Een Jongens Internaat?

Hoofdstuk 1

Pov. Lydia

Ik word met opgedroogde tranen wakker. Ik lig in de armen van Luke. Niet verkeerd denken! Gewoon zoals broer en zus. Kan toch?

Ik sla zijn arm voorzichtig van mij af en pak wat ondergoed en kleren. Ik loop naar de badkamer en neem een warme douche. Als ik klaar en afgedroogd ben trek ik mijn kleren aan, wat bestaat uit een lichtblauwe jeansshort, een rode croptop met het nummer 36 op en een lange vest. Ik doe ook nog wat sierraden aan en loop terug mijn kamer binnen.(zie media) Luke is er niet meer dus denk ik dat hij naar zijn eigen kamer toe is.
Ik loop naar mijn make-up tafeltje en kam mijn bruine haren. Ik laat het golvend, los over mijn schouders hangen. Ik doe wat mascara, eyeliner en lichtroze lippenstift op.

Ik loop de trap af en wandel naar de keuken. Ik zie mijn broer ontbijt maken en sla mijn armen vanachter om hem heen. "Goodmorning twin." Zeg ik.
"Goodmorning princess." Zegt hij terug. Ik glimlach. "Wat maak je?" Vraag ik. "Twee eieren en ik heb croissantjes in de oven. En als drinken heb ik Jus d'orange." Zegt hij. Ik knik. Hij draait zich op en knuffelt me.
"Ik hou van je. Vergeet dat nooit." Zegt hij zacht. "Ik hou ook van jou, vergeet dat niet." Zeg ik terug.

We zitten ons ontbijt te eten als mijn moeder de keuken binnen komt.
"Lydia. Ik weet het je moet normaal morgen pas weg. Maar ze zeggen dat je vandaag al moet vertrekken." Zegt ze met spijt in haar ogen. Ik stop met eten en laat mijn vork vallen.
"Waarom kunnen we gewoon niet blijven? Ik ben binnen een paar maanden 18 dan kunnen we wel weg en hebben jullie geen last van ons!" Zeg ik boos. "Laat haar alsjeblieft blijven." Zegt mijn broer gebroken. Sinds een paar jaar heb ik hem niet meer zo gebroken gezien. Al snel stromen er tranen over mijn wangen.
"Het spijt me. Ik denk dat je beter je koffer zal gaan inpakken, we vertrekken binnen 3uur." Zegt ze. Ik kijk naar de tijd en zie dat het 12uur is.
Ik zucht en veeg mijn tranen weg. Ik ren de keuken uit naar mijn kamer. Ik laat me tegen de muur op de grond zakken.

Ik wil niet weg! Ik pak mijn iPhone uit mijn zak.

Ik open de groepschat met Logan en Maila. Ik moet afscheid van ze nemen.
(L: logan, M: maila, Ik:Lydia)

Ik: jongens ik heb slecht nieuws..😞
Logan: hey sgat wat is er?
Maila: wat is er babe?
Ik: mijn verdomde ouders sturen me naar een JONGENS internaat, waar mijn vader zat.
Logan: WAT?!
Maila: zeg aub dat je een grapje maakt!?😳
Ik: Het ergste is ook dat ik van Luke word gescheiden en jullie ga missen😭
Logan: ik kom NU naar je huis
Maila: ik ben er binnen een uur!
Ik: Dankje...

5 minuten later hoor ik de bel. Ik loop naar de voordeur en open het.
Logan ziet mijn betraande gezicht en neemt me in zijn armen. Ik huil in zijn T-shirt.

Even later zitten we op mijn bed. Maila is intussen ook gekomen.
"Ik moet denk ik mijn koffer pakken." Zeg ik. "We helpen je wel." Zegt Maila. Ik knik.
Ik pak mijn zwart koffer van onder mijn bed en leg het open op mijn bed.

Na een uurtje zijn we klaar en lopen samen naar beneden.
Logan en Maila moeten weer naar huis.
Ik ga ze echt heel hard missen. Ze zijn mijn beste vrienden.
"Ik ga jullie missen." Zeg ik met tranen in mijn ogen. Maila wilt ook bijna huilen maar houd zich sterk. Ik neem haar in een knuffel. "Zorg goed voor je." Zeg ik zacht. Ze knikt. "Jij ook." Zegt ze op dezelfde manier terug.
Ik geef haar nog een kus op de wang en knuffel dan Logan. "Zorg goed voor je, kleine." Zegt hij. Ik lach. "Zal ik doen grootte. Zorg ook goed voor jezelf." Zeg ik.
We geven elkaar nog een groepsknuffel en dan vertrekken ze. Logan geef ik ook nog een kus op de wang en dan lopen ze weg.

"Heb je alles?" Vraagt mijn moeder wanneer ik in de woonkamer op de bank plof. Ik knik.
"Je zult het vast leuk vinden. Je zult leren zonder Luke verder te gaan." Zegt mijn moeder. Ik negeer haar. Ik wil niet zonder hem weg gaan. We zijn toch niet voor niks een tweeling!

"We kunnen gaan." Zegt mijn vader als Luke binnen komt.
Maar ik blijf koppig zitten. "Komaan Lydia we gaan nu niet lastig doen." Zegt mijn vader.

-------

Nu sta ik hier. Voor het gebouw, waar ik ga blijven.
Tranen staan in mijn ogen. Ik draai me om naar mijn familie en zie Luke huilen. Ik kan er niet tegen dat hij huilt en spring in zijn armen, we blijven zo 5 minuten staan.
"Ik hou van je, no matter what. Ik ga je elke dag bellen en skype'n. Ik kan niet zonder je maar het moet van ze. Ik- ik ga je missen zusje." Zegt hij totaly broke.
"Ik hou zielsveel van je broer. Ik zal altijd bellen. Ik weet het het moet. Maar het is oneerlijk. Gescheiden worden van je eigen tweeling. Ik ga je zo hard missen!" Zeg ik terwijl ik hem terug knuffel.
"Ik zal proberen om naar je trainingen te komen en naar die van mij te gaan. Mam en pap kijken toch niet." Fluister ik in zijn oor. Hij grijnst.

Ik geef hem een kus op de wang en hij mij ook. Ik loop naar mijn ouders toe.
"Ik ben nog steeds boos dat jullie ons scheiden, maar ik zal jullie missen." Zeg ik. Ze glimlachen en geven me een kus op we wang en een dikke knuffel.

"IK HOU VAN JULLIE!" Roep ik nog voordat ze wegrijden.

Nu moet ik naar binnen lopen. Een 'nieuw' leven beginnen, wat ik eigenlijk niet wil...

Here goes nothing!