Mistral (Percy Jackson Fanfiction)

Hoofdstuk #3 Cheeseburgers & Energydrank

Hoofdstuk #3   Cheeseburgers & energydrank

~Mistrals point of view~

Mist had Mistral meegenomen naar een apart plekje en daar begon hij te vertellen

“lang geleden in de tijd van de Grieken & Romeinen waren er bepaalde goden die geërd werden, alleen toen de Grieken & Romeinen verslagen werden raakte hun geloof in vergetelheid en werd jaren daarna pas weer ontdekt” tot nu toe kon Mistral het nog volgen het was een beetje hetzelfde als je in de brugklas bij Geschiedenis zou krijgen. Mist ging verder “Alleen wat de stervelingen nog niet hebben ontdekt is dat de goden helemaal niet verdwenen zijn, ze zijn namelijk al die jaren gewoon blijven bestaan” alleen de stervelingen zijn omgeven door een sluier genaamd de mist…”

“net als uw naam!” Onderbrak Mistral hem.

“ja net als mijn naam herhaalde Mist” en hij ging weer verder “de mist zorgt ervoor dat de stervelingen niets van de wereld van de goden zien” “in totaal heb je heel veel goden maar alleen de belangrijkste twaalf behoren tot het Pantheon ik zal ze even voor je opnoemen” “je hebt Zeus de oppergod, oftewel de hemelgod (god van de bliksem), je hebt Poseidon, de god van de zee. Je hebt Hades, god van de onderwereld. Je hebt Aphrodite, godin van de liefde & beschermster van de Fauna & Flora. Ook heb je Athena, de godin van de wijsheid, en strategieën. Ares, god van de oorlog. Demeter, godin van de oogst. Apollo, god van het boogschieten, de zon en ziekte of gezondheid. Hera, oppergodin, godin van het huwelijk. Artemis, godin van het boogschieten, en godin van de maan. Hermes, god van de boodschappen en de dieven. Dionysus god van de wijn en de feesten. En verder heb je nog veel meer andere goden. De tegenstanders van de goden zijn de Titanen en de Giganten, zij zijn beiden geboren om de goden te doden, en Gaia (de god van de aarde) te laten herrijzen. Alle goden hebben gouden bloed ook wel genoemd als ichoor.”

“Maar ik heb zilver bloed” onderbrak Mistral hem met een bezorgt gezicht.

“Ja dat klopt, maar het zou kunnen dat u gewoon een soort andere bloedgroep hebt, net zoals bij gewone stervelingen.”

“Wat ben ik een god?!”

“We weten het niet zeker alleen het zou zomaar eens kunnen dat uw een god bent, maar ga niet al meteen te enthousiast reageren, we weten niets zeker.”

“Ja” antwoordde Mistral met een zucht. Dat was het enigste gesprek in dagen, de dagen daarna bestonden namelijk alleen nog maar uit :

1. Trainen

2. Jagen

3. Trainen       

4. Monsters verslaan

5. Nog meer trainen

6. en gaan slapen en nog meer vagere dromen krijgen dan ik al had.

Pff geloof me daar word je zo moe van…

Toen ik een paar weken bij de Roedel was begon ik de wolven langzaamaan te begrijpen, ik verstond opeens wat ze zeiden, en ik begreep hoe ze met elkaar omgingen. doordat ik met de wolven mee ging jagen leerde ik ook hoe je “wolfs” moet praten.(een soort taal gesproken door wolven die bestaat uit grommen en andere rare wolvengeluiden) Die verandering leek Mist te verontrusten, totdat hij op een dag mij en Kiyono bij hem riep, hij zei dat ik er klaar voor was, ik mocht zelf de goden gaan opzoeken en ze bespioneren, en wanneer ik er klaar voor was zou ik terug komen om Arcadia te bevrijden. O ja er was nog iets gebeurt waar niemand iets van wist behalve Mistral zelf…

