “okey, tot zo! Ik hoop dat Nora mooie jurken heeft gemaakt” riep Claire nog net voordat ik mijn kamer uit glipte “tuurlijk! Heeft ze dat” antwoordde ik vanuit de gang terug. Snel rende ik de gang uit, de grote trap af, en de ontvangstzaal in. De ontvangstzaal is echt heel groot, er staan twaalf pilaren in, zes aan elke kant van de zaal. Alleen ik doe er meestal een paar minuten over om er doorheen te lopen… ja, hoe zal ik het zeggen, ik word gewoon steeds afgeleid door de prachtige tekeningen die op de pilaren staan… “oh, nou doe je het weer” schreeuwde ik in gedachten tegen mezelf. Moeizaam rukte ik mijn blik los van een uitgebeiteld meisje gehuld in sneeuwvlokken en rende door de ingang van het paleis, het pleintje op. Eenmaal daar aangekomen zag ik dat er een groepje mensen met elkaar stond te kletsen. Ik herkende het blonde haar van Jasper, de dorps Smid en een paar andere mensen die ik ooit wel eens gezien kon hebben. Ik begroette ze en rende vlug de hoofdstraat in. Gelukkig lag het gemeentehuis in het begin van de straat dus was ik er al binnen een paar seconden. Ik bleef nog even uit staan hijgen voor het reusachtige gebouw voordat ik er naar binnen ging. Ik kwam hier elk jaar voor de inenting van het ROBZ… eh… ROBZ nogwattes ziekte? Ik weet de naam niet meer… Nou ja dat maakt niet uit, het word in ieder geval veroorzaakt door ijsratten, geen idee hoe ze hier in vredesnaam kunnen overleven maar dat is niet mijn probleem. Mijn probleem is dat ik er ziek van word. Dat is al een keer eerder gebeurd… Één kenmerk van de ziekte is dat je een spierwitte huid krijgt en dat je moeite hebt met adem halen. Inenten is natuurlijk ook niet leuk, alleen ik wil niet nog een keer die ziekte meemaken, één keer is erg genoeg! Toen ik naar binnen liep zag ik dat er nog een paar andere kinderen in een rijtje stonden te wachten. Ik sloot me bij hen aan en keek verwonderd om me heen, er hing een heel groot prikbord aan de muur waar een grote landkaart op hing. Rondom de landkaart hingen allemaal oude uitgeknipte krantenknipsels van ruim, 50 jaar geleden. Ik blijf me telkens afvragen hoe die krant hier in vredesnaam terecht is gekomen, alleen Mist wil het er nooit over hebben.