Mistral (Percy Jackson Fanfiction)

Hoofdstuk #2 Hoera! Ik versla mijn eerste monster!

Hoofdstuk #2   Hoera! Ik versla mijn eerste monster!

~Mistrals point of view~

Wacht nou… Mistral volgde een zwarte kat die ze had gezien toen ze wakker was geworden, hij glipte net onder een boomstam door. Wacht eens even… boomstam? Ze keek om zich heen, een oerwoud… ze was toch op een ijsvlakte… oké das raar, hoe kon ze dat nou niet gezien hebben. Misschien is het een droom. Miauw. De zwarte kat zwiepte met zijn staart alsof hij wilde zeggen “volg mij”

“ja ja ik kom al” antwoordde Mistral vluchtig. Snel liep ze de kat achterna. Ze klauterde over allemaal heuvels en kreeg een paar schrammen en sneeën op haar armen en benen. Toen bleef de kat staan voor een stenen poort die helemaal overwoekerd was door klimplanten. En verdween gewoon. En dan bedoel ik niet dat verdwijnen met felle lichten enzo hij was gewoon weg, gone, foetsie…. weg kat. Mistral liep naar de poort toe en zag dat er een inscriptie onder stond :

Uit een diepe slaap is het kristal ontwaakt

Voor dag en dauw beslist zei haar taak

 

Wanneer de Eenhoorn en de Fenix strijden

Zullen zei vijanden tot in de eeuwigheid blijven

 

Alleen het kristal kan hun helpen

Om hun woede te stelpen

 

Het Water en de Wijsheid zullen haar vergezellen

En samen met haar de toekomst voorspellen

Oké Mistral was niet zo goed met voorspellingen alleen ze wist dat met de Eenhoorn en de Fenix de twee symbolen op het schild werden bedoeld, alleen dat was ze kwijtgeraakt. Ze wist niet waarom alleen Mistral had het gevoel dat die voorspelling (wat het waarschijnlijk was) nog wel eens heel belangrijk kan worden. Ze zou proberen om de voorspelling te onthouden, en hoopte ze dat ze hem niet zou vergeten. Ze draaide zich om en wilde net weer terug lopen toen er opeens iemand een hand op haar schouder legde, toen leek ze onder stroom te staan en werd ze in een draaikolk van bliksem en wind gezogen. Waaah Mistral werd met een schok wakker. Een witte wolf naast haar sprong van schrik overrijd, wat… een wolf, vluchtig keek Mistral om zich heen, ze bevond zich midden in een roedel wolven! De wolven waren allemaal grijzig of wit, er was ook één pikzwarte wolf, Kiyono. Wat? dat was raar hoe zou ze ooit de naam van die wolf moeten weten, ze had hem nog nooit van haar hele leven gezien. Mistral vestigde der verder geen aandacht aan en probeerde op te staan alleen ze voelde een pijnlijke steek in haar linkervoet. Ze keek naar beneden en moest bijna overgeven, haar tenen… die hoorden toch niet die kant op te staan. Ze ging weer zitten en probeerde niet misselijk te worden. Langzaam zakte de misselijkheid weg. Waarschijnlijk waren haar tenen uit de kom doordat ze tegen die ijsberg was aan geknald. Alleen moest ze haar voet weer goed zetten, anders zou ze niet kunnen lopen. Langzaam pakte ze haar voet vast, en draaide haar hoofd de andere kant op. Opeens duwde ze heel hard tegen haar tenen. Ze hoorde een harde KRAK en ze schreeuwde het uit van de pijn. Alle wolven sprongen op en begonnen te grommen. Het kwijl droop uit hun bekken. Raar genoeg voelde Mistral zich niet bang, dat was echt raar, hoe kun je nou niet bang zijn als je midden in een kudde grommende, kwijlende wolven zit? Opeens kreeg Mistral het beklemmende gevoel dat ze bekeken werd. Ze draaide zich om en zag de grootste wolf die ze ooit had gezien. Hij was ongeveer drie meter lang en anderhalve meter hoog, verder had hij een gehavende zilvergrijze vacht net zoals de andere wolven. De grote wolf gromde naar de andere wolven een soort welkomstgroet en de wolven gingen meteen weer rustig zitten of liggen. Toen liep de grote wolf liep naar Mistral toe en zei met een lage stem “hallo prinses gaat het al weer wat beter met uw voet?” Mistral was te verbluft om te reageren dus de wolf kreeg alleen een soort “ehh……wat..hè?” te horen. Toen Mistral eindelijk haar stem terug had herhaalde de wolf zijn vraag en antwoordde Mistral, “ehh ja het gaat goed”