Twee weken nadat Mistral bij de roedel was gekomen kwam ze zoals gewoonlijk terug in de grot die de roedel op dat moment als schuilplaats gebruikte. Toen ze binnen was hoorde Mistral hoe de zware poten van Mist in de sneeuw werden gedrukt. Pff ze had nu even echt geen behoefte aan de serieuze gesprekken van Mist, op dat moment wenste ze dat ze nog wat langer op het trainingsveld was gebleven om samen met Kiyono te trainen… en opeens stond ze daar. Helemaal alleen op het trainingsveld, Als dit een stripverhaal was geweest hing er op dat moment zeker een megagroot vraagteken boven haar hoofd. Snel wenste ze dat ze weer terug in de grot was. Blijkbaar was Mist weer naar buiten gelopen om te kijken of ze daar misschien was, toen Mistral weer in de grot verscheen…. Nou ja Mist nam afscheid van Mistral en gaf haar een ring, waarmee ze op een of andere manier met Mist zou kunnen communiceren. Toen nam ze afscheid van Kiyono en de andere wolven. Mistral had al eerder geprobeerd om naar Olympus te verdwijnen (zo noemde ze het) alleen blijkbaar kon dat alleen als je er al een keer eerder geweest was. Dus ze moest op reis (te voet…) Het was een eindeloze tocht zonder eind totdat ze eindelijk na dagen lopen bij de zee kwam, ze zette een stap op ondiep water, en dat bevroor, cool. Ze zou gewoon naar de overkant kunnen rennen/lopen! Maar eerst besloot ze wat te eten. Ze had een blauwe tas van Mist gekregen, waar je al het eten/drinken uit kon halen waar je om vroeg. Zonder nadenken grabbelde Mistral in de tas, ze haalde er een cheeseburger en een flesje energydrank uit….. energydrank, waarom energydrank? Nou ja maakte niet zo veel uit, maar ze had het gevoel dat ze het nodig had. Zelf had ze geen idee waarom, ze had natuurlijk energie nodig enzo, maar toch….. energydrank? Ze stond op en rekte zich uit toen deed ze een paar oefeningen die ze had geleerd, vijf salto’s achter elkaar en vijf rondjes rennen, Mistral had een heel raar gevoel toen ze de rondjes rende. Als oriëntatiepunt keek ze haar tas, alleen alles was een soort waas. Toen stond ze opeens stil en moest ze overgeven. Gatver, wat was er met haar aan de hand? Normaal was ze nooit zo, toen zette ze voor haar gevoel twee stappen naar voren, en keek achterom. Eerst zag ze haar tas nergens, alleen toen zag ze ongeveer honderd meter terug een blauw stipje. Toen zette ze weer twee stappen terug en struikelde met 100 kilometer per uur over haar tas heen. Daardoor vloog ze op het water, en precies toen ze het nodig had veranderde dat in ijs (yes dat heb ik ook weer) dacht Mistral. Ze  probeerde op alle mogelijke manieren terug te komen, alleen het ijs werkte als een soort glijbaan en ze gleed verder. Toen probeerde ze om terug te verdwijnen naar haar tas, alleen het werkte niet! Waarom werkt het niet gilde Mistral, toen probeerde ze iets dat ze nog nooit had geprobeerd, ze riep het ijs om hulp…. En het ijs antwoordde, Er kwam een harde windvlaag, met prachtige sneeuwvlokken die eruitzagen als mooie afgewerkte sterren, en toen kwam er tot haar verbazing een Prachtige blauwe met wit gestreepte tijger aanrennen met haar tas in zijn bek Mistral wist even niet meer wat te doen, dus ze pakte haar zwaard Atropes en duwde hem in het ijs zodat ze kon afremmen. Toen de tijger bij haar was kwam er opeens een naam bij haar op, Panthera tigris! Oftewel, de pijl, de Griekse benoeming van de tijger. Mist had haar hiervoor al gewaarschuwd, de Griekse vertaling zou bij sommige voorwerpen of dieren zomaar haar zomaar te binnen kunnen schieten. De tijger liet de tas vallen en bukte zijn kop als een soort begroeting, toen hoorde ze een stem in haar hoofd, “Hallo prinses Mistral, het is me een eer om uw te dienen” “kan ik uw verder nog ergens een dienst mee bewijzen?” deze keer schrok Mistral niet van de pratende Tijger, ze had ook al pratende wolven ontmoet, dus waarom ook geen pratende tijger. “Nee Tigris” zei Mistral, “je hebt me al een grote dienst bewezen door mijn tas te brengen, heel erg bedankt” “oké” antwoordde Tigris “dan ga ik nu weer terug naar mijn slaapplaats” “wacht nog even” riep Mistral “ja wat is er prinses?” vroeg Tigris “ik wil je iets geven” sprak Mistral, en voorzichtig legde ze haar hand op de kop van Tigris, die voorzichtig zijn ogen sloot. Toen Mistral haar hand van de kop afhaalde verscheen er een soort zilveren sneeuwvlok op Tigris’ kop, precies op de plek waar Mistral haar hand had neergelegd, Tigris boog en bedankte haar uitbundig voordat hij vertrok. “En wil je alsjeblieft ook een beetje op de roedel passen?” riep Mistral hem nog na “ja dat zal ik doen hoorde Mistral nog in haar hoofd voordat Tigris wegrende. Toen draaide ze zich om en zei ”eens kijken of die energydrank nog werkt!” ze hing de tas om haar schouder en begon te rennen, in een noodgang flitste het water voorbij. Op een of andere manier kon het ijs onder haar voeten haar even snel volgen als dat ze rende. Alleen toen ze achterom keek zag ze dat het 100 meter terug al weer weg was, ook had ze ontdekt dat je nog veel meer uit de tas kan halen dan alleen maar eten, ook een tent (wat natuurlijk wel heel handig was), een slaapzak, een zaklamp en nog veel meer. O ja effe een tip, je moet serieus echt nooit, maar dan ook echt nooit iets eten als je meer dan 100 kilometer per uur rent (3 keer raden wat er dan gebeurt…) slecht idee…. nou ik zal maar niet de moeite nemen om te beschrijven wat er gebeurde…. In ieder geval Mistral stopte pas met rennen toen het begon te schemeren, ze maakte een eilandje van ijs dat net groot genoeg was om er een tent op te zetten. Mistral pakte de tent uit en begon hem op te zetten, wat niet zonder problemen ging omdat er elke keer onderdelen in het water vielen. Toen ze de tent eindelijk had opgezet legde ze de slaapzak erin en begon te slapen. Mistral werd vroeg wakker en stond op. Opeens hoorde ze een harde bonk tegen haar eiland, en ze zag een soort lachende haai-vis hij keek haar boosaardig aan en begon weer tegen haar eiland aan te bonken. Nou ja hij kon haar eiland toch niet laten zinken, dus Mistral vestigde er verder geen aandacht aan en besloot te gaan ontbijten. Ze haalde een fles energydrank uit haar tas en een boterham. Tijdens het eten raakte ze lichtelijk geïrriteerd door de haai. Totdat ze vond dat het genoeg was geweest, ze stond op en liep naar de rand van haar eiland, waar de haai met een boosaardige glimlach rondzwom. Hij bonkte nog een keer tegen het ijs, en toen was ze echt kwaat, kon dat ding nou niet gewoon eens even stoppen lachen. Ze stak haar vinger naar hem uit en zei : “jij, stop…..” maar voordat ze haar zin af had kunnen maken dreef er in de zee een grote ijsklomp met daarin glimlachende haai. Ow…… laat…. Maar… stamelde Mistral en verslagen liep ze terug naar haar tent. Ze moest haar krachten echt onder controle krijgen, niet dat ze het erg vond dat de haai bevroren was maar toch… Hoe zouden ze het in de stad vinden als er opeens een levensgroot ijsblok staat, omdat ik per ongelijk boos op iemand was… nee dat zag ze nog niet echt gebeuren. De volgende dagen liep ze weer verder over het ijs en oefende met vissen bevriezen en vissen ontvriezen, totdat ze het perfect kon, toen begon ze zich te vervelen en bedacht dat ze zichzelf misschien kon leren schaatsen, dus probeerde ze dat. Blijkbaar kon ze het al heel goed dus begon ze met sprongen te oefenen, toen Mistral helemaal duizelig was van alle salto’s dacht ze dat ze een streep land zag. Alleen door de waas tijdens het schaatsen, en omdat ze misselijk was van alle salto’s kon ze het niet zo goed zien, dus dacht Mistral dat ze hallucineerde. Maar naar een paar minuten zag ze toch echt een kuststrook, ze verbeelde het zich dus toch niet! Mistral was zo blij dat ze op haar hardst ernaartoe schaatste